sábado, 28 de julio de 2012
Israel, siglo XXI. Tradición y vanguardia
domingo, 8 de julio de 2012
Cómo cocinar a un gilipollas
-------------------------------------------------------------------------
Cómo es el polémico video
La polémica y trascendental aportación planetaria a la historia universal de la cultura, por el que se acaba de juzgar y absolver a Javier Krahe, está recogida en un portento de imaginación audiovisual que dura 2:15 segundos. Una voz en off va amenizando el manejo de un crucifijo sobre el que se va diciendo que sus estigmas pueden mecharse con tocino –¡qué gran idea, para hacerlo con algo musulman!-, y que la talla debe desencostrarse con agua tibia antes de meterse, camino del horno, en una fuente con lecho de cebolla. Al Cristo se lo embadurna con abundante mantequilla, tal y como refiere la voz de fondo; y una vez salpimentado se le agregan finas hierbas. Y ahora viene lo bueno: se deja en un horno durante 3 días… “al cabo de los cuales sale completamente solo”. El video finaliza con el consejo final: “Sírvase sobre su cruz, adornado con naranja, lechuga y rabanito” y una última imagen en la que se ve cómo la mano del cocinero coge un tenedor y un cuchillo, y los clava en el cuerpo del Cristo.
sábado, 3 de diciembre de 2011
Israel, te llevo en mi corazón
Miguel Boó *
La educación lo es todo. Hace unos meses un catedrático de Arte y una licenciada en Historia –ambos docentes- me dejaron perplejo. El primero sostenía en sus clases la existencia de Palestina como algo vagamente contemporáneo de los imperios asirio y persa. La segunda, una mujer profundamente católica, discurseaba en una tertulia de café –sospecho que en sus clases no privará a sus alumnos de su equivocado magisterio- convencida de que Jesucristo, la virgen María y los apóstoles eran palestinos y, por tanto, ancestros de los actuales herederos del egipcio Yasser Arafat. Naturalmente, no sirvió de nada decirle al primero que por favor me pusiera al corriente de cuales habían sido los emperadores, reyes o dirigentes de esa Palestina que él había descubierto y cuyo conocimiento se nos había vedado al resto de los mortales. Le interrogué, sin éxito, sobre cuáles fueron sus profetas, sus dioses –puesto que religiones monoteístas sólo existía la judía-, sus ciudades. Le pedí que me dijera en que época o épocas de la historia existió como pueblo o como cultura. Le inquirí acerca de qué capital o capitales había tenido su imaginaria Palestina, qué idioma hablaban sus habitantes, qué guerras y conquistas había protagonizado y, finalmente, qué contribuciones al arte antiguo había que reconocerles. Tampoco hizo efecto en la segunda profesora mi observación de que Jesús, su madre y sus discípulos no eran palestinos ni cristianos, sino judíos mondos y lirondos, que toda su vida hablaron hebreo y arameo, que fueron a la sinagoga, y que observaron todos los ritos y festividades de la religión de Moisés. No importó siquiera sacar a colación que los palestinos actuales se reputan de musulmanes y que el Islam apareciera –no con Ismael, como ella pretendía- siglos después del cristianismo y, por tanto, miles de años después del judaísmo. De igual modo, no le convenció que en La Biblia –el libro sagrado de su propia religión- no aparezca citada Palestina ni una sola vez, puesto que prefería fiarse de unos mapas “de la época” que aparecen en las versiones católicas, sin admitir que la época que refiere esa cartografía es posterior a Jesucristo en casi 80 años.
Y entonces me ratifiqué, una vez más, en que no es que nos hayan estado engañando en los últimos 60 años acerca de las causas y consecuencias del nacimiento del Estado de Israel, es que se han puesto a la tarea de reescribir la historia de, y desde, hace siglos. Y si para ello, los promotores de este fraude histórico, cuentan con tontos útiles como los que acabo de describir, entonces es que la educación de la juventud está irremediablemente contaminada y poco se puede hacer para aplicar un antídoto que contrarreste los efectos de esta plaga. Por eso digo que la educación lo es todo. Y por eso quienes quieren que sus ideas se impongan en la sociedad de forma nada traumática, utilizan la educación, se cuelan en las aulas, copan las asignaturas que luego forjarán el pensamiento de la gente y, más aún, preparan y adiestran a los formadores y a los formadores de los formadores. Por eso es tan difícil encontrar a quien, además de explicar las cosas desde la ideología del pensamiento único que nos invade, sea capaz de exponer de modo imparcial las premisas opuestas. Y por eso, los alumnos, carentes del espíritu crítico que no les han querido transmitir sus preceptores, acaban aborregándose.
Suelo decir a mis contertulios que si yo hubiera leído, escuchado y visto los mismos mensajes que ellos han recibido por medios escritos y audiovisuales, seguramente tendría el mismo criterio que ellos –o uno muy aproximado- sobre, por ejemplo, el conflicto de Oriente Próximo. De igual manera que si hubiese nacido en Camboya no experimentaría arcadas –como sin duda me ocurriría si lo intentara- para ingerir gusanos cucarachas o ratas. Y, viceversa. Si ellos –les digo- hubieran leído periódicos de 1948 comprobarían que entonces nadie sabía quienes eran los palestinos, salvo si con ello había que referirse a los antiguos propietarios del Bank of Palestine, el The Palestiniam Post, la Compañía de Frutas de Palestina o la Universidad de Palestina, entidades todas ellas creadas y regentadas por judíos que habitaban en la Tierra de Israel, renombrada como Palestina por los romanos en el siglo I d. C. Si ellos se hubieran molestado en contrastar la información unidireccional que recibieron de la guerra en Gaza, de la insultantemente llamada flotilla de la libertad o de cómo se crearon falsos mártires tal que el icono Al Durrah aquél padre acurrucado junto a su hijo tras un parapeto –en medio de un fuego cruzado, en el que balas palestinas y no judías, acabaron presuntamente con la vida del niño-, habrían llegado a conclusiones bien distintas, como son las mías. En fin, si se hubieran molestado tan solo un poco, sabrían que no es cierto que hubo una vez unos malvados judíos que llegaron a un estado llamado Palestina y les robaron las tierras a sus habitantes.
Por eso debo decir que para mi Israel es una realidad que permanece levitando en un espacio y en una dimensión a la que no se tiene acceso si no pones algo de tu parte, y si te crees todo lo que te dicen. Porque Israel es el país que mayores odio despierta entre mis vecinos. Y siento que debo hacer algo para convencerles de que lo suyo es un sentimiento irracional. Debo intervenir porque me siento deudor moral de un país épico –de Masada no nos olvidaremos-, nacido de un pueblo que tantos y tan buenos regalos ha hecho a la humanidad. Los judíos nos trajeron la libertad porque vencieron a la esclavitud; nos trajeron el futuro frente a unas sociedades inmersas en un círculo vicioso que excluía el progreso; nos regalaron el valor de la vida y nos legaron la ética.
Por supuesto que los israelíes y los judíos tienen muchos defectos y, por descontado, que no han sabido contrarrestar la propaganda que contra ellos se ha instalado en Europa. Naturalmente que no siempre tienen razón. La cagan como todos. Y aún así, Israel es, para mí, el único país del mundo que puede evitar una nueva Shoah; uno de los pocos, tal vez el único, en el que el ejército es el pueblo y el pueblo le ha dado esa supremacía moral que lo hace admirable; la nación que habla cien idiomas, que mezcla la música klezmer con el lamento del shofar, que valora la vida de uno de los suyos en mil de la de los otros. Ya lo dije a mi vuelta del primer viaje de AGAI: Israel es, para mí, el país que ama la vida. Y aunque solo fuera por eso –que no–, y porque, además, debo de tener algo de judío, lo llevo en mi corazón.
*Texto incluído no libro colectivo editado pola Asociación Galega de Amizade con Israel - A.G.A.I. " Que representa Israel para min " (2011)
jueves, 12 de noviembre de 2009
A agresión xudeófoba de RTVE
A reportaxe-panfleto foi escrita por Esther Vázquez, dirixido por José Antonio Guardiola e Susana Jiménez Pons, e producida por Miguel Ángel Viñas e Ana Pastor, un quinteto que, en palabras do egrexio amigo Gustavo D. Perednik, “cobra sus honorarios del pueblo español a fin de inyectarle judeofobia pura”.
Do mesmo autor citarei textualmente –ainda que só sexa porque a amizade que nos profesamos tamén lle permite a él citarme a min sempre que goste- o seu comentario, a propósito do espazo en cuestión: “En el programa, el bastardo Israel (obviamente, el único país
Con su «infancia robada, son víctimas de un odio que no entienden» (los líderes palestinos sólo les enseñan que se suiciden con ternura), y además «
A marxe do comentario de Perednik, compre dicir que, logo das protestas dirixidas á defensora do telespectador de RTVE, o ente público convidou a quen isto escribe a dicir en 30 segundos o que pensaba de Las heridas de Rafáh. O que puiden dicir diante das cámaras é o que vos ofrezo agora nas imaxes adxuntas, e prácticamente no primeiro minuto do programa.
Podes ver o programa on-line aquí
viernes, 15 de mayo de 2009
Por que deixei de escribir no Xornal de Galicia
O 8 de abril enviei ao devandito periódico o meu artigo semanal, titulado “A UPG, cancro do BNG”, para ser publicado o Domingo de Pascoa ou de Resurrección. Como non apareceu nin na versión papel nin na edición dixital, dirixínme á responsable de opinión e deume unha curiosa explicación: que como se produciran novas en relación cos movimentos precongresuais do BNG, que aparentemente non coincidían coas apreciacións expresadas no meu artigo, decidiran aplazar a súa publicación ata despois de falar comigo.
Cando expliquei que para nada había contradicción entre o sucedido e o que eu aventuraba no texto, e que, en calquera caso se trataba dunha opinión asinada e non dunha información, quedamos en que non habería problema para publicalo ao día seguinte martes. Pero tal cousa non aconteceu. En troques diso, a segunda de a bordo da sección de Opinión respondeu, aos meus requerimentos, co seguinte mail:
Estimado Miguel
...
Estimada M…:
Discrepo radicalmente de que tildar a alguén de radical sexa unha descalificación persoal. Moito menos ainda reputalo de sumiso (obediente, subordinado).
E, se quere atopar descualificacións personais, eu teño visto algunha publicada no Xornal.
En canto ao tema da candidatura de Aymerich, si o que facemos os colaboradores é opinar, a miña opinión non é outra que a que expoño. Opinión que, por certo concorda coa de Beiras e Nogueira, sin que iso queira decir que eu teña algo que ver con eles.
Dito o dito, mándolle de novo o artigo con autocensura, así terán a posibilidade de atender estes meus argumentos e publicar a versión orixinal, ou desoílos e publicar o texto castrado.
Cordialmente
Miguel Boó
Como tampouco así houbo reacción, mandei, nos seguintes termos, a miña renuncia a seguir escribindo:
“… ao meu entender se desprende que todo o anterior foi unha montaxe e que, dende un primeiro momento houbo intención de censura. Que a estas alturas da miña vida teña que oir que sustantivar ou adxetivar a un político como radical ou sumiso é unha descualificación persoal que impide a súa publicación, paréceme grotesco, indecente e atentatorio contra a libertade de expresión. Pero por si o trato que se me dispensou (e non era a primeira vez) non foi suficientemente aldraxante, velaí que ademáis incurre en flagrante discriminación.
Ainda aceptando que as palabras en cuestión foran descualificadoras -que, obviamente non o son- acontece que "os vosos estándares para publicar artigos de opinión, (que) non (vos) deixan publicar artigos que conteñan descalificacións persoais" foron literalmente pisoteados por outros colaboradores en numerosas ocasións. Como non teño tempo, somente me referirei a tres casos:
O columnista X. Pérez Igrexas deixou escrito en "Insultos desde a dereita" que Baltar é un fillo de puta e un cacique; en "Cainismo non é debate", dí que "exemplares como M. Romeu xa demostraron a súa deslealtade" (exemplar é un termo empregado despectivamente, e desleal é alguén que incumpre as leis da fidelidade, a honra e a bonomía de ben); e no artigo titulado "A covardía de Feijoo" chama neoliberal e covarde ao Feijoo.
Pero iso non foi todo. Como podes comprobar, contestei dando dúas alternativas e non aceptou ningunha delas, polo que o meu artigo sigue sin aparecer. Así que nesta situación de indefensión e atropelo dos meus dereitos, anuncio que deixo de ser colaborador de Xornal de Galicia. Iso sí, non sin agradecer sinceramente que se me convidara a formar parte dese proxecto ao que desexo moitos anos de vida.
Apertas, meus amigos e amigas, e un brinde pola libertade de expresión outravolta aldraxada.
O DIA NO QUE TOCAMOS CON NACHA POP
Nos nunca tocáramos diante de tanta xente. Había 8.000 persoas na Quintana. Un equipo de son de la hostia. Outro de luces como nunca tiveramos. E ata camerino. O bó de Suso Vaamonde -no repertorio tiñamos unha canción con letra miña e musica del- sobornou aos da mesa de son e luminotecnia para que nos trataran como ás estrelas que tocarían despois de nós. Deulles 5.000 pesetas daquel tempo.
Estabamos tan acovardados que só lles dixemos un tímido ola a Antonio e os seus. Logo, cando collín o micro e vin aquela morea de xente dediante, souben que me podería comer o mundo. Cando rematamos a actuación, na que lle adicamos a canción "Estoy hasta los huevos de ser guapo" ao presumido ex-alcalde Xerardo Estévez, o seu sucesor, Ernesto Vieitez Cortizo achegouse ao noso camerino a felicitarnos e a preguntarme cantos quilos perdía en cada actuación. Díxenlle que un ou dous. A Antonio Vega non creo que llelo preguntara, porque daquela xa estaba algo fraco de máis, cecais de fabricar arte coas notas de "La chica de ayer".
Boa viaxe ao firmamento, amigo !!
miércoles, 29 de abril de 2009
Aldeias históricas de Portugal: Bem haja!
Moi recentemente baixei a estes pobos, algúns empoleirados nas terras da Serra da Estrela e outros nas provincias de Guarda e Castelo Branco. Alí levita a vila hexagonal de Almeida, coa súa fortaleza, o seu torno para recibir aos nenos expósitos abandonados no século XVI. A Almeida das casamatas onde se refuxiaba a poboación nas guerras do XIX, antesdonte. A Almeida do Hospital de Sangue do Picadeiro.
Moi preto, sobre un penedo granítico, e a case 800 metros de altitude, dormita Castelo Mendo, con unha das picotas máis fermosas nunha zona plagada desta reminiscencia medieval que servía para prender (cando non axusticiar) aos penados e expoñélos ao escanio público. O Castelo Mendo que mima as ruinas da Igrexa de santa María do Castelo…
Linhares, outros dos enclaves visitados, é a aldea das fiestras manuelinas, do Fórum, onde se facían os xuizos, do castelo, a fonte de San Caetano, a Casa do Xudeo e o solar da Corte Real. Linhares é o pobo das vivendas que nacen dos penedos graníticos, a que ten o regueiro ao pe do castelo, e aquela onde o silencio camiña canda ti. Din que ten corazón de paxaro porque os amigos do parapente teñen os seus ollos postos nela.
Sortelha, na arraiana Sabugal, ten unha fortaleza alá no alto, inexpugnable e deshabitada. E ten moradas feiticeiras con nomes como “Casa das almas” ou “Casa do vento que soa”. E presume, faltaría máis, da súa picota ou “pelourinho”, impoñente e altivo, coroado por un blasón de cinco recunchos e esfera anelada de arte manuelino. Sortelha, sempre impresionante co seu torreón, a súa calzada medieval e a súa torre das campás.
E de remate de viaxe, Idanha-a-velha, onde no seu río Pónsul, rememorei o que foron as poldras dos ríos cando non había pontes para pasalos, como no Támega ao seu paso polo Tamaguelos (Verín) dos meus país. Idanha, Monumento Nacional, coas ruinas da Sé Catedral e o torreón templario facendo garda, e o lagar de varas onde se exprime o aceite.
E de guinda o insuperable Monsanto coa súa Torre do Reloxio ou de Lucano, a Gruta, ou o Castelo no fin dunha subida interminable, para poder disfrutar, a 750 mettros de altura, da Porta da Traizón e ás sùas vistas ao pasado. O Monsanto coa capela de San Miguel rodeada de tumbas excavadas na rocha e cunhas panorámicas incomparables se miramos a poniente.
¡Canto gostei da viaxe e das súas xentes!. Así que como din por alí, en troques de obrigado: Bem haja!
lunes, 27 de abril de 2009
Gila en Gaza
Agora ben, si eu lles digo a eses mesmos lectores ou colegas periodistas, que as primeiras investigacións realizadas sobre a Operación Chumbo Fundido en Gaza demostran que os terroristas de Hamas son tan animais como nos temíamos, entón me pedirán que o demostre. E demostrable é que o Exército israelí fixo un traballo tan moral que si non estivera falando en serio diría que nin Gila o faría mellor. Porque, como xa saben, só ao gran cómico se lle ocorría avisar ao inimigo.
Con independencia de que houbo centos de mortes (pero serían decenas de milleiros si os hebreos se comportaran como a OTAN en Iugoslavia ou Rusia en Chechenia, por exemplo), os soldados xudeos fixeron todo o posible para advertir a poboación do perigo que corrían permanecendo en edificios que os terroristas convertían en obxectivos militares dende o momento en que disparaban desde eles.
Agora se sabe que durante o conflicto de Gaza, Israel guindou 2.250.000 folletos informativos, usou a radio palestina, chamaron telefónicamente a máis de 165.000 residentes e efectuaron disparos de advertencia (de grande estrondo sónico pero sin poder destructivo) antes de atacar.
Pola contra, estas hienas sen entrañas que son os islamofascistas de Hamas, minaron as casas dos seus propios veciños con explosivos, abriron fogo contra os soldados israelís dende as escolas dos seus propios fillos, dende hospitais e dende institucións educativas relixiosas ou internacionais e, por suposto, usaron aos propios palestinos como escudos humanos.
lunes, 13 de abril de 2009
UPG, cancro do BNG
domingo, 5 de abril de 2009
Sen autoridade moral
sábado, 28 de marzo de 2009
Pandeirada do traspaso
Co seu ultimato de que non haberá nada que rañar ata mediados da semana que ven, o mandamáis en funcións acaba de poñerse a altura dun fatalmente asesorado presidente in pectore da Xunta. Feijóo debería saber que tendo tellado de vidro (inaugurar e gastar sendo vicepresidente en funcións), non se deben tirar pedras ao do veciño.
lunes, 23 de marzo de 2009
Hamás e os medios
Xornal de Galicia - 22.01.09
domingo, 15 de marzo de 2009
O 25 de abril do PSOE
domingo, 8 de marzo de 2009
Oportunistas e paniaguados
sábado, 28 de febrero de 2009
Abstención, voto nulo e voto en contra
E máis, a abstención debería quedar reflectida na Cámara cun número de escanos baleiro. Podemos votar por calquera partido, facelo en branco, votar nulo ou absternos. Aínda me lembro dun referendo despois de morrer o dictador. O POG de Camilo Nogueira pedía o voto en branco, outros a abstención, e os maioritarios o sí ou o non. Aquelo era unha especie de feira, un sarampelo democrático.
Alguen fixo un póster a man que dicía: "Non sexas ordinario. Vota orixinal. Vota directamente nulo". Pegouno na redacción e cando chegou o delegado daquel xornal -un nacionalisto que logo sería alto cargo na Xunta do Partido Popular- dixo: quitade iso daí. En fin, mágoa que non exista tamén o voto en contra. Eu, por exemplo, como non me convence partido ningún gostaría de votar en contra dun deles para que non gobernara.
domingo, 22 de febrero de 2009
Nos volverán a enganar?
Nota aclaratoria:
O autor non se identifica con Terra Galega. O video só se colga a efectos ilustrativos de cómo se sinte de cabreada e enganada a xente. Polo demais, teño por seguro que Terra Galega nunca poderá demostrar que eles non enganarían como fan os demais. O seu, xa que logo, é un brinde ao sol.
sábado, 14 de febrero de 2009
O galego, a ‘biblia’ e os afiliados autistas
Que a moitos lectores lles costara ler en galego e preferiran mercar outra cabeceira era algo habitual. O que baixo ningún concepto considerei entón de recibo foi que destacados membros da Mesa pola Normalizaciòn Lingüística, que se desfacían en louvanzas cara a aquel diario que apostaba polo galego, mercaran “El País”. Comprobeino personalmente e fixen ben sonora a miña protesta. Pero como si chovera. O xornal acabou pechando, entre outras cousas gracias a que nin a militancia galego-falante o mercaba. Preferían “a biblia” de Polanco.
O semanario A Nosa Terra, o diario Galicia Hoxe e agora o Xornal de Galicia sobreviven como poden, e non precisamente gracias a que os defensores do noso idioma rasquen o seu peto no quiosco. Si soamente o 5% dos 300.000 votantes do BNG mercara unha desas cabeceiras estarían contribuindo á súa solvencia e, ao mesmo tempo, axudarían ao mantemento do noso idioma. Ainda máis, só con que os afiliados do BNG mercaran todos estes anos o antedito semanario, xa abondaría para a mítica revista viguesa. Non digamos nada de si o noso Xornal –que pasa por ser unha cabeceira de esquerdas- o mercaran o 5% dos votantes do bipartito. Mandaría carallo!
Pero lamentablemente, a xente fala de boquilla, defende o idioma coa pancarta e despois na intimidade acaba “falando catalán” como o outro; lendo o Marca ou levitando co País. E ainda menos mal, porque outros retrasados acaban de conseguir hai sete días que moita xente de a pé, que nada tiña contra o galego, agora o consideren un idioma de violentos, porque uns fachas de todo a cen o “defenderon” a botellazos. ¡Vaia favor que lle fixeron ao galego estes descerebrados (quero pensar que só era cousa deles)!.
domingo, 8 de febrero de 2009
Perfectamente legal
Hai poucos días publicouse que o xuiz Garzón “podería ser condenado”, como moito, a pagar 300 € pola súa responsabilidade en ceibar a dous narcotraficantes turcos. Ao parecer o xuiz non fixera os deberes e, presuntamente pola súa culpa, as dúas almas cándidas xa poden volver, se queren, ao seu negocio criminal. Ainda que o incidente foi cualificado caritativamente como un despiste, a min antóllaseme como neglixencia. Pero, en fin, todo semella perfectamente legal. Iso si, a sanción que lle pode caer a don Baltasar é, ao meu xuizo, insultantemente desproporcionada. 300 euros, ou unha simple amonestación –que é a outra posibilidade–, por esquecer poñer en marcha a prórroga da prisión preventiva para os narcos, non me parece moi xusto por isa minucia. Vexamos por que.Na pasada Noiteboa un universitario santiagués foi asaltado en Vigo por dous individuos que o ameazaron, primeiro cun monopatín sobre a cabeza, e despois con “pinchalo” con arma branca se non lles daba o que levaba. O estudiante quixo razoar pero os seus amables atracadores dixéronlle que o ían deixar en calzóns. E, de súpeto, déronlle de patadas nos nocellos. O rapaz reaccionou, empurrou os agresores e botou a correr tanto como puido. Horas despois os delincuentes foron detidos. Un deles era a duodécima vez que o prendían.O coitado estudiante nunca esquecerá estas navidades. Tras pasar toda o noite en comisaría, denunciar o sucedido e asistir na mañanciña do día de Nadal a unha vista rápida, foi citado o 26 para recibir unha cédula de citación do xulgado de instrución, coa advertencia de que si non comparecía ao primeiro chamamento poderían multalo con 200 a 5.000 €. Algo desproporcionado se o comparamos co de Garzón; pero se non o comparamos, todo arranxado. Perfectamente legal. Como foi perfectamente legal que, na vista previa, os dous asaltantes tiveran cadanseu un avogado mentres que a vítima quedara a velas vir. Tamén foi perfectamente legal que os letrados quixeran convencer ao xuiz de que o monopatín non se pode considerar como arma. E que pasaría se, para evitarse tanta molestia e indefensión, non denunciara os feitos? Pois que os agresores sairían á rúa sen cargos. E todo sería perfectamente legal, ou sexa acorde coa lei. A que fan os políticos.
Artigo publicado en Xornal de Galicia - 08.02.09
sábado, 31 de enero de 2009
Divorcio de civilizacións
lunes, 26 de enero de 2009
En memoria da Shoá
O mundo civilizado conmemora cada 27 de xaneiro (liberación de Auschwitz), o Día Internacional en Memoria das Vítimas do Holocausto, dende que o aprobaran a ONU e a UE. Dende 2004, a Asemblea de Madrid, o Parlament de Catalunya, as Cortes e outras Cámaras programan actos de recordo daquel xenocidio –ise sí que o foi– no que eliminaron, por consideralos racialmente inferiores, a seis millóns de xudeos, e tamen a milleiros de ciganos (xitanos), homosexuais e, por suposto, republicanos galegos.A pesar dos solemnes actos que cada ano se celebran en todo o mundo, hai que dicir que neste país o antisemitismo sigue sendo un execrable deporte nacional. En España non houbo Treblinkas nin Mauthausen, nin guerra mundial, nin, obviamente, remorsos por masacres como a de Babi Yar, nas aforas de Kiev, na que asasinaron a 100.000 persoas, a terceira parte nenos. Tal vez por todo iso no noso pais persiste redivivo o antisemitismo dos tempos da Inquisición, mentres que, pola contra, en Ucraina acaban de sair á rúa miles de manifestantes en defensa do dereito de Israel –patria dos xudeos– a existir. O antisemitismo foi cousa da Igrexa, da dereita e dos nazis, ata que a esquerda máis asilvestrada decidiu sumarse á xudeofobia pola vía da banalización do Holocausto. A máis sonada incorporación a este movimento foi a do Nobel José Saramago, que comparou Auschwitz con Gaza. O ano pasado o BNG negouse a aprobar unha declaración institucional no Parlamento –como se fai en Madrid ou Barcelona– cos mesmos argumentos banalizadores do escritor portugués. Coa súa decisión castigou a pais e avós –as vitimas da barbarie nazi– polo comportamento que na actualidade achacan aos seus fillos e netos. Por suposto, nin Saramago nin o BNG –algo de comunistas teñen todos eles– admitiron nunca os xenocidios de Stalin sobre case 10 millóns de vítimas, ou o dos xemeres vermellos en Camboia, por poñer so dous exemplos. Tal vez para compensar, incurren en banalización ao falar de xenocidio en Gaza e negarse a honrar ou, como mínimo, respetar a memoria da Shoá: o episodio histórico máis documentado da historia da humanidade, incluso coa testemuña dos mesmos vitimarios que o cometeron. Paréceme inquietante que en algo coincidan con Pedro Varela, o rei dos nazis en España