A agresión xudeófoba de RTVE

O pasado día 4 de outubro TVE perpetrou unha nova agresión «documental» contra a obxectividade informativa, contra o principio de ecuanimidade que debería ter un medio de comunicación público e a maior groria das teses islamofascistas que golpean non so contra Israel en forma de misis, senon mesmo contra os dereitos humans dos coitados palestinos, que seguen a ter a desgraza de contar con aliados tan descerebrados como os autores, emisores e defensores da comedia titulada Las heridas de Rafáh, exhibida sen pudor no primeiro canle da TV estatal.

A reportaxe-panfleto foi escrita por Esther Vázquez, dirixido por José Antonio Guardiola e Susana Jiménez Pons, e producida por Miguel Ángel Viñas e Ana Pastor, un quinteto que, en palabras do egrexio amigo Gustavo D. Perednik, “cobra sus honorarios del pueblo español a fin de inyectarle judeofobia pura”.

Do mesmo autor citarei textualmente –ainda que só sexa porque a amizade que nos profesamos tamén lle permite a él citarme a min sempre que goste- o seu comentario, a propósito do espazo en cuestión: “En el programa, el bastardo Israel (obviamente, el único país

ilegítimo del mundo) se reduce a que «gente vino de Rusia y expulsaron de su casa» a uno de los entrevistados. La narradora repite hasta la verborragia la palabra «herida» (huelga aclarar que los judíos somos inheribles y que toda herida la producimos nosotros) y casi no deja frase sin la profesional carga de odio requerida, en un discurso que contiene más errores que palabras: «Israel utilizó armas prohibidas para causar el mayor número de bajas», «los acuerdos de Camp David rompieron familias y abrieron heridas», los túneles por donde se contrabandean armas son propaganda sionista, el Hamás ama la paz e Israel los bloqueos genocidas, Israel cierra la frontera –¡la de Gaza con Egipto!–, y «los niños sonríen ajenos a su triste provenir» (los que sonríen son víctimas del pérfido sionismo; ni que hablar de los que no sonríen).

Con su «infancia robada, son víctimas de un odio que no entienden» (los líderes palestinos sólo les enseñan que se suiciden con ternura), y además «

nadie ayuda a los palestinos» (…quienes recibieron una asistencia inigualada de casi seis mil millones de dólares). El programa recibió un enérgico repudio por parte de una de las más activas y valientes organizaciones de amistad para con Israel, la gallega AGAI, en una carta firmada por su presidente Pedro Gómez-Valadés. Todo un logro para una judeofobia si tenemos en cuenta que, según dicen, no existe”.
A marxe do comentario de Perednik, compre dicir que, logo das protestas dirixidas á defensora do telespectador de RTVE, o ente público convidou a quen isto escribe a dicir en 30 segundos o que pensaba de Las heridas de Rafáh. O que puiden dicir diante das cámaras é o que vos ofrezo agora nas imaxes adxuntas, e prácticamente no primeiro minuto do programa.
Podes ver o programa on-line aquí

Por que deixei de escribir no Xornal de Galicia

Como queira que os meus amigos e lectores do meu blog queren saber as razóns polas cales xa non aparecen as miñas columnas no Xornal de Galicia, paso a explicar moi brevemente o acontecido.
O 8 de abril enviei ao devandito periódico o meu artigo semanal, titulado “A UPG, cancro do BNG”, para ser publicado o Domingo de Pascoa ou de Resurrección. Como non apareceu nin na versión papel nin na edición dixital, dirixínme á responsable de opinión e deume unha curiosa explicación: que como se produciran novas en relación cos movimentos precongresuais do BNG, que aparentemente non coincidían coas apreciacións expresadas no meu artigo, decidiran aplazar a súa publicación ata despois de falar comigo.
Cando expliquei que para nada había contradicción entre o sucedido e o que eu aventuraba no texto, e que, en calquera caso se trataba dunha opinión asinada e non dunha información, quedamos en que non habería problema para publicalo ao día seguinte martes. Pero tal cousa non aconteceu. En troques diso, a segunda de a bordo da sección de Opinión respondeu, aos meus requerimentos, co seguinte mail:

...
Estimado Miguel

Escríbolle con motivo do artigo sobre a UPG e o BNG para decirlle que tal e como o recibimos non podemos publicalo. Isto é debido a que nos nosos estándares para publicar artigos de opinión, non podemos publicar artigos que conteñan descalificacións persoais e no seu artigo se inclúen calificativos como "radical e sumiso" aplicados a persoas. Ademáis, sobre o tema da candidatura de Carlos Aymerich e a UPG, segundo as nosas informacións (é o que estamos a publicar no xornal) Aymerich non vai ligado a UPG. Con todo, gustaríanos publicar o seu artigo se lle fai as modificacións precisas.

Moitas gracias e un saúdo
...

A miña inmediata resposta foi a seguinte:
Estimada M…:
Discrepo radicalmente de que tildar a alguén de radical sexa unha descalificación persoal. Moito menos ainda reputalo de sumiso (obediente, subordinado).
E, se quere atopar descualificacións personais, eu teño visto algunha publicada no Xornal.
En canto ao tema da candidatura de Aymerich, si o que facemos os colaboradores é opinar, a miña opinión non é outra que a que expoño. Opinión que, por certo concorda coa de Beiras e Nogueira, sin que iso queira decir que eu teña algo que ver con eles.
Dito o dito, mándolle de novo o artigo con autocensura, así terán a posibilidade de atender estes meus argumentos e publicar a versión orixinal, ou desoílos e publicar o texto castrado.
Cordialmente
Miguel Boó

...
Como tampouco así houbo reacción, mandei, nos seguintes termos, a miña renuncia a seguir escribindo:
“… ao meu entender se desprende que todo o anterior foi unha montaxe e que, dende un primeiro momento houbo intención de censura. Que a estas alturas da miña vida teña que oir que sustantivar ou adxetivar a un político como radical ou sumiso é unha descualificación persoal que impide a súa publicación, paréceme grotesco, indecente e atentatorio contra a libertade de expresión. Pero por si o trato que se me dispensou (e non era a primeira vez) non foi suficientemente aldraxante, velaí que ademáis incurre en flagrante discriminación.
Ainda aceptando que as palabras en cuestión foran descualificadoras -que, obviamente non o son- acontece que "os vosos estándares para publicar artigos de opinión, (que) non (vos) deixan publicar artigos que conteñan descalificacións persoais" foron literalmente pisoteados por outros colaboradores en numerosas ocasións. Como non teño tempo, somente me referirei a tres casos:
O columnista X. Pérez Igrexas deixou escrito en "Insultos desde a dereita" que Baltar é un fillo de puta e un cacique; en "Cainismo non é debate", dí que "exemplares como M. Romeu xa demostraron a súa deslealtade" (exemplar é un termo empregado despectivamente, e desleal é alguén que incumpre as leis da fidelidade, a honra e a bonomía de ben); e no artigo titulado "A covardía de Feijoo" chama neoliberal e covarde ao Feijoo.
Pero iso non foi todo. Como podes comprobar, contestei dando dúas alternativas e non aceptou ningunha delas, polo que o meu artigo sigue sin aparecer. Así que nesta situación de indefensión e atropelo dos meus dereitos, anuncio que deixo de ser colaborador de Xornal de Galicia. Iso sí, non sin agradecer sinceramente que se me convidara a formar parte dese proxecto ao que desexo moitos anos de vida.

E isa foi a historia. O artigo de marras está colgado neste mesmo blog http://miguelboo.blogspot.com/2009/04/upg-cancro-do-bng.html onde seguirei publicando o que me pete e onde espero seguir contando contigo como lector.
Apertas, meus amigos e amigas, e un brinde pola libertade de expresión outravolta aldraxada.

O DIA NO QUE TOCAMOS CON NACHA POP

Foi hai 23 anos. Antonio Vega tiña 28 anos e eu 30. O meu grupo "Esguince de Frenillo" teloneaba ao seu, os míticos "Nacha Pop", e aos non menos consagrados "Gabinete Caligari". Era nas festas do Apóstolo do ano 86. Do pasado século. Sí.

Nos nunca tocáramos diante de tanta xente. Había 8.000 persoas na Quintana. Un equipo de son de la hostia. Outro de luces como nunca tiveramos. E ata camerino. O bó de Suso Vaamonde -no repertorio tiñamos unha canción con letra miña e musica del- sobornou aos da mesa de son e luminotecnia para que nos trataran como ás estrelas que tocarían despois de nós. Deulles 5.000 pesetas daquel tempo.

Estabamos tan acovardados que só lles dixemos un tímido ola a Antonio e os seus. Logo, cando collín o micro e vin aquela morea de xente dediante, souben que me podería comer o mundo. Cando rematamos a actuación, na que lle adicamos a canción "Estoy hasta los huevos de ser guapo" ao presumido ex-alcalde Xerardo Estévez, o seu sucesor, Ernesto Vieitez Cortizo achegouse ao noso camerino a felicitarnos e a preguntarme cantos quilos perdía en cada actuación. Díxenlle que un ou dous. A Antonio Vega non creo que llelo preguntara, porque daquela xa estaba algo fraco de máis, cecais de fabricar arte coas notas de "La chica de ayer".

Boa viaxe ao firmamento, amigo !!

Aldeias históricas de Portugal: Bem haja!

Unha viaxe ás aldeas históricas de Portugal é un exercicio de mergullo en historias medievais, unha clase práctica coa poesía dos penedos e unha pelerinaxe muda pola arte popular dos nosos irmans lusitanos.

Moi recentemente baixei a estes pobos, algúns empoleirados nas terras da Serra da Estrela e outros nas provincias de Guarda e Castelo Branco. Alí levita a vila hexagonal de Almeida, coa súa fortaleza, o seu torno para recibir aos nenos expósitos abandonados no século XVI. A Almeida das casamatas onde se refuxiaba a poboación nas guerras do XIX, antesdonte. A Almeida do Hospital de Sangue do Picadeiro.

Moi preto, sobre un penedo granítico, e a case 800 metros de altitude, dormita Castelo Mendo, con unha das picotas máis fermosas nunha zona plagada desta reminiscencia medieval que servía para prender (cando non axusticiar) aos penados e expoñélos ao escanio público. O Castelo Mendo que mima as ruinas da Igrexa de santa María do Castelo…

Linhares, outros dos enclaves visitados, é a aldea das fiestras manuelinas, do Fórum, onde se facían os xuizos, do castelo, a fonte de San Caetano, a Casa do Xudeo e o solar da Corte Real. Linhares é o pobo das vivendas que nacen dos penedos graníticos, a que ten o regueiro ao pe do castelo, e aquela onde o silencio camiña canda ti. Din que ten corazón de paxaro porque os amigos do parapente teñen os seus ollos postos nela.

Sortelha, na arraiana Sabugal, ten unha fortaleza alá no alto, inexpugnable e deshabitada. E ten moradas feiticeiras con nomes como “Casa das almas” ou “Casa do vento que soa”. E presume, faltaría máis, da súa picota ou “pelourinho”, impoñente e altivo, coroado por un blasón de cinco recunchos e esfera anelada de arte manuelino. Sortelha, sempre impresionante co seu torreón, a súa calzada medieval e a súa torre das campás.

E de remate de viaxe, Idanha-a-velha, onde no seu río Pónsul, rememorei o que foron as poldras dos ríos cando non había pontes para pasalos, como no Támega ao seu paso polo Tamaguelos (Verín) dos meus país. Idanha, Monumento Nacional, coas ruinas da Sé Catedral e o torreón templario facendo garda, e o lagar de varas onde se exprime o aceite.

E de guinda o insuperable Monsanto coa súa Torre do Reloxio ou de Lucano, a Gruta, ou o Castelo no fin dunha subida interminable, para poder disfrutar, a 750 mettros de altura, da Porta da Traizón e ás sùas vistas ao pasado. O Monsanto coa capela de San Miguel rodeada de tumbas excavadas na rocha e cunhas panorámicas incomparables se miramos a poniente.

¡Canto gostei da viaxe e das súas xentes!. Así que como din por alí, en troques de obrigado: Bem haja!

Fotos da viaxe AQUI

Fotos das Aldeias históricas de Portugal: Bem haja!

Sortelha_3

Monsanto_3

Monsanto_1

Sabugal_Castelo__3

Rebaños en Sabugal

Postal_de_Sortelha_3

Monsanto_Posta_de_sol_2

Sortelha_Casa_das_almas

Sortelha_Torre_da_campana

Sortelha_Torre_do_castelo

Linhares_Ventana_manuelina-3

Linhares_Castelo_fortaleza_1

Linhares Picota Antiga cadea

Idanha-a-Velha_Torre_templarios

Idanha-a-Velha_Poldras_4

Castelo Mendo Santa Mª do Castelo.

Almeida_Rueda_orfanato__2

Almeida_Porta_entrada

Gila en Gaza

Na nosa sociedade multicultural e buenista, calquera información que veña de fontes palestinas vai a misa. Eu non coñezo a ninguén, nin xornalista nin lector, que se prantexe sequera a necesidade de contrastar o que eles digan. Mesmo da igual quen o diga. Se Hamas dí que houbo 1.300 baixas, pois palabra de Deus. Si engaden que unha gran porcentaxe eran nenos, Occidente pon un grito non ceo que adquire proporcións bíblicas. Si un cámara palestino –porque os cámaras das TV occidentais son palestinos; os reporteiros prefiren esar no hotel de Xerusalem traballando a distancia- dí que ten unha gravación incriminatoria do Exército de Defensa israelí, hai hostias no mundo dos mass media para mercar os dereitos desas imaxes. Así funcionan as cousas alí. Pouco importa que o número de baixas fóra moito menor, como adoita suceder cada vez que unha fonte palestina fai rular calquera cifra que enseguida devora Europa. Pouco importa que entre os nenos abatidos figuren, sobre todo, menores armados (á UNICEF e a Amnistía Internacional se la sopla directamente).

Agora ben, si eu lles digo a eses mesmos lectores ou colegas periodistas, que as primeiras investigacións realizadas sobre a Operación Chumbo Fundido en Gaza demostran que os terroristas de Hamas son tan animais como nos temíamos, entón me pedirán que o demostre. E demostrable é que o Exército israelí fixo un traballo tan moral que si non estivera falando en serio diría que nin Gila o faría mellor. Porque, como xa saben, só ao gran cómico se lle ocorría avisar ao inimigo.

Con independencia de que houbo centos de mortes (pero serían decenas de milleiros si os hebreos se comportaran como a OTAN en Iugoslavia ou Rusia en Chechenia, por exemplo), os soldados xudeos fixeron todo o posible para advertir a poboación do perigo que corrían permanecendo en edificios que os terroristas convertían en obxectivos militares dende o momento en que disparaban desde eles.

Agora se sabe que durante o conflicto de Gaza, Israel guindou 2.250.000 folletos informativos, usou a radio palestina, chamaron telefónicamente a máis de 165.000 residentes e efectuaron disparos de advertencia (de grande estrondo sónico pero sin poder destructivo) antes de atacar.

Pola contra, estas hienas sen entrañas que son os islamofascistas de Hamas, minaron as casas dos seus propios veciños con explosivos, abriron fogo contra os soldados israelís dende as escolas dos seus propios fillos, dende hospitais e dende institucións educativas relixiosas ou internacionais e, por suposto, usaron aos propios palestinos como escudos humanos.

UPG, cancro do BNG

A UPG quere perpetuarse cun enroque político que ao cabo será a súa tumba. Agora ven de apadriñar a Guillerme Vázquez como verdadeiro gardián das esencias do marxismo leninismo, pero controlando baixo corda a Aymerich, ao que nos presentan como quintanista cando en realidade é tan radical e sumiso como o anterior. Só que de cara á galería, cando Carlos Aymerich trunfe, venderánnos a moto de que a UPG manda menos. Pero a “U” sigue chuchándolle o sangue ao BNG, no que se agocha camuflado o último partido comunista que con máis poder conta en toda Europa (alcaldías, concellerías, diputados a Cortes…).

Calquera maña lles sirve para manter o seu férreo control sobre os demais nacionalistas que vexetan na Fronte, aos que acotío lles abren (ou pechan) os locais e lles acenden e controlan os ordenadores. A estas alturas deberían saber que a sociedade galega xa percibiu que debaixo da súa pel de ovella ocúltanse os mesmos que no seu programa político vixente falan duns inquietantes “principios científicos da prevención do delito e defensa racial…” (1)

(1) http://www.uniondopovogalego.org/upg/Programa_Politico/Politico_Administrativas.htm

Sen autoridade moral

Vaia por diante que non coñezo a ningún pais, nin de dereitas nin de esquerdas, ao que lle faga gracia que a súa filla menor de idade poida abortar. Vaia por diante que, ao meu entender, na polémica sobre cando e como empeza a vida todos teñen o seu punto de razón. Pero, á marxe da lexitimidade das irreconciliables posturas de "abortistas" e "antiabortistas" estes últimos terán que admitir -coa boca pequena ou grande, tanto ten- que, en puridade, a actitude da Igrexa católica é incongruente. Eu polo menos non lle vexo autoridade moral para defender a vida, mentres en Africa morren de fame ou de SIDA milleiros de nenos que, cun simple control de natalidade por uso de preservativo, non terían nacido. Non extraña que ande a rular unha campaña co eslógan "¡Protexe a miña vida! Non me deixes con eles", na que un bebé aparece ameazado por curas pederastas, pola fame negra, e por un Vaticano que "prexudica gravemente a saúde". Unha curia, en fin, que impón o bautismo indeleble aos bebés "abusando da súa minoría de idade" e pon pegas a apostasía.

Xornal de Galicia - 05.04.09

Pandeirada do traspaso

Ata hai nada, Touriño leváballe a Feijóo certa vantaxe moral no affaire do traspaso de poderes, no que un dicía xaque ao rei e o outro respostaba branca dobre.

Co seu ultimato de que non haberá nada que rañar ata mediados da semana que ven, o mandamáis en funcións acaba de poñerse a altura dun fatalmente asesorado presidente in pectore da Xunta. Feijóo debería saber que tendo tellado de vidro (inaugurar e gastar sendo vicepresidente en funcións), non se deben tirar pedras ao do veciño.

E que non se pode ir pola vida dicindo dese audi non beberei, si no teu garaxe tes un carro desa marca, porque ninguén vai entender que cos teus cartos podes facer o que che pete. Dito o dito paréceme unha indecencia da clase política –agora e hai 4 anos– manter unha lexislación que permite o marasmo gubernamental mentres se sigue a chuchar do bote.

Un baldón máis sobre a grosaría dos tres partidos –xuntos e revoltos, dereitas, esquerdas, nacionalistas e españolistas– que empatan no episodio de inmoralidade que conleva percibir o a plus de ex altos cargos.

Xornal de Galicia - 29.03.09

Thirty years after

Sí señor, treinta años después localicé a viejos compañeros de fatigas de "La Voz de Galicia" y los convoqué a un yantar seguido de holgar -en el sentido de estar ociosos y entretenidos- en el Hostal de los Reyes Católicos de Santiago. Allí comparecieron Valentín G. Carrera, Tita Boquete, Alberto Castroverde, Concha Veiga, Tucho Calvo, Santi Romero, Joel Gómez. El gran fotógrafo que es Fernando Bellas, y que aparece de cuclillas, hizo la instantánea. No pudieron acudir, aunque quisieron, Miguel Somovilla y Xosé M. Palmeiro. ¡¡Que bueno que vinísteis!!

Hamás e os medios

Dende que Israel decretou o alto o fogo, o 17 de xaneiro, Hamás lanzou 81 misís e 49 bombas de morteiro contra os israelíes. Os medios de comunicación españois non deron a noticia nin nun solto, nin nunha cola de telexornal. Moitos deles están á espera de que Israel resposte para demonizar aos xudeos. Os ataques de Hamás, lonxe de tratarse de accións militares, concrétanse en 13 misís Kassam e dous Grad (estes cun alcance superior a 40 km) contra o exército israelí ¡e 68 contra a poboación civil! Do mesmo xeito, dos 49 morteiros guindados contra os xudeos, 9 o foron contra os seus uniformados ¡e 40 contra vivendas e escolas! Ademáis, nestes dous meses, os terroristas de Hamás continuaron traficando armas polos túneles gazatíes e tentaron sin éxito recepcionar un barco iraní cargado de armas.

Como a opinión pública non sabe que Hamás nada respecta, ha considerar que os 5.000 millóns de dólares recadados para reconstruir Gaza (200 de España) deben irse afloxando. Con eles Hamás surtiráse de armas e habilitará máis túneles. E Israel defenderáse.
Xornal de Galicia - 22.01.09

O 25 de abril do PSOE

O congreso extraordinario do 25 de abril debería ser para o PSOE galego unha especie de revolución dos caraveis como a acontecida no pais veciño, na mesma data de hai 35 anos. Hai xente nova disposta para tan necesaria tarefa, pero teño para min que os carcas do partido, os que teñen o cu pegado aos cargos, os que esqueceron, esmagaron e aldraxaron a ética no seu tránsito á moqueta e á soberbia, non van deixar que esa manchea de rapaces da iniciativa "sumandoideas" diga nin Pamplona. E sería unha magoa. Porque o que para o PSOE quere este animoso colectivo non é o poder a calquera prezo, senón sumando nas urnas máis votos ca ninguén ou acadando a maioría absoluta. Unha arela ben plausible se temos en conta que o que postulan sintoniza de cheo co que a maioría da xente quere: autocrítica, dereito á discrepancia sin que te expulsen (como se ten feito no BNG), unha educación na que o relevante sexa a súa calidade e non o mandilón dos nenos, unha Galicia políglota sin imposicións (contraproducentes per se) ou a reforma dos medios de comunicación públicos.

Xornal de Galicia - 15.03.09

Oportunistas e paniaguados

Sinto noxo de que a esquerda se enmerdara en corruptelas. Eu, dende logo, xa o viña dicindo. O que non sei é onde estaban metidos os columnistas que nestes días critican sen piedade ao fenecido bipartito e que nada dixeron nos últimos tempos. Resúltanme tan oportunistas como teimudos son, no seu particular "sostenella y no enmendalla", algúns intelectuais que aínda se empeñan en defender o indefendible. Os citados en primeiro lugar andiveron ben lixeiros para facer leña da árbore caída, sin que se lles coñeza crítica algunha en catro anos. E os paniaguados que se venderon por unha rolda de mojitos aínda non tiveron a elegancia democrática de aceptar que a dereita gañou soíña, a pesar do apoliticismo e do franquismo sociolóxico; e grazas, sen dúbida, á inexistente levedade dun inexistente cambio. Non aceptan que os populares foron respaldados pola rapaciada, polas cidades, pola alta participación. E o que compre non é botarlle outravolta as culpas aos demais; o que compre é aceptar que, cecais, as eleccións, non é que as gañara o PP, é que as perdeu o bipartito.

Xornal de Galicia - 08.03.09

Abstención, voto nulo e voto en contra

Neste país votar é un dereito. Noutros tamén é unha obriga. A Constitución recoñécenos o dereito de votar, traballar ou sindicarnos, pero non temos porqué aceptar o emprego de limpar letrinas. Así que xa está ben de lerias de que si non se vota non hai dereito a protestar ou esixir.
E máis, a abstención debería quedar reflectida na Cámara cun número de escanos baleiro. Podemos votar por calquera partido, facelo en branco, votar nulo ou absternos. Aínda me lembro dun referendo despois de morrer o dictador. O POG de Camilo Nogueira pedía o voto en branco, outros a abstención, e os maioritarios o sí ou o non. Aquelo era unha especie de feira, un sarampelo democrático.
Alguen fixo un póster a man que dicía: "Non sexas ordinario. Vota orixinal. Vota directamente nulo". Pegouno na redacción e cando chegou o delegado daquel xornal -un nacionalisto que logo sería alto cargo na Xunta do Partido Popular- dixo: quitade iso daí. En fin, mágoa que non exista tamén o voto en contra. Eu, por exemplo, como non me convence partido ningún gostaría de votar en contra dun deles para que non gobernara.

Xornal de Galicia - 01.03.09

Nos volverán a enganar?

Comprendo a indignación da xente de a pé coa nosa clase política, tan inmoral que remata a lexislatura e vaise de rositas sin retirar o plus que de moca van cobrar os ex-altos cargos. Solidarízome cos que se sinten estafados por candidatos corruptos ou por evasores de capitais. Rexeito que, dende o poder, se convoquen oposicións en plena campaña. Sulfúrome como todos ao saber que os eurodeputados –os galegos tamén– veñen de subirse o soldo, ata a insultante suma mensual de 7.665 €, viaxes, dietas e outras canonxías aparte. Rebélome contra calquera alcalde que administre o conforto social, educativo e asistencial de uns poucos de miles de veciños e cobre como si tivera a responsabilidade do goberno da nación...Eu crería nos políticos si se aplicaran a xornada de 65 horas e o soldo medio dos currantes do país. Como non é así, sinto, no retrogusto de tragar máis sapos e cobras, un enxebre amargor que me leva aos comezos da democracia, cando nas rúas de Santiago os primeiros decepcionados pintaron aquelo de “Galegos non votar que nos volven engañar”.

Publicado en Xornal de Galicia - 22.01.09

Nota aclaratoria:
O autor non se identifica con Terra Galega. O video só se colga a efectos ilustrativos de cómo se sinte de cabreada e enganada a xente. Polo demais, teño por seguro que Terra Galega nunca poderá demostrar que eles non enganarían como fan os demais. O seu, xa que logo, é un brinde ao sol.

O galego, a ‘biblia’ e os afiliados autistas

A principio dos pasados anos 90 tiven a honra de dirixir o desaparecido Diario 16 de Galicia, un periódico verdadeiramente plural que acaso chegou a ter certa sona, non só pola súa insobornable liña informativa que non deixaba títere con cabeza, dende o PP ao BNG, senón quizais porque foi o primeiro en publicar ata o 30% da súa información en galego. O xornal tamén agasallou aos seus lectores cos 100 títulos da súa Biblioteca de Autores Galegos e coas láminas dos lendarios álbumes de Castelao, entre outras iniciativas das que entón se adoitaban para facer país.
Que a moitos lectores lles costara ler en galego e preferiran mercar outra cabeceira era algo habitual. O que baixo ningún concepto considerei entón de recibo foi que destacados membros da Mesa pola Normalizaciòn Lingüística, que se desfacían en louvanzas cara a aquel diario que apostaba polo galego, mercaran “El País”. Comprobeino personalmente e fixen ben sonora a miña protesta. Pero como si chovera. O xornal acabou pechando, entre outras cousas gracias a que nin a militancia galego-falante o mercaba. Preferían “a biblia” de Polanco.
O semanario A Nosa Terra, o diario Galicia Hoxe e agora o Xornal de Galicia sobreviven como poden, e non precisamente gracias a que os defensores do noso idioma rasquen o seu peto no quiosco. Si soamente o 5% dos 300.000 votantes do BNG mercara unha desas cabeceiras estarían contribuindo á súa solvencia e, ao mesmo tempo, axudarían ao mantemento do noso idioma. Ainda máis, só con que os afiliados do BNG mercaran todos estes anos o antedito semanario, xa abondaría para a mítica revista viguesa. Non digamos nada de si o noso Xornal –que pasa por ser unha cabeceira de esquerdas- o mercaran o 5% dos votantes do bipartito. Mandaría carallo!
Pero lamentablemente, a xente fala de boquilla, defende o idioma coa pancarta e despois na intimidade acaba “falando catalán” como o outro; lendo o Marca ou levitando co País. E ainda menos mal, porque outros retrasados acaban de conseguir hai sete días que moita xente de a pé, que nada tiña contra o galego, agora o consideren un idioma de violentos, porque uns fachas de todo a cen o “defenderon” a botellazos. ¡Vaia favor que lle fixeron ao galego estes descerebrados (quero pensar que só era cousa deles)!.

Publicado en Xornal de Galicia - 15.02.09

Perfectamente legal

Hai poucos días publicouse que o xuiz Garzón “podería ser condenado”, como moito, a pagar 300 € pola súa responsabilidade en ceibar a dous narcotraficantes turcos. Ao parecer o xuiz non fixera os deberes e, presuntamente pola súa culpa, as dúas almas cándidas xa poden volver, se queren, ao seu negocio criminal. Ainda que o incidente foi cualificado caritativamente como un despiste, a min antóllaseme como neglixencia. Pero, en fin, todo semella perfectamente legal. Iso si, a sanción que lle pode caer a don Baltasar é, ao meu xuizo, insultantemente desproporcionada. 300 euros, ou unha simple amonestación –que é a outra posibilidade–, por esquecer poñer en marcha a prórroga da prisión preventiva para os narcos, non me parece moi xusto por isa minucia. Vexamos por que.Na pasada Noiteboa un universitario santiagués foi asaltado en Vigo por dous individuos que o ameazaron, primeiro cun monopatín sobre a cabeza, e despois con “pinchalo” con arma branca se non lles daba o que levaba. O estudiante quixo razoar pero os seus amables atracadores dixéronlle que o ían deixar en calzóns. E, de súpeto, déronlle de patadas nos nocellos. O rapaz reaccionou, empurrou os agresores e botou a correr tanto como puido. Horas despois os delincuentes foron detidos. Un deles era a duodécima vez que o prendían.O coitado estudiante nunca esquecerá estas navidades. Tras pasar toda o noite en comisaría, denunciar o sucedido e asistir na mañanciña do día de Nadal a unha vista rápida, foi citado o 26 para recibir unha cédula de citación do xulgado de instrución, coa advertencia de que si non comparecía ao primeiro chamamento poderían multalo con 200 a 5.000 €. Algo desproporcionado se o comparamos co de Garzón; pero se non o comparamos, todo arranxado. Perfectamente legal. Como foi perfectamente legal que, na vista previa, os dous asaltantes tiveran cadanseu un avogado mentres que a vítima quedara a velas vir. Tamén foi perfectamente legal que os letrados quixeran convencer ao xuiz de que o monopatín non se pode considerar como arma. E que pasaría se, para evitarse tanta molestia e indefensión, non denunciara os feitos? Pois que os agresores sairían á rúa sen cargos. E todo sería perfectamente legal, ou sexa acorde coa lei. A que fan os políticos.

Artigo publicado en Xornal de Galicia - 08.02.09

Divorcio de civilizacións

Eu pregunto: como cre Zapatero que vai faccer conxeniar ao seu amigo Erdogan coas súas vítimas kurdas, as que dí que ataca porque son terroristas? Como pensa resolver as discrepancias entre hutus e tutsis en Rwanda? De que maneira vai conseguir que o rei de Marrocos e os líderes saharauis se biquen nos morros? Con que variña máxica vai acadar o prodixio de que chineses e tibetanos cheguen a un acordo? E o máis díficil ainda: con que loctite vai ensamblar a alianza entre israelís e palestinos, e mesmo entre o Hamás terrorista e o Fatah nacionalista?A min sempre me pareceu un imposible –por pura contradicción entre os termos– a alianza de civilizacións que ilusamente plantexa ZP. E cando digo sempre, remóntome a antes de que España lle vendera a Irak o gas co que masacrou aos kurdos no 88. España é o 8ª fornecedor mundial de armas. A algúns só lles interesa que ¡o 1 por 1.000! do que se exporta vaia a Israel. Que o 25% sexa para Marrocos ou que as nosas armas acaben en Irán, Venezuela, Malasia ou Cuba, carece de interés. Quen sabe cantos saharauis, kurdos ou mesmo venezolanos morreron baixo o lume español. Sempre pensei que a mestizaxe de auga e óleo é unha quimera. As democracias fan negocios inmorais pero nunca puideron nin poderán aliarse cos chamados “trillizos totalitarios”: nazismo, comunismo e, agora, islamismo. Xa abondan os atrancos para entendermonos cos musulmáns moderados, canto máis difícil non será estar a ben, ao mesmo tempo con turcos e kurdos; con chechenos e rusos; cos islamistas de Sudán e os negros fures ou masalites; co réxime comunista cubano e co anticastrismo; cos aiatolas e coa oposición democrática iraniana; coas mulleres oprimidas e maltratadas (violacións maritais, clítoridectomía...) por paises árabes e musulmáns e cos gobernos corruptos e torturadores de Arabia, Xordania, Exipto, Hamastan, etc.Por iso, máis ca unha alianza o que hai é un divorcio insalvable entre intereses opostos de carácter xeopolítico e/ou relixioso. Pero se o presidente segue pensando, como hai tres anos, que existe unha solución flower power para tanta traxedia, que a expoña dunha vez e nos diga como facer para que os xa citados conflitos, e outros 200 máis, achen solución á luz da súa bendita Alianza de Civilizacións.

Publicado no Xornal de Galicia - 01.02.09

En memoria da Shoá

O mundo civilizado conmemora cada 27 de xaneiro (liberación de Auschwitz), o Día Internacional en Memoria das Vítimas do Holocausto, dende que o aprobaran a ONU e a UE. Dende 2004, a Asemblea de Madrid, o Parlament de Catalunya, as Cortes e outras Cámaras programan actos de recordo daquel xenocidio –ise sí que o foi– no que eliminaron, por consideralos racialmente inferiores, a seis millóns de xudeos, e tamen a milleiros de ciganos (xitanos), homosexuais e, por suposto, republicanos galegos.A pesar dos solemnes actos que cada ano se celebran en todo o mundo, hai que dicir que neste país o antisemitismo sigue sendo un execrable deporte nacional. En España non houbo Treblinkas nin Mauthausen, nin guerra mundial, nin, obviamente, remorsos por masacres como a de Babi Yar, nas aforas de Kiev, na que asasinaron a 100.000 persoas, a terceira parte nenos. Tal vez por todo iso no noso pais persiste redivivo o antisemitismo dos tempos da Inquisición, mentres que, pola contra, en Ucraina acaban de sair á rúa miles de manifestantes en defensa do dereito de Israel –patria dos xudeos– a existir. O antisemitismo foi cousa da Igrexa, da dereita e dos nazis, ata que a esquerda máis asilvestrada decidiu sumarse á xudeofobia pola vía da banalización do Holocausto. A máis sonada incorporación a este movimento foi a do Nobel José Saramago, que comparou Auschwitz con Gaza. O ano pasado o BNG negouse a aprobar unha declaración institucional no Parlamento –como se fai en Madrid ou Barcelona– cos mesmos argumentos banalizadores do escritor portugués. Coa súa decisión castigou a pais e avós –as vitimas da barbarie nazi– polo comportamento que na actualidade achacan aos seus fillos e netos. Por suposto, nin Saramago nin o BNG –algo de comunistas teñen todos eles– admitiron nunca os xenocidios de Stalin sobre case 10 millóns de vítimas, ou o dos xemeres vermellos en Camboia, por poñer so dous exemplos. Tal vez para compensar, incurren en banalización ao falar de xenocidio en Gaza e negarse a honrar ou, como mínimo, respetar a memoria da Shoá: o episodio histórico máis documentado da historia da humanidade, incluso coa testemuña dos mesmos vitimarios que o cometeron. Paréceme inquietante que en algo coincidan con Pedro Varela, o rei dos nazis en España

Xornal de Galicia - 25.01.09

Con Israel, a lei do funil

Foto tirada no que fora despacho de Yasser Arafat durante o golpe de man de Hamas contra Al Fatáh na Faixa de Gaza.

Ninguén cun mínimo de humanidade pode manterse indiferente diante da morte de inocentes, menos ainda se son nenos que exhiben pola TV á hora de xantar. Si non saes pola tele, non existes. Por iso paréceme moi inxusto que das 200 guerras que hai no mundo, mediáticamente só interese unha. E dese conflito que tanto interesa, por riba das masacres de kurdos, tibetanos, chechenos, tamiles, saharauis, tutsis ou sudaneses, chámanme poderosamente a atención dous aspectos. Un, que acapara máis cota presencial nos medios que todos os demáis conflitos xuntos, por moitos centos de milleiros de mortos que neles se rexistren. E dous, que unha das partes en disputa –os palestinos– lévase toda a solidariedade da opinión pública (ou alomenos da publicada) deste país, pero só cando morren en enfrontamentos cos israelíes. E, senón, que alguén amose os ríos de tinta, os minutados televisivos, as manifestacións multitudinarias, as acusacións de xenocidio, as denuncias do uso desproporcionado da forza, as resolucións da ONU… de cando os palestinos foron masacrados por palestinos, por árabes e/ou por islamistas. Hamás gañou unhas eleccións con tantos partidos en liza e garantías democráticas e de sufraxio universal como cando Franco mandaba por aquí, pero tanto ten; Occidente dixo que amén e punto. Tamén Hitler gañou as eleccións e o dictador de Ferrol fartouse con resultados de máis do 100% ao seu favor. Hamás deu un golpe de Estado, un detalle moi feo polo que en calquera pais civilizado tes que responder. Pero eles expulsaron ao único outro partido existente e masacraron, segundo o informe de Amnistia Internacional, a máis de 300 irmáns palestinos, incluidos mulleres e nenos. Isto foi antesdonte, pero non lin ningún artigo chamándoos parri-xenocidas. No verán de 2007, o exército libanés empregouse de forma desproporcionada contra o campamento que administraba Fatah-Al Islam en Nah al Bared, preto de Trípoli e bombardeou durante semanas aos seus 10.000 refuxiados palestinos. Ninguén esixiu un stop ao xenocidio, nin treguas, nin reunións da ONU.Quen me pode aportar artigos de opinión ou campañas mundiais condenando por xenocida ao rei Hussein de Xordania que en setembro de 1970 masacrou a entre 10.000 e 15.000 palestinos, segundo datos da nada sospeitosa UNWRA? Por certo que Arafat creou logo o grupo terrorista Setembro Negro para vingarse... ¡dos xudíos!. Ninguén condenou ao monarca, pero en 38 anos ben puido alguén xulgar e condenar ao xenocida, non? Así e todo, agora o importante é a paz canto antes.

Xornal de Galicia - 19.01.09

Non ao pensamento único sobre Gaza

Ninguén pode defender a Israel baseándose no que lemos e vemos. Os que o facemos, contrastamos a propaganda que nos chega ou viaxamos alí. Así desenmascaramos as burdas mentiras de “Paliwood” e o seu culto á morte (http://es.youtube.com/watch?v=wp6tTtuOhoI). Quen queira fuxir do pensamento único que padecemos, chegará a saber que Hamás é responsable do drama de Gaza, e que sacrifica á súa propia xente (http://www.youtube.com/watch?v=eTGbP55HGi8)
só para rendibilizar o seu sangue. Calquera pode saber que os israelis telefonaron 100.000 veces antes de atacar, e ata a cidadá española María Velasco, que o confirmou, dixo na CNN que estaba atrapada en Gaza porque a “resistencia” empezou a disparar misís contra Israel cando se enterou que os estranxeiros saían da Faixa, evitando así a fuxida deses valiosos escudos humáns. Contou que tiña víveres, luz, internet… Calquera pode saber tamén que en 20 anos Europa deulle a Palestina máis cartos co plan Marshall a toda Europa, trala II Guerra Mundial, e que con parte desa esmola o Hamás puido guindar 6.000 foguetes sobre Israel dende a retirada dos xudeos de Gaza en 2005 (http://www.youtube.com/IsraelMFA). Calquera pode saber que Hamas non representa a causa palestina da bandeira cuatricor. Estes días, na TV, nas fotos, nos cadaleitos, as bandeiras eran as verdes da teocracia. Calquera pode comprobar, en fin, que os medios enferman cando hai xudeos polo medio. Lembro que case ningún dos analistas que satanizan a Israel dixo pío cando a OTAN matou 2.500 civís serbios en 38.000 misións realizadas con 1.000 avións, emprego de milleiros de bombas racimo e de 15 Tm.de uranio empobrecido. Agora ven xenocidio e desproporción. Da noxo.

Xornal de Galicia - 11.01.09

Un artigo de Luis I.Gómez

NOTA:

O seguinte artigo andivo estes días rulando por internet, onde falsamente se lle atribuiu a autoría de Rosa Díez. O certo é que o seu autor é o astur-leonés, Luis I. Gómez quen dende a súa marcha a Alemaña, mantén unha interesante web chamada www.desdeelexilio.com

**********************************
La respuesta de Israel no es desproporcionada
Por Luis I. Gómez

No entiendo el tinte filoterrorista de quienes se manifiestan sin pudor en defensa de Hamas. No entiendo la pose (muchas veces inconsciente) antisemita de quienes se manifiestan en contra de Israel. No entiendo a quienes se quejan de lo complejo de la situación en Oriente Próximo y justifican en esa supuesta complejidad su incapacidad para formarse una opinión. No es tan difícil entender lo que está ocurriendo en Gaza. Y no es en absoluto difícil dilucidar quién es el verdadero agresor en esta guerra.

El sentido común debería permitirnos a todos ver con claridad lo evidente: si Hamas en los últimos ocho años no hubiese lanzado día sí y día también misiles sobre Israel, si no hubiese introducido de contrabando contínuamente armas desde Irán, Rusia y China, si no hubiesen desarrollado las tecnologías de sus “cohetes caseros” para hacerlos cada vez más efectivos, más destructivos, de mayor alcance, amenazando así una región de Israel en la que viven un millón de israelíes, si todo eso no hubiese ocurrido, Israel no hubiese tenido la necesidad de defenderse de nada..

Por ello tampoco entiendo el ejercicio de calculada equidistancia pseudo-moral de quienes, en un equilibrismo esperpéntico tachan a Hamas de irresponsable y condenan la acción militar de Israel. Después de todo ya sabemos que, digan lo que digan, Israel es el “malo” de la película. ¿No han sido los dos bandos responsables de la ruptura del alto al fuego? ¿No son los israelíes mucho más fuertes militarmente? Qué ocurre con la ocupación? ¿No es la reacción de Israel totalmente desproporcionada?

El “alto al fuego” proclamado el pasado mes de Junio de 2008, el mismo que Hamas apenas respetó un día, encontró en Israel, durante meses, a un escrupuloso y paciente cumplidor en todos sus términos. Una paciencia que, casi con toda seguridad, no hubiésemos encontrado en ningún otro país del mundo (bueno, tal vez el nuestro, en manos de unos pusilánimes cobardes; pero eso no es paciencia, es rendición)). Cuando una de las partes (Hamas) rompe el alto al fuego, no se puede hacer responsable a la otra parte por sentirse engañada y liberada del contrato ya roto. Y, sin embargo, Israel no movió un dedo hasta el pasado 19 de diciembre. Siete meses.

¿Y por qué rompió Hamas el alto al fuego? ¿Contra quién o contra qué lucha Hamas? Israel se retiró en 2005 completamente de Gaza, evacuó a todos los colonos. No hay ocupación israelí en Gaza desde entonces. Tampoco tienen los israelíes la culpa de la miserable situación en la que viven los palestinos, pero sí Hamas, sus dirigentes, quienes de forma totalmente premeditada se han dedicado a dilapidar la inmensa ayuda internacional en la adquisición de armas, el tráfico de armas y el desarrollo de armas. No en sanidad. No en infraestructuras. No en educación. Y, a pesar de ello, probablemente víctima de una especie de síndrome de estocolmo, la población de Gaza sigue dándoles su apoyo. Más probablemente, la razón de esa obstinación suicida de la que hacen gala buena parte de los habitantes de Gaza se deba a la - y en esto tampoco es culpable Israel- miseria educativa que impera en los territorios palestinos.

¿Contra qué o contra quién lucha entonces Hamas? ¿Qué pretenden? ¿Cuáles son sus metas? ¿Qué le reprocha a Israel? ¿Realmente nos resulta tan complicado comprender que de lo único que se trata es de matar israelíes - judíos, vaya- independientemente de lo que éstos hagan o dejen de hacer?

Y siempre termina saliendo a colación el reproche de la reacción desproporcionada. Ya han muerto durante la operación “Cast Lead” más palestinos que israelíes a manos de los cohetes de Hamas. En un brillantísimo artículo para el Jerusalem Post (31. diciembre 2008), Dore Gold, ex-embajador de Israel en la Naciones Unidas, destroza el argumento de la desporporcionalidad. Proporcionalidad no significa, en términos de Derecho Internacional, que la parte atacada deba defenderse con los mismos medios que usa el atacante. “Según el Derecho Internacional, Israel no está obligado a usar exactamente la misma potencia de fuego que sus atacantes. Israel no está obligada a fabricar misiles Quassam y dispararlos sobre Gaza”. El atacado está en su derecho de abortar la agresión con todos los medios de que disponga y sean necesarios para ello. No puede colocar en su punto de mira a civiles, y justamente eso es lo que, subraya Gold, está haciendo Israel. Se bombardean y atacan los edificios de Hamas - cuarteles, campos de entrenamiento, túneles para el contrabando de armas-. Las zonas residenciales no son en ningún caso el objetivo de los ataques de Israel.

Pero si Hamas, de forma premeditada, sitúa esos edificios y construcciones en zonas habitadas por civiles, para así poder utilizar a éstos como escudos humanos, si los líderes de Hamas, cobardes, se esconden al amparo de los hospitales, confiando en los escrúpulos de los israelíes (esos escrúpulos de los que ellos carecen por completo cuando lanzan misiles sobre escuelas y guarderías), entonces es Hamas quien está decididamente violando la Convención de Ginebra en su artículo58 a-c, según el cual las partes en conflicto están obligadas a mantener alejada a la población civil de las instalaciones militares, están obligadas a construir estas lejos de núcleos poblados por civiles y a adoptar todo tipo de medidas para la protección del personal no militar. Nada de esto ha hecho Hamas, sino justamente lo contrario. Se esconde en zonas residenciales, protegidos por las sonrisas de los niños palestinos. Carne de cañón.

Y sólo así podemos explicar las diferencias en el número de muertos civiles. Mientras Israel hace todo lo posible por proteger a sus civiles, construyendo búnqueres una red de sistemas de alarma civil, lo que a Hamas realmente le interesa es justamente lo contrario: un elevado número de mártires con suficiente capacidad mediática. Ellos no quieren proteger a sus niños, prefieren mostrarlos muertos ante las cámaras de televisión. Qué motivación puede tener entonces quien reprocha a Israel esas cifras y esas imágenes?

Y es llegados a este punto donde se debe pasar a la ofensiva. A todo aquel que me diga que, efectivamente, basta con mirar las cifras de bajas civiles para darse cuenta de lo desproporcionado de la respuesta de Israel, le responderé con una pregunta: ¿cuántos judíos cree usted que deben morir mañana para recuperar la proporcionalidad perdida? ¿Quinientos? ¿Un millón? ¿Mejor, todos?

Hamás, asasina de palestinos

Outra volta aos medios de comunicación –ese que según o mito están controlados polos xudeos– veñen de demonizar a Israel por defenderse de Hamás, ises terroristas salvaxes, que non dubidan en usar aos seus civís, como escudos humanos. Tan responsable é Hamás do que pasa en Gaza –territorio non ocupado dende hai 3 anos; ergo o argumento da ocupación non vale– que ata o presidente palestino e o ministro de exteriores de Exipto así o proclamaron. Pero os opinadores dos medios só teñen ollos para analizar os resultados e non as causas. E entre estas cómpre salientar que Hamás non loita por un estado palestino democrático, e menos socialista. Hamás persegue, por mandato de Alá, a desaparición de Israel –o dí a súa Carta Fundacional, nunca enmendada– e a creación dun ente teocrático. E por iso, e porque sabe que ten rendida aos seus pés a unha narcotizada opinión pública occidental, se permitiu asesinar a máis palestinos de Al Fatah dos que teñen morto estes días polo fogo israelí. Hamás sabe que ninguén llelo botará en cara nin lembrará que Xordania matou a máis de 10.000 palestinos e naide chamou xenocida a Hassan II. Con todo, non serei eu quen aprobe algún tipo de violencia, nin que a celebre na rúa, con rebumbio e reparto de lambetadas, como fan os palestinos cando asesinan a xudeos en buses ou discotecas. Ao contrario, asquéome coa proposta de Balbino P. Bellas de solucionar o conflito guindando dende Irán unha bomba atómica sobre Israel, algo moi celebrado na asemblea do BNG Vigo onde se plantexou.

Publicado en Xoranl de Galicia . 04.01.09

Enmendando a Murado

A resposta de Murado

Desmontando mitos del conflicto palestino

Me disculparán los columnistas Xosé Luís Barreiro Rivas y Miguel Anxo Murado que en nada esté de acuerdo con sus artículos aparecidos los pasados 29 y 30 de diciembre, en relación con el conflicto bélico de Gaza, y que considere que sus opiniones están basadas en informaciones o hechos que no se ajustan a la verdad. Dicho esto, lamento enormemente la muerte de civiles, no como ocurre al contrario con el asesinato de israelíes en autobuses o mercados, asesinatos que son celebrados con jolgorio callejero y reparto de golosinas por la población palestina.

De entrada, me parece desproporcionado que un profesor de universidad y ex presidente de la Xunta califique alegremente de genocidio a lo que no lo es. De hecho si aceptáramos su boutade como válida, el señor Barreiro debería ser condenado a escribir 100 veces en la pizarra que, por ejemplo, el rey Hussein de Jordania fue tambien un genocida de los palestinos (a los que, por lo que se ve se puede exterminar totalmente como pueblo cada dos por tres) durante aquel septiembre negro en el que el ejército jordano mató entre 10.000 y 15.000 seguidores de Arafat. Claro que si los victimarios hubieran sido soldados israelíes, para el señor Barreiro se habría producido una matanza, masacre, genocidio o incluso holocausto). Por supuesto, sirios, libaneses y otros hermanos de sangre también han eliminado a más palestinos que los demonizados israelíes, pero eso carece de importancia. Tampoco importan los enfrentamientos entre palestinos aunque arrojaran un número de víctimas similar al que estos días se está produciendo en la Franja de Gaza, un territorio, no lo olvidemos, que no está bajo ocupación israelí desde hace tres años.

En segundo lugar, que el profesor Barreiro otorgue carta de naturaleza a los casi doscientos países existentes en el mundo y solo le niegue su derecho a existir a uno, con los argumentos que utiliza, se me antoja una postura antisemita, judeófoba y antisionista. Tres en uno. Obviamente está en su derecho, pero nadie podrá negarme que algo de discriminación sí que hay en el propósito del columnista cuando niega a los judíos un trozo de tierra otorgado por el derecho internacional, una extensión tan imperialista que cabe 500 veces en la veintena de países musulmanes que le rodean, a los que sí les otorga el derecho a existir aun tratándose de estados recién nacidos de la nada (como Jordania) y pasando por alto aspectos tan criticables como que son teocracias fundamentalistas, satrapías o dictaduras donde las mujeres son menos que los animales, a los homosexuales los ahorcan y las libertades no existen ¡salvo que esos musulmanes vivan en Israel, donde lejos de tener derechos limitados como aduce Murado, cuentan con sus propios partidos, periódicos, jueces, diputados! ¿Pueden decirme los señores Barreiro y Murado si en Jordania, Siria, Cisjordania, Irán les es permitido a los judíos ser ministros, parlamentarios o incluso celebrar sus oficios religiosos?

En cuanto al manido argumento de la crisis humanitaria, la hambruna, la miseria, los campos de refugiados que no son campos, la falta de luz porque los propios terroristas de Hamas sabotean sus centrales… un poquito de seriedad. Para empezar, ¿por qué se culpa a Isrtael de un bloqueo que podría resolverse si sus hermanos egipcios les abriesen la fronteras? Y para seguir: ya le gustaría a Zambia, Haití, Angola, Guatemala y docenas de países más, tener hospitales, carreteras, teléfonos móviles, cibercafés, universidades, coches y viviendas como las que, aún aceptando su lamentable situación, tienen en Gaza.

Si no han tenido ocasión de viajar allí échenle un vistazo a este video

http://es.youtube.com/watch?v=AmBmpo3Nnuo. Aunque uno ya está acostumbrado a que sólo se acepten los videos, las fotos y las versiones de una sola de la partes.

Y finalmente, en cuanto a los refugiados, que tanto preocupan al señor Murado (nada le importan sin embargo los judíos que fueron expulsados en número similar de los países árabes en los que vivían en 1948), un par de apreciaciones: una, los palestinos son los únicos refugiados de todo el siglo XX que siguen siendo mantenidos por la comunidad internacional; y dos, tras la II Guerra Mundial 12,5 millones de alemanes fueron expulsados con lo puesto, de Polonia y Checoeslovaquia; tras la partición de India y Pakistán en 1947, 6 millones de musulmanes y 8 millones de hindúes huyeron en sentido contrario y no hubo una UNRWA para ellos como la hay en exclusiva para los palestinos, una población condenada a muerte por sus propios dirigentes, señaladamente Hamas, organización terrorista que en sus estatutos no prevé la creación de un estado palestino y si la eliminación total de Israel. Por no hablar de otros casos de refugiados como los de Finlandia respecto a la Unión Soviética o Turquia en relación con Bulgaria.

Y para terminar, en mi opinión ningún pais civilizado permitiría que sus vecinos les atacaran todos los días de su vida desde hace 8 años con misiles ni fabriles ni caseros. Si Marruecos disparara todos los días decenas o centenares de quassam sobre Algeciras, España respondería a la agresión. Y no digamos el Reino Unido –los inventores de la demolición de casas de terroristas- si el IRA bombardeara Irlanda del Norte. En definitiva, el conflicto entre israelíes y árabes no es una historia de buenos y malos escrita en blanco y negro como proponen los señores Barreiro y Murado. No, en mi opinión.

Día 29, Xosé Luis Barreiro:

http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2008/12/29/0003_7428951.htm

Día 30, Miguel Anxo Murado:

http://www.lavozdegalicia.es/mundo/2008/12/30/00031230624364026282281.htm

***

Polo seu interese reproduzo, a continuación, unha carta ao director de La Voz de Galicia, no que se lle enmendaba a plana ao señor Murado, a resposta "desproporcionada" deste, e a contrarréplica que outra lectora manda a este blog, en vista da falta de libertade de expresión que, segundo para qué, campa na Voz de Galicia. Pica nas imaxes para amplialas

.

Cartas ao director de La Voz de Galicia

En desacordo con Murado

Gustaríame terciar na polémica entre os señores M.A Murado e Enrique Sánchez e reflectida nas súas cartas dos días 13 e 18 de xaneiro. Este último corrixía ao xornalista a propósito das súas crónicas segundo as cales Israel non é un país democrático por prohibir a partidos árabes presentarse ás eleccións. E retrucáballe que se consideraba que Israel non era democrático porque ningún primeiro ministro fora ao cárcere, tería que meter no mesmo cesto ao Estado español porque nin Felipe González, nin Pujol, entre outros tampouco foran recluídos. O señor Murado modificaba a resposta do lector aludindo a ministros non a primeiros ministros, que é do que falaba Sánchez, e citaba ao ministro Barrionuevo. Na desproporcionada contestación de Murado -pois cualifica de longa a carta de Sánchez, aínda que a súa resposta ten 3.100 carácteres (como esta carta) fronte aos 2.100 do lector, e a pesar de que todos os días escribe na Voz o que lle place- faise o sueco cando o lector lle lembra que os partidos árabes poderán ou non participar nos comicios dependendo do que decida o T. Supremo (que xa decidiu que si poden presentarse) Tampouco lle importa que os árabes teñan máis dereitos en Israel que en calquera país árabe e/ou musulmán, nin que conten con deputados, xuíces, embaixadores ou ministros, algo que á inversa non existe neses países a favor dos xudeus. Di que no Estado español si é correcto impedir que Batasuna (ou ANV) concorran ás eleccións porque están implicados en actos de violencia. Que eu saiba non hai ningún deputado de ANV que estea incurso en delitos de terrorismo senón só en relación con banda armada. O mesmo que algúns –non todos- os partidos árabes que usan o Parlamento israelí para esixir a desaparición do Estado que os protexe e paga. Algo inaudito. Na parte final contéstalle ao lector: “No escribí que Israel no se enfrente nunca a ejércitos regulares sino casi nunca”. En honor á verdade debo dicir que no seu día lin nunca na crónica do señor Murado, pero iso importa pouco. O relevante é que o señor Murado trata de escamotear a contundente verdade de que esas guerritas de Líbano –por non falar de considerar guerra ao conflito de Gaza- pouco interese teñen á hora de contar a quen se tivo que enfrontar Israel desde o día en que naceu: a 6 exércitos regulares árabes no 48 e en guerras sucesivas (a dos 6 días e Yom Kippur) aos exércitos de Siria, Xordania e Exipto. No que fai aos “sucesos do 48” –asi chama Murado á guerra desatada polos árabes contra a máis importante resolución da ONU, e cuxa intención explícita era botar os xudeus ao mar- que o xornalista bote man de historiadores como Pappe, é coma se para coñecer a historia de Galiza nos fiamos da versión de Juan Canalejo. Por último, se nin sequera é quen de aceptar que o rei Hussein de Xordania expulsou aos palestinos liderados por Arafat, tras masacrar no tristemente célebre “setembro negro” a máis de 10.000 deles, segundo cifras da nada sospeitosa UNRWA, entón é que o señor Murado ten toda la razón e os equivocados somos os demais.
Un saúdo
Maribel Ferreiro Rodríguez

Vigo