sábado, 27 de diciembre de 2008

A ética na política


Dixo José Bono que criticar á clase política era socavar o sistema democrático. A min paréceme que as toupas contra o goberno do pobo (iso é democracia ben entendida) son os políticos en xeral. Xa non digamos os que votan e aceptan subirse o soldo, con crise ou sin ela, ou os que cobran unha pensión cando xa non están no machito. Tamén socavan o edificio do sistema os deputados que non a rascan, un supoñer a terceira parte das Cortes e non sei cantos do noso Parlamento. Ao meu xuízo, socavan o crédito das institucións os que seguen actuando de merendiñas a pesar de pertencer a un goberno que eu cría de esquerdas pero no que ainda hai altos cargos sin sentido da ética e da austeridade, que pasan facturas de comidas pantagruélicas como as de gobernos anteriores ou máis cargadas de bombo. A min paréceme indecente que no actual
goberno haxa máis asesores que nos tempos de Fraga, e que en Cuba se dilapidaran impunemente os cartos públicos. Eu coidei que coa esquerda chegarían os comportamentos éticos e que, para faenar votos, non sería necesario manter a festa anual da terceira idade, nin multiplicar ese tipo de actos ata poñérmonos vermellos. Iluso de min, nunca crin que o presidente do meu país chegaría a aceptar un coche a proba de misís, que vale unha fortuna cuio pago nos deshonra a todos e que leva unha blindaxe fora de lugar. E, por riba, cecais agora mesmo algún dos aludidos esté tentado de socavar a libertade de expresión. Tal vez por todo iso, eu nunca puiden votar.

domingo, 21 de diciembre de 2008

Honda (?): con dous collóns!


Anda rulando por internet un suposto spot de Honda –se non é vero, é ben trovato– que só podo reputalo de valente e valoroso. Dura 36 segundos (http://www.youtube.com/watch?v=QDSdWqQocMo), está en inglés, e reproduce un mitin do incendiario Hassan Nasrralah, visionario líder do Partido de Dios (Hezbollah) que, berrando como o animaliño que é, dilles textualmente aos centos de miles de borregos que ten como público: “Israel é o noso inimigo. É unha entidade ilegal e agresiva que non ten futuro entre nós”. Iracundo, ameazador e moi pagado do seu Alá, atrona cun “¡Morte a Israel!” que repiten os milleiros de amantes da Alianza das Civilizacións que militan nas ringleiras deste líder terrorista. O spot, que o que pretende é vender un modelo de automóbil eléctrico e a gasóleo, remata cos eslóganes “Menos combustible. Menos diñeiro para terrorismo. Cámbia a un carro híbrido”. A primeira mensaxe é un recado para que iste flamíxero incitador ao xenocidio deixe de botar leña ao lume. A segunda, que co seu coche gastaremos menos carburante. A terceira, que o terrorismo yihadista –o de Nasrralah entre outros– fornécese a base de petrodólares. E a cuarta, a modo de corolario, que si deixamos de depender do cru, cortaremos a vía de financiamento destes coitadiños pacifistas. Un spot algo iluso, pero xenial. E eu, que queren que lles diga, estou tan dacordo con Honda como cos ameazados Salman Rushdie e Flemming Rose, redactor xefe do periódico danés Jyllands-Posten, o das viñetas de Mahoma.


sábado, 13 de diciembre de 2008

Pis e independencia

O País vasco acabará sendo independente como calquera país africano que se precie. Eso sí, con menos sangue e, quizabes, con moito menos dereito. Pero que o conseguirá non o dubiden. E cando aconteza, que lle diremos aos fillos, pais, noivas, irmáns e amigos das vítimas inútiles que morreron por nada e para nada? Supoño que lles recitaremos a vella palinodia de cando os gardas civís morrían tentando descolgar ikurriñas –ilegais ata antonte– de postes de alta tensión. Desde aquela, a loita pola liberación de Euskal Herria suma preto de mil vidas, moitas de galegos. 40 anos despois do primeiro atentado, o obxectivo destes pistoleiros que consideran a España unha potencia ocupante, é o mesmo. Iso sí, hai catro décadas eran uns utópicos e hoxe fanlle o traballo sucio ao nacionalismo no seu propósito independentista. As veces estes bandoleiros –Iriondo non foi o primeiro– méxanse por eles, e siguen sendo terroristas. Porque aparte de hienas que se refocilan na traxedia das súas vítimas e rir diante das cámaras, estes gudaris de todo a cen –nada descubro– son covardes. Pero, vaia, para o choio que fan estes desalmados tanto valen eventualmente mexados como, alternativamente, lixados de sangue inocente. Ikurriñas, ikastolas, herriko tabernas, kale borroka, DNI vasco non son máis ca chanzos dunha escada á soberanía. Teñen a maioría de votos, os empresarios saben e aceptan o que custa pasar por caixa, así que alguen lle cambie os pañais ao carniceiro e que dunha puta vez remate o pesadelo.


jueves, 11 de diciembre de 2008

Fico en débeda

Medalla Pedro Ernesto



FICO EN DEBEDA *

Cando eu tiña non máis de 8 ou 9 anos, empecei a coleccionar selos de correos. Nas aldeas dos meus pais en Verín atoparía, entre familiares e amigos, os meus principais fornecedores das estampiñas da correspondencia. Estou a falar do ano 1963 e entón a emigración decimaba a poboación como si fora unha peste. Moi pronto xuntei tantos selos de Brasil e Arxentina como de España. Dos brasileiros lembro sobre todo un da visita de Dwight Eisenhower a aquel país en 1960, e outro de 1964 in memoriam John Fitzerald Kennedy. Pero o que me puxo en contacto real co Brasil foi un de 1969 no que se equiparaba aos meus herois daquela, os astronautas Armstrong, Collins e Aldrin con un tal Santos Dumont. O selo reproducía na metade esquerda un debuxo do mentado Santos coa Tour Eiffel por tras, e na metade dereita o alunizaxe da nave Apolo. Souben entón que o tal Santos era un aviador e inventor brasileiro, máis importante que os irmaos Wright, ata o ponto de que podía considerarse non só un precursor senón mesmo o pai da aviación. Aqueles selos –os selos en xeral- eran realmente unha fonte de información que non podía nin imaxinar. Na galería de retratos que recollía unha serie filatélica incompleta aparecían, entre outros, ilustres persoeiros como o Duque de Caxias; o naturalista e descubridor do que hoxe é o litio, Jose Bonifacio de Andrada; ou o portugués D. Pedro I, o chamado “Rei soldado”, que foi tamén o primeiro emperador do Brasil.

A emigración, pois, –como non podía ser menos- foi o fío que, dende a nenez e deste xeito, me puxo en contacto cun país que no meu imaxinario sempre estivo enguedellado nas brumas míticas dos territorios insondables e inalcanzables. E a emigración volveu ser o catalizador para que 20 anos despois, en 1986, topara de bruces cun carioca universal que, ao mesmo tempo, ven sendo un galego excepcional. Naturalmente, ese galego de Buxán de Cícere, fillo adoptivo e carioca honorario de Río de Janeiro, para quen “Vivir é un acto de permanente intercambio e donaciòn”, non é outro que Manolo Rieiro Romar quen, polo demais hónranos hoxe a todos coa súa presenza.

Frecuentar dende entón a amizade de quen tamén conta coa Orde de Isabel a Católica, concedida polo Rey Juan Carlos, foi para min maxisterio abondo como para manter e ampliar os meus vencellos culturais, musicais e sentimentais cun paìs (o Brasil), cunha cidade (Río) que agora me quere recoñecer méritos dos que sen dúbida carezo.

Non considero como tales ter difundido, como xornalista que son, a súa cultura, a súa música inmorrente, o seu turismo ou a súa gastronomía. Por iso acredito que máis que mérito é privilexio ter coñecido a Nélida Piñón; participado na súa homenaxe logo de ser investida doutora honoris causa pola Universidade de Santiago, ou entablado en 1999 as primeiras xestións e negociacións para que o concello natal dos seus pais, o de Cotobade, a nomeara filla adoptiva.

A súa “República dos soños”, obra mestra da literatura universal -por certo que mal traducida ao español; mellor lela en portugués ou en galego, na miña modesta opinión- é un vademécum do emigrante no que se nos recorda constantemente que o trunfo na vida non pode limitarse á acumulación de ouro e poder.

E así foi que, tal vez tratando de emular á ista grande muller –a primeira en presidir a Academia Brasileira das Letras, e que mesmo foi nominada como candidata ao Nobel de Literatura-, tratando de facer, digo, unha achega literaria da emigración, decidín convertirme no biógrafo do omnipresente Manolo Rieiro. E neses traballos me collen os outorgadores da medalla Pedro Ernesto, coa que hoxe me sinto tan abrumado.

Tampouco considero un mérito que me faga acreedor desta distinción ter colaborado no enaltecemento da bossa nova, esa aportación definitiva do Brasil á historia inmorrente da música, que algúns quixemos eternizar na natureza poética de Pedras Cobreiras, hai agora seis anos. Dende aquela, ese monte de Santa Comba cría árbores e poesías. Nel nacen os cogumelos e enraizan as esculturas. Ate o vento susurra os poemas e as partituras de Vinicius de Moraes, de Tom Jobin e de Baden Powell, pero tamén de Chico Buarque, Toquinho, Joao Gilberto… Alí medra o musgo e a pátina do tempo sobre os ferros do “Cumio do misterio”, a escultura de Garmendia na que está representada a pluma de Vinicius, a corchea negra saindo das mans de Tom Jobin, que se xuntan no espazo, creando un novo e cadencioso ritmo que impregna de beleza á garota de Ipanema…

Quen por aquela fraga deambule poderá escoitar a Vinicius dicir “Ah, miña amada de ollos ateos… Hei de morrer, de amar máis do que puiden” e poderá ler a placa do Memorial de Añoranzas onde se da fe da sintonía planetaria entre os tres citados pais da bossa nova e o lugar de Pedras Cobreiras. Un punto xeodésico para este novo xeito de facer música sin deixar de filosofar. É sabido que para os seguidores da bossa nova, convencidos de que este movimento axudou ao pobo brasileiro a ser feliz, “a esperanza sigue a ser un ben gratuito e sempre será mellor o amor co escepticismo”.

Algúns dos protagonistas dese movimento musical, nomeadamente Vinicius, forman parte do cadro “No templo da cultura brasileira”. Pero tamén levitan no óleo outros persoeiros como Juscelino Kubitscheck de Oliveira, o presidente bossa nova, todo un primeiro mandatario constitucional da república quen, co eslogan de “50 anos de progreso en 5 anos de goberno”, levou ó país a modernidade e foi quen de fundar a impactante e espectacular capital Brasilia. Pois ben, cecais con esta distinción que hoxe se me entrega, os meus amigos brasileiros queiran agradecer que coas miñas limitadas habelencias convencera ao seu propietario de que donara esta obra de arte á Fundación Cravo Albin de Río.

O lenzo, pintado por Eurico Abreu, retrata no mítico restaurante “Antonio´s”, -que durante tres décadas rexentou o noso ilustre paisano Rieiro Romar, dono da obra artística-, retrata, digo, ademais de aos citados Vinicius e Kubitscheck, a outras celebridades. Así, por alí pululan, beben, polemizan e discuten, o pintor e caricaturista Di Cavalcanti, contemporáneo e amigo de Picasso, Matisse ou F. Braque; o crítico musical Lucio Rangel, quen presentara a Vinicius e a Tom Jobin; ou a actiz Leila Diniz, que alborotou a todo o país exhibíndose en bikini, e grávida de seis meses, en agosto de 1971.

Contan as crónicas que antes dela, en 1915, a inesquencible bailarina americana Isadora Duncan sería a primeira en pasear desnuda e danzar na praia de Ipanema. Logo, en 1936, outra precursora da liberación da muller, a xudia alemana Miriam Etz escandalizaría á sociedade brasileira pousando co primeiro dous pezas (que por certo era de lan) que se viu en Sudamérica.

Na modesta opinión de quen lles fala, o cadro debe voltar a Brasil porque alí é un icono dun valor sentimental incalculable, por non falar do seu valor histórico cultural. Se algún mérito me queren atribuir a min por empuxar ao seu propietario no exercicio da xenerosidade, disciplina na que ten demostrado ser un campeón, pregúntome como o compensarán a él por desprenderse da obra que tanto ama. Sexa cal sexa o premio –e ise sí que será ben merecido- conto con sabelo para coroar debidamente a súa biografía

Estou rematando. Falaba hai un pouco dunha xudía que fuxira da Alemania nazi en 1936 para poñerse o primeiro bikini nas praias cariocas. E mencionei a Juscelino Kubitscheck, sin decir entón que era fillo dunha xudía checa. Chegados a este punto teño que salientar que me sinto moi orgulloso de que o povo de Río de Janeiro valorara o meu modesto labor a prol dos xudeos, porque sei que alì son ben queridos. Non en van, 145 anos despois de seren expulsados de España, os xudeos chegaron ao Brasil e fundaron en Recife, no estado de Pernambuco a primeira sinagoga de América. E, na actualidade, a vereadora de Río, Theresa Bergher, e o seu compañeiro o deputado Gerson Bergher –lanzado á política polo fundador de Israel, David Ben Gurión- son exemplos do agarimo e aprezo de que goza a comunidade xudaica daquela cidade. Por non falar do presidente Lula da Silva, sempre atento ás efemérides máis importantes dos hebreos, para suscribir textos como o que acaba de asinar estes días e que di textualmente: “Quero transmitir a todos voçés a admiraçao que me causa o ejercicio de reflexao empreendido pelos judeos ate o Yom Kippur. Avaliar o proprio comportamento, pedir perdao pelos erros, renovar os compromissos de ser solidário e fazer justiça, tudo isso tem um profundo significado ético e nos ajuda a ser pessoas cada vez melhores”. Con estas palabras de tan alto dignatario, ben me podo sentir abenzoado no meu labor como secretario xeral da Asociación Galega de Amizade con Israel, tanto polos meus bemfeitores aquí presentes como polo povo brasileiro a quen representa o seu presidente.

--o0o--

Esquecía dicirlles que hai agora 10 anos, o 6 de outubro de 1998, a Cámara Municipal de Río de Janeiro aprobou unha moción na que se recollía textualmente “o cariño e a admiraciòn do povo carioca” pola traxectoria profesional e cultural de quen lles fala. Vese que son reincidentes.

Moito obrigado pela distinçao. Saudaçoes carinhosas para a cidade de Río. Os meus melhores cumprimentos para a gran familia carioca. Fico en débeda con voçes, meus caros amigos. Con sentimento.

* (Texto do discurso pronunciado por Miguel Boó en Santa Comba, o 24 de outubro de 2008, co gallo da entrega da Medalla Pedro Ernesto de Río de Janeiro)

domingo, 14 de septiembre de 2008

Imaxes das presentación de "La Correspondencia Gallega"

Xoán Xosé Durán, deputado provincial, presentou o libro na Feira do Libro de Cangas
Presentación no Pazo da Deputación de Pontevedra

Ramón Millán, Alberto Pena, Teresa Pedrosa e R Borregón comigo na presentación de Pontevedra

Asinando exemplares en Pontevedra

Imaxes presentación "Abreviatura"



Anxel Vence, Nemesio Barxa e Fernando Franco

Na Casa do Libro en Vigo


Asinando exemplares en Santiago

jueves, 8 de mayo de 2008

El “caso Valadés” y los demagogos involuntarios


Leo en Xornal.com un artículo titulado “Las trampas en el caso Valadés” en el que advierto afirmaciones, comparaciones y juicios de valor con los que no puedo estar de acuerdo. De entrada, que su autor sostenga que la afinidad de la Asociación Galega de Amizade con Israel es, en realidad, una amistad con el Gobierno de Israel revela desconocimiento o mala fe, pues el señor Valadés difícilmente puede evitar –sin ser grosero- que la Embajada de aquel país se muestre interesada en su caso.Por cierto que la legación diplomática israelí se limitó a enviar una carta intachable al vicepresidente de la Xunta, una misiva absolutamente conciliadora y dialogante, contra la que el señor Quintana reaccionó de forma desproporcionada por entender, erróneamente, que se habían injerido en asuntos internos de su partido.Más bien es el BNG el que, por supuesto en el ejercicio de su derecho, ataca al Gobierno de Israel cuando y cuanto le place. Otra cosa bien distinta aconteció cuando el BNG se negó a aprobar la condena del Holocausto si no se vinculaba –en un acto de banalización imperdonable y, a mi juicio, claramente judeófobo- el mayor genocidio industrial y planificado del siglo XX, con la situación actual de Palestina, donde el número de bajas más importantes de su población ha sido, con mucha diferencia, el perpetrado a manos de árabes, especialmente jordanos, y no de los israelíes. A pesar de ello, el BNG –que el año anterior sí se había adherido a la Declaración Institucional en Memoria de la Shoah- se empeña en considerar que la muerte (lamentable y condenable, por supuesto) de aproximadamente 4.500 palestinos, es un genocidio como el Holocausto de 6 millones de judíos, aunque nada tiene que decir de los más de 15.000 palestinos asesinados por sus hermanos.
El columnista sigue aseverando que existe un pacto económico y militar entre Estados Unidos e Israel, como si esto fuera ilícito y como si Egipto, Jordania, Marruecos, etcétera no hubieran suscrito con el “Gran Satán” y el pérfido Bush acuerdos similares, si no superiores, en términos tanto macroeconómicos como militares. En cuanto al gran descubrimiento de que ni todos los judíos ni todos los israelíes están de acuerdo con el sionismo, expuesto el argumento como una tara, como un pecado de este movimiento nacionalista, eso es como deducir que como no todos los gallegos son nacionalistas, o soberanistas, o independentistas, esas ideas ya están en entredicho, como las del malvado sionismo al que algunos han convertido en el único nacionalismo que no tiene derecho a conquistar sus metas y sus legítimas aspiraciones.El artículo de Manuel de Castro, que quiere ser equidistante pero no lo consigue y que cae –doy por hecho que sin quererlo- en argumentos demagógicos y objetivamente inconsistentes, habla de Israel como un país con normas “mucho más democráticas que su entorno” lo cual, más que un reconocimiento es una acusación. En efecto, ser más democrático que un entorno de tiranías, satrapías y regímenes teocráticos donde la mujer pinta menos que muchos animales, donde se ahorca a los homosexuales o se lapida a las presuntas adulteras, no es gran cosa. Sobre todo si decimos la verdad: Israel es una democracia ejemplar donde el millón largo de árabes con ciudadanía israelí (no los miles de los que habla el columnista, tal vez mal informado) son los únicos de todos los árabes del mundo que gozan de derechos democráticos, de partidos, de jueces, de medios de comunicación propios e incluso de diputados que utilizan la tribuna de la Knesset para proclamar la destrucción del estado de Israel.

Sobre Israel y Palestina
El Parlamento hebreo controla al Gobierno, los tribunales son independientes y nadie va a la cárcel sin un juicio justo, incluso quienes se niegan a participar en “acciones de guerra inmorales incumpliendo mandatos expresos de la ONU”.Y hablando de inmoralidad, ¿dónde hay una mayor que la de quienes usan a sus hijos como “mártires” (¡!) o la de quienes se escudan en civiles para arrojar misiles contra poblados israelíes sin importarles la vida de su gente? Cuando determinadas ONG denuncian cada año el uso de niños en las guerras, ¿cómo es que nunca salen a relucir los pobres niños palestinos?En cuanto a las decisiones de la ONU, ¿por qué algunos se empeñan en acusar siempre a Israel de incumplir acuerdos de Naciones Unidas, si el primero y más importante de todos los mandatos, el de la partición de Palestina hace 60 años, fue desoído por los países árabes que invadieron el recién creado estado de Israel con el objetivo público y publicado de “arrojar los judíos al mar”? ¿Son culpables los israelíes por haberse defendido sin la ayuda de nadie y con la complicidad cobarde de la ONU y de los países occidentales, incluidos los EEUU, y de haber ganado aquella guerra de supervivencia y las que tuvieron que librar después? El pobre pueblo palestino, con el que me siento profundamente solidario, es rehén de sus dirigentes, es cautivo de sus terroristas y es víctima de políticos corruptos, como el venerado Arafat, que han dilapidado ayudas europeas muy superiores a las que se destinaron al famoso Plan Marshall tras la segunda guerra mundial. Por cierto que en Israel juzgan y condenan a sus dirigentes cuando se demuestra que se han corrompido o se han llevado dinero a París o a Suiza.
Y, bueno, la situación actual que padece ese pobre pueblo, con ser lamentable no explica el fenómeno “de los campos palestinos en los que se crían terroristas” como nos invita a pensar Manuel de Castro. Si así fuera, habría terroristas en decenas de países en mucho peor situación socio-económica que los palestinos. Además, ¿de qué campos habla? Campos son los de Darfur, campos son los que hacinan a miles de personas en tienda de campaña, sobre el barro, sin agua, ni luz ni nada. Y en Palestina hay coches, escuelas, luz, cibercafés, quirófanos, teléfonos móviles… Lo que no hay son los vergeles que les dejaron los israelíes y ellos destruyeron en Gaza…Pero diremos más: ni siquiera es cierto que el fenómeno del terrorismo se deba a la ocupación. Setenta años antes de la ocupación, y 50, y 40 y 30 años antes, los árabes ya masacraban a los judíos en la Tierra de Israel, renombrada como Palestina por los romanos como hiciera Franco con Euskaherria llamándole Vascongadas. Y digo árabes y no palestinos porque este vocablo, referido a los árabes o sirios del sur que vivían en Israel no tiene más de 40 años. De hecho, en los periódicos de 1948 que he tenido el capricho de consultar no aparecen más que árabes contra israelíes.
Es más, desde finales del XIX y durante todo el mandato británico los palestinos de aquellos lugares eran los judíos, que crearon el Banco de Palestina, la Orquesta de Palestina, la Compañía de Frutas de Palestina, etcétera.Sin embargo, lo más grave del artículo de Manuel de Castro es que no entra en el hecho irrefutable de que nada hay en el corpus doctrinal del BNG que impida a Valadés ser nacionalista como es –y de los mejores- al tiempo que pro-israelí, pro-saharaui o incluso pro-cubano. Tanto es así que en la primera representación de su expulsión, a través de un auto de fe inquisitorial, vergonzoso y humillante en el que no faltaron improperios, insultos y amenazas contra su persona, el sanedrín bloquero salió ante la opinión pública diciendo dos cosas: una que la línea oficial era “discoincidente” con Valadés en el conflicto de Oriente Próximo, y dos, que, en palabras de su máximo líder Anxo Quintana a los medios de comunicación, no existía ningún expediente contra nadie y no se iba a expulsar a nadie.

Una canallada y un atropello
Y como el columnista no entra a fondo, pues se dedica a marear la perdiz con argumentos, a mi juicio pueriles, como comparar a Valadés con un seguidor del Depor empeñado en ir a Riazor con la camiseta del céltico Vlado Gudelj. Lo cierto es que, parodiando el desafortunado ejemplo, el señor Valadés es de los que saldría al campo con una camiseta de su equipo (el BNG), cantaría su himno y sería, además de jugador, abonado y accionista. El problema no está, pues, en que “no sienta los colores”, como se dice en el argot futbolero. Siguiendo con el símil, la pega reside más bien en que los intolerantes que mandan en su partido, no le perdonan que, aún siendo del Dépor, en la disyuntiva entre Madrid y Barça, Valadés se alinee con los merengues. Y eso, se pongan como se pongan los upegallos custodios de las esencias patrias, es una boutade. Y, si analizamos las consecuencias de aplicar ese disparate al caso que nos ocupa, no podremos concluir sino que se ha cometido una canallada y un atropello.Pedro Gómez Valadés, a quien tengo el honor de tratar, es desde hace 12 años un nacionalista convencido, galego-falante, supongo que independentista, etcétera. El señor Valadés no deja de cumplir ni una sola de las normas esenciales del partido al que pertenece. Y en ningún sitio se dice que un judío no pueda ser nacionalista gallego o un cambadés defender a Israel, a Irán o a Cuba. El argumento del señor Castro de que es lógico que el PP podría fulminar a un militante que alabase el régimen cubano o el PSOE a uno de los suyos que piropee al partido conservador, nada tiene que ver con lo que nos ocupa, aunque estoy seguro de que el columnista cambiaría de opinión sobre lo disparatado del supuesto comportamiento de esos militantes del PP o del PSOE, si la casuística fuese otra. Por ejemplo, apuesto que ni a él ni a mi nos pareció disparatado en su día que los teólogos de la liberación dijeran, dentro de la Iglesia Católica, lo que dijeron contra el statu quo vaticano, o cuando nos pusimos del lado de los curas marxistas o abortistas… Entonces eso no era un disparate, claro.

Las visiones "discoincidentes"
Ser pro-israelí, pro-tibetano, pro chií, pro suní, pro kurdo o pro-Saddam, no afecta a las esencias del BNG ni de ningún partido, y sí a la libertad de expresión y de conciencia de quienes desde ese partido tienen visiones “discoincidentes” en esas materias de índole más bien subalterno. Diré más, si un asunto de política internacional como el que nos ocupa fuera motivo real de expulsión, como la que se acaba de consumar miserable y autoritariamente contra Pedro Valadés, ¡qué no tendrán que perpetrar en lo sucesivo los guardianes de las esencias estalinistas del Bloque contra sus militantes de la CIG que hablan español, van a misa e incluso comen tortilla de huevos batidos con patatas! ¿Y como resolverán, sino con purgas, la desviación que sin duda encabezan todos los socialdemócratas que infestan el partido (o frente de partidos)? ¿Y que círculo concéntrico del infierno talibán les reservarán a los meros autonomistas que se atrevan a opinar contra el independentismo o la conquista del Bierzo? Es más, ¿qué destino cruel les espera a los pocos que en la asamblea de Vigo, cuando se expulsó en primera instancia a Valadés, no aplaudieron y jalearon a rabiar –con la connivencia de la diputada Olalla Fernández Davila- la intervención energúmena de Balbino Pérez Bellas, arquitecto jubilado, quien propuso como solución del conflicto de Oriente Próximo el que Irán arrojase una bomba atómica sobre Israel? (Excuso decir que a muchos de los que aplaudieron una iniciativa tan felizmente pacifista, los vi tiempo atrás en la magna manifestación contra la guerra celebrada en Vigo).
A Pedro Gómez-Valadés lo expulsan los judeófobos del BNG, por judío (sin serlo). Lo expulsan porque a su juicio (y los demócratas como ellos no necesitan demostrarlo) Valadés está a sueldo del Mossad. Y de la Embajada. O porque, como también declaró a “Novas da Galiza” el empresario palestino Ghaleb Jaber Ibrahim –sin probarlo, porque sería imposible- hizo el servicio militar en Israel y es un judío converso. Eso sí, pronunció ambas cosas como acusándolo de cometer algún delito. Sólo diré que si existiese vergüenza y justicia en este mundo, alguien debería decirle a ese señor que Pedro Gómez Valadés, a quien ha faltado al respeto, tiene desde pequeño una minusvalía que le impediría formar parte de cualquier ejército del mundo. Pero el caso es mentir, que algo siempre queda.
A Pedro Gómez-Valadés lo han expulsado “por apoyar a un país imperialista”. Llaman imperialista a un estado del tamaño de Galicia sin la provincia de Lugo y la mitad de su territorio convertido en desierto. Un país que renunció a sus legítimas conquistas en guerras de defensa, y que devolvió su botín a Egipto y Jordania a cambio de paz… Si el BNG es un partido antiimperialista, ¿qué han dicho del expansionismo de la Unión Soviética, de China…? ¿Dónde estaban estos anti-imperialistas de pacotilla mientras la URSS de Stalin o la China de Mao masacraba a millones de rusos, o chinos, o tibetanos? Se lo diré yo: Estaban donde han estado siempre, en el epicentro de la “ley del embudo”. Por lo demás, nunca dijeron nada favorable a esas víctimas ni condenatorio de esos verdugos. Pero, esto que no falte: llegaron a justificar, por ejemplo, la invasión de Checoeslovaquia y a colocar a Irán como modelo y paradigma a seguir.Y dicho todo lo anterior soy de los que piensa que, en el peor de los casos, si alguien debería irse del BNG para no desprestigiar el nacionalismo moderno que dicen querer encarnar, esos deberían ser los intolerantes, los fanáticos, los dictadorzuelos y pequeños torquemadas que, siendo gentes de la base o de las alturas (que también los hay), no son capaces de respetar la libertad de expresión recogida en sus propios estatutos.
En mi opinión, los fachas del Bloque deberían dedicarse a otra cosa: ir de cara –basta ya de tratar de engañar a incautos con el disfraz de corderillos de pascua- y fundar un partido estalinista. (Y expulsar a los leninistas, maoístas, trostkistas y, tal vez, a los marxistas). Los demás, que sean valientes y que no se dejen amedrentar por quienes se comportan como hienas, y que reivindiquen su derecho a forjar un frente nacionalista democrático y moderno, y no autoritario y casposo.

jueves, 14 de febrero de 2008

Revista Literaria Biblos (Nov.-Dec. 2007)


Reseña literaria en revista Xovenes Agricultores


Publicidade de Abreviatura en Tempos Novos (Primavera 2008)


La Opinión (8.11.07)


Galicia Hoxe (8.11.07)


Faro de Vigo (16.11.07)


Faro de Vigo (15.11.07)


El Ideal Gallego (8.11.07)

lunes, 14 de enero de 2008

La Voz de Galicia (12.12.07)


La Voz de Galicia (11.12.07)


Faro de Vigo_Suplemento El Sábado (18.8.07)


Faro de Vigo (24.7.07)


Faro de Vigo (23.7.07)


Faro de Vigo (12.12.07)


Diario de Pontevedra (11.12.07)


Comando Celta (Nov. 2007)