domingo, 20 de mayo de 2012

A miña tese de doutoramento


Enrique Valero e Miguel Boo


Segundo a tese de doutoramento do escritor e xornalista Miguel Boó

A falta de comunicación entre científicos e xornalistas fomentou a mala imaxe do eucalipto

O eucalipto, vítima dun xornalismo afastado das directrices de expertos

Bea Feijóo | Pontevedra
De todas as especies plantadas en Galicia, o eucalipto é das que goza dunha menor estima por parte da opinión pública, consecuencia de que “durante 35 anos padecera os efectos perniciosos da mala prensa”. Esta é unha das conclusións que Miguel Boó reflicte na súa tese de doutoramento, na que analizou as informacións que recollían os xornais en Galicia sobre o eucalipto dende 1975 a 2010, para contrastalas coa produción científica dos grupos de investigación expertos no estudo da especie. Tras afondar no tratamento que a prensa lle deu ao eucalipto, Boó sinalou que as afirmacións publicadas, facilitadas por fontes populares, crearon unha “imaxe distorsionada, mítica e falseada da especie arbórea”, dando lugar a un tipo de xornalismo “afastado das directrices dos expertos”.

Na súa tese de doutoramento, dirixida polo profesor Enrique Valero e calificada cun sobresaliente
cum laude por unha unanimidade, o investigador e xornalista explicou que non era sorprendente a oposición da opinión pública á plantación do eucalipto “se dous presidentes da Xunta, parlamentarios, gobernadores civís, alcaldes, sindicatos, partidos políticos, xornalistas, cleros, estudantes,asociacións ecoloxistas, veciñais... declararon abertamente que era tóxico, destrutor da riqueza mariña e medio ambiental ou ata culpable da esterilidade das mulleres e das vacas”, engadiu. Boó apuntou como dato curioso o rango e a veracidade que nos medios de comunicación se lles deron a estas informacións “chegando a dedicarlle cinco columnas a unha carta de opinión dun tal Pompilio César Abeya Cruz”. Non obstante, advertiu que a ausencia de voces de expertos e científicos non se traduce “nunha acción deliberada por parte dos medios de comunicación”, senón máis ben dunha falta de iniciativa por parte da comunidade investigadora “que non accedeu á prensa e polo tanto non se reflectiron as súas opinións”.

Dez mitos sobre a especie

Boó foi quen de identificar dez mitos ou visións estereotipadas da realidade do eucalipto que recollían os xornais. Entre outras cuestións, esta especie era "culpable” de esgotar o chan ata convertelo en desértico; de incompatibilidade con outras especies; de que non protexe a superficie da erosión; de consumir máis auga que ningunha outra árbore; de favorecer a expansión do lume; de ser medioambientalmente “perversa”, de prexudicar a paisaxe e a saúde “e de ser un cultivo que desvaloriza a terra e que só vale para producir pasta de celulosa”. Ningunha destas afirmacións frecuentes na prensa durante os 35 anos analizados “estiveron avaladas por algún documento ou por algunha publicación” e indicou que no período comprendido entre 1975 e 1990 “o 97% das noticias analizadas eran contrarias ao eucalipto”, mentres que do 2000 en adiante “un 60% xa non amosan oposición para deixar de ser tema de actualidade”.

Contraste coas publicacións científicas

Ademais de revisar dez xornais publicados en Galicia e cinco revistas, Boó recorreu a fontes científicas escritas por máis dun centenar de investigadores para contrastar a versión que as organizacións ecoloxistas, veciñais e sindicais daban sobre “os perigos” do eucalipto. Das dez "liñas de ataque" que o investigador detectou, ningunha foi avalada pola comunidade científica tanto que, algunha das fontes expertas citadas, reflicten beneficios como “secuestrador de dióxido de carbono, protector acústico e da erosión, produtor de madeira de calidade, xerador de riqueza...”. Segundo o investigador, a “falsa” idea de que o eucalipto só se planta para a produción de pasta de celulosa foi o argumento que máis prexudicou a súa imaxe. “Sempre se asociou a materia prima co proceso industrial das celulosas, o que danou sumamente a concepción do eucalipto”, apuntou o profesor Valero, lembrando ademais o papel importante que desempeña na economía de Galicia e de Pontevedra en particular.

RESEÑAS NOS MEDIOS:

Diario de Pontevedra
La Voz de Galicia
Faro de Vigo
Noticias Galicia


viernes, 27 de abril de 2012

Xa sei por que Antón Reixa falaba tan ben da Cidade da Cultura e agora non

Xa sei por que Antón Reixa falaba tan ben da Cidade do Cultura hai un ano, cando publicou no Xornal de Galicia "Gustame a Cidade da Cultura", que reproducimos máis abaixo. Cóntao o xornalista compostelano José Antonio Pérez Docampo no artigo que vai a continuación. Pobre SGAE se o seu novo presidente é o bó de Antón!. Se hai que fiarse tanto das súas promesas para presidirnos aos autores, como do chaqueteo que se trae coa Cidade da Cultura, imos servidos. 
 
  

JOSE ANTONIO PÉREZ

APUNTE INICIAL

Reixa y la Cidade da Cultura

SE DEJÓ CAER Jordi Évole por la Cidade da Cultura con la intención de ponerla a parir, pero pareció no disgustarle la obra de Eisenman; tanto como ensalzó la disponibilidad de Anxo Lorenzo, el director xeral de Cultura, para debatir ante las cámaras sobre el complejo. Hasta ahí todo correcto. Críticas al proyecto pero sin la acritud de los pasajes anteriores (en Madrid y Valencia) del mismo programa. La guinda se la tenía que poner Antón Reixa, antaño ingenioso y polifacético creador, reconvertido ahora en presunto gestor de contenidos más pendiente del despacho que del duro día a día de los artistas. El exlíder de Os Resentidos pontificó resumiendo que la CdC se trataba simplemente de un montón de ladrillos. No fue la única barbaridad. Habló de una edificación "basta" fruto de "esa obsesión inmobiliaria que poco tiene que ver con la vida real". Y se cubrió de gloria alegando que Galicia "es el país del hambre, tenemos (los gallegos) el síndrome histórico del hambre y, en lo que son las infraestructuras culturales, trajo esta locura (sic)". Todo le sirve a Reixa para reafirmarse en Salvados. Pero el problema es que las hemerotecas existen. Y, por ejemplo, el 21 de noviembre de 2010, Antón Reixa escribía en el desaparecido Xornal de Galicia (periódico nada sospechoso de seguir el ideario de la Xunta) un jugoso artículo titulado Gústame a Cidade da Cultura. "Sei que esta opinión vén de resultar polémica, pero permítaseme argumentar", decía Reixa. Y argumentaba: "O resultado arquitectónico é espectacular e dunha beleza impresionante. Ao organicismo exterior e ben organizado no entorno, hai que sumar un acabado interior de liñas torturadas e impactantes. Diría que xa só o coñecemento do edificio, aínda que estivera baleiro, xustifica a visita da xente de Galicia e do turismo internacional". Pero es que, además, Reixa comparaba la Cidade da Cultura con la Catedral de Santiago y escribía: "Durante ós séculos peores, máis negativos e ruíns da historia de Galicia foise construíndo, en camadas sucesivas, a fabulosa Catedral en Compostela. Contemplando agora a beleza do edificio, non é que un se reconcilie con esa historia de negación do país, pero pódese chegar a pensar que cando menos nos quedou este extraordinario patrimonio arquitectónico. Visto o avance construtivo actual (e o resultado) da Cidade da Cultura, penso que poderiamos aplicar ese mesmo razoamento revestido de autoestima a unha iniciativa (a do complexo do Gaias), sen dúbida, xeneticamente tinxida de megalomanía". Significa esto que al calor de la poltrona de la presidencia del Clúster do Audiovisual Galego Reixa decía una cosa y ahora, aspirante al trono que Teddy Bautista dejó vacante en la SGAE, piensa lo contrario. Ya lo decía el filósofo Bronson Alcott: "La enfermedad del ignorante es ignorar su propia ignorancia".
 

(Publicado en "El Correo Gallego", 18 de marzo de 2012, página 30)