sábado, 31 de enero de 2009

Divorcio de civilizacións

Eu pregunto: como cre Zapatero que vai faccer conxeniar ao seu amigo Erdogan coas súas vítimas kurdas, as que dí que ataca porque son terroristas? Como pensa resolver as discrepancias entre hutus e tutsis en Rwanda? De que maneira vai conseguir que o rei de Marrocos e os líderes saharauis se biquen nos morros? Con que variña máxica vai acadar o prodixio de que chineses e tibetanos cheguen a un acordo? E o máis díficil ainda: con que loctite vai ensamblar a alianza entre israelís e palestinos, e mesmo entre o Hamás terrorista e o Fatah nacionalista?A min sempre me pareceu un imposible –por pura contradicción entre os termos– a alianza de civilizacións que ilusamente plantexa ZP. E cando digo sempre, remóntome a antes de que España lle vendera a Irak o gas co que masacrou aos kurdos no 88. España é o 8ª fornecedor mundial de armas. A algúns só lles interesa que ¡o 1 por 1.000! do que se exporta vaia a Israel. Que o 25% sexa para Marrocos ou que as nosas armas acaben en Irán, Venezuela, Malasia ou Cuba, carece de interés. Quen sabe cantos saharauis, kurdos ou mesmo venezolanos morreron baixo o lume español. Sempre pensei que a mestizaxe de auga e óleo é unha quimera. As democracias fan negocios inmorais pero nunca puideron nin poderán aliarse cos chamados “trillizos totalitarios”: nazismo, comunismo e, agora, islamismo. Xa abondan os atrancos para entendermonos cos musulmáns moderados, canto máis difícil non será estar a ben, ao mesmo tempo con turcos e kurdos; con chechenos e rusos; cos islamistas de Sudán e os negros fures ou masalites; co réxime comunista cubano e co anticastrismo; cos aiatolas e coa oposición democrática iraniana; coas mulleres oprimidas e maltratadas (violacións maritais, clítoridectomía...) por paises árabes e musulmáns e cos gobernos corruptos e torturadores de Arabia, Xordania, Exipto, Hamastan, etc.Por iso, máis ca unha alianza o que hai é un divorcio insalvable entre intereses opostos de carácter xeopolítico e/ou relixioso. Pero se o presidente segue pensando, como hai tres anos, que existe unha solución flower power para tanta traxedia, que a expoña dunha vez e nos diga como facer para que os xa citados conflitos, e outros 200 máis, achen solución á luz da súa bendita Alianza de Civilizacións.

Publicado no Xornal de Galicia - 01.02.09

lunes, 26 de enero de 2009

En memoria da Shoá


O mundo civilizado conmemora cada 27 de xaneiro (liberación de Auschwitz), o Día Internacional en Memoria das Vítimas do Holocausto, dende que o aprobaran a ONU e a UE. Dende 2004, a Asemblea de Madrid, o Parlament de Catalunya, as Cortes e outras Cámaras programan actos de recordo daquel xenocidio –ise sí que o foi– no que eliminaron, por consideralos racialmente inferiores, a seis millóns de xudeos, e tamen a milleiros de ciganos (xitanos), homosexuais e, por suposto, republicanos galegos.A pesar dos solemnes actos que cada ano se celebran en todo o mundo, hai que dicir que neste país o antisemitismo sigue sendo un execrable deporte nacional. En España non houbo Treblinkas nin Mauthausen, nin guerra mundial, nin, obviamente, remorsos por masacres como a de Babi Yar, nas aforas de Kiev, na que asasinaron a 100.000 persoas, a terceira parte nenos. Tal vez por todo iso no noso pais persiste redivivo o antisemitismo dos tempos da Inquisición, mentres que, pola contra, en Ucraina acaban de sair á rúa miles de manifestantes en defensa do dereito de Israel –patria dos xudeos– a existir. O antisemitismo foi cousa da Igrexa, da dereita e dos nazis, ata que a esquerda máis asilvestrada decidiu sumarse á xudeofobia pola vía da banalización do Holocausto. A máis sonada incorporación a este movimento foi a do Nobel José Saramago, que comparou Auschwitz con Gaza. O ano pasado o BNG negouse a aprobar unha declaración institucional no Parlamento –como se fai en Madrid ou Barcelona– cos mesmos argumentos banalizadores do escritor portugués. Coa súa decisión castigou a pais e avós –as vitimas da barbarie nazi– polo comportamento que na actualidade achacan aos seus fillos e netos. Por suposto, nin Saramago nin o BNG –algo de comunistas teñen todos eles– admitiron nunca os xenocidios de Stalin sobre case 10 millóns de vítimas, ou o dos xemeres vermellos en Camboia, por poñer so dous exemplos. Tal vez para compensar, incurren en banalización ao falar de xenocidio en Gaza e negarse a honrar ou, como mínimo, respetar a memoria da Shoá: o episodio histórico máis documentado da historia da humanidade, incluso coa testemuña dos mesmos vitimarios que o cometeron. Paréceme inquietante que en algo coincidan con Pedro Varela, o rei dos nazis en España

Xornal de Galicia - 25.01.09


sábado, 17 de enero de 2009

Con Israel, a lei do funil

Foto tirada no que fora despacho de Yasser Arafat durante o golpe de man de Hamas contra Al Fatáh na Faixa de Gaza.


Ninguén cun mínimo de humanidade pode manterse indiferente diante da morte de inocentes, menos ainda se son nenos que exhiben pola TV á hora de xantar. Si non saes pola tele, non existes. Por iso paréceme moi inxusto que das 200 guerras que hai no mundo, mediáticamente só interese unha. E dese conflito que tanto interesa, por riba das masacres de kurdos, tibetanos, chechenos, tamiles, saharauis, tutsis ou sudaneses, chámanme poderosamente a atención dous aspectos. Un, que acapara máis cota presencial nos medios que todos os demáis conflitos xuntos, por moitos centos de milleiros de mortos que neles se rexistren. E dous, que unha das partes en disputa –os palestinos– lévase toda a solidariedade da opinión pública (ou alomenos da publicada) deste país, pero só cando morren en enfrontamentos cos israelíes. E, senón, que alguén amose os ríos de tinta, os minutados televisivos, as manifestacións multitudinarias, as acusacións de xenocidio, as denuncias do uso desproporcionado da forza, as resolucións da ONU… de cando os palestinos foron masacrados por palestinos, por árabes e/ou por islamistas. Hamás gañou unhas eleccións con tantos partidos en liza e garantías democráticas e de sufraxio universal como cando Franco mandaba por aquí, pero tanto ten; Occidente dixo que amén e punto. Tamén Hitler gañou as eleccións e o dictador de Ferrol fartouse con resultados de máis do 100% ao seu favor. Hamás deu un golpe de Estado, un detalle moi feo polo que en calquera pais civilizado tes que responder. Pero eles expulsaron ao único outro partido existente e masacraron, segundo o informe de Amnistia Internacional, a máis de 300 irmáns palestinos, incluidos mulleres e nenos. Isto foi antesdonte, pero non lin ningún artigo chamándoos parri-xenocidas. No verán de 2007, o exército libanés empregouse de forma desproporcionada contra o campamento que administraba Fatah-Al Islam en Nah al Bared, preto de Trípoli e bombardeou durante semanas aos seus 10.000 refuxiados palestinos. Ninguén esixiu un stop ao xenocidio, nin treguas, nin reunións da ONU.Quen me pode aportar artigos de opinión ou campañas mundiais condenando por xenocida ao rei Hussein de Xordania que en setembro de 1970 masacrou a entre 10.000 e 15.000 palestinos, segundo datos da nada sospeitosa UNWRA? Por certo que Arafat creou logo o grupo terrorista Setembro Negro para vingarse... ¡dos xudíos!. Ninguén condenou ao monarca, pero en 38 anos ben puido alguén xulgar e condenar ao xenocida, non? Así e todo, agora o importante é a paz canto antes.

Xornal de Galicia - 19.01.09


domingo, 11 de enero de 2009

Non ao pensamento único sobre Gaza


Ninguén pode defender a Israel baseándose no que lemos e vemos. Os que o facemos, contrastamos a propaganda que nos chega ou viaxamos alí. Así desenmascaramos as burdas mentiras de “Paliwood” e o seu culto á morte (http://es.youtube.com/watch?v=wp6tTtuOhoI). Quen queira fuxir do pensamento único que padecemos, chegará a saber que Hamás é responsable do drama de Gaza, e que sacrifica á súa propia xente (http://www.youtube.com/watch?v=eTGbP55HGi8)
só para rendibilizar o seu sangue. Calquera pode saber que os israelis telefonaron 100.000 veces antes de atacar, e ata a cidadá española María Velasco, que o confirmou, dixo na CNN que estaba atrapada en Gaza porque a “resistencia” empezou a disparar misís contra Israel cando se enterou que os estranxeiros saían da Faixa, evitando así a fuxida deses valiosos escudos humáns. Contou que tiña víveres, luz, internet… Calquera pode saber tamén que en 20 anos Europa deulle a Palestina máis cartos co plan Marshall a toda Europa, trala II Guerra Mundial, e que con parte desa esmola o Hamás puido guindar 6.000 foguetes sobre Israel dende a retirada dos xudeos de Gaza en 2005 (http://www.youtube.com/IsraelMFA). Calquera pode saber que Hamas non representa a causa palestina da bandeira cuatricor. Estes días, na TV, nas fotos, nos cadaleitos, as bandeiras eran as verdes da teocracia. Calquera pode comprobar, en fin, que os medios enferman cando hai xudeos polo medio. Lembro que case ningún dos analistas que satanizan a Israel dixo pío cando a OTAN matou 2.500 civís serbios en 38.000 misións realizadas con 1.000 avións, emprego de milleiros de bombas racimo e de 15 Tm.de uranio empobrecido. Agora ven xenocidio e desproporción. Da noxo.
Xornal de Galicia - 11.01.09

viernes, 9 de enero de 2009

Un artigo de Luis I.Gómez

NOTA:
O seguinte artigo andivo estes días rulando por internet, onde falsamente se lle atribuiu a autoría de Rosa Díez. O certo é que o seu autor é o astur-leonés, Luis I. Gómez quen dende a súa marcha a Alemaña, mantén unha interesante web chamada www.desdeelexilio.com

**********************************
La respuesta de Israel no es desproporcionada
Por Luis I. Gómez
No entiendo el tinte filoterrorista de quienes se manifiestan sin pudor en defensa de Hamas. No entiendo la pose (muchas veces inconsciente) antisemita de quienes se manifiestan en contra de Israel. No entiendo a quienes se quejan de lo complejo de la situación en Oriente Próximo y justifican en esa supuesta complejidad su incapacidad para formarse una opinión. No es tan difícil entender lo que está ocurriendo en Gaza. Y no es en absoluto difícil dilucidar quién es el verdadero agresor en esta guerra.

El sentido común debería permitirnos a todos ver con claridad lo evidente: si Hamas en los últimos ocho años no hubiese lanzado día sí y día también misiles sobre Israel, si no hubiese introducido de contrabando contínuamente armas desde Irán, Rusia y China, si no hubiesen desarrollado las tecnologías de sus “cohetes caseros” para hacerlos cada vez más efectivos, más destructivos, de mayor alcance, amenazando así una región de Israel en la que viven un millón de israelíes, si todo eso no hubiese ocurrido, Israel no hubiese tenido la necesidad de defenderse de nada..

Por ello tampoco entiendo el ejercicio de calculada equidistancia pseudo-moral de quienes, en un equilibrismo esperpéntico tachan a Hamas de irresponsable y condenan la acción militar de Israel. Después de todo ya sabemos que, digan lo que digan, Israel es el “malo” de la película. ¿No han sido los dos bandos responsables de la ruptura del alto al fuego? ¿No son los israelíes mucho más fuertes militarmente? Qué ocurre con la ocupación? ¿No es la reacción de Israel totalmente desproporcionada?

El “alto al fuego” proclamado el pasado mes de Junio de 2008, el mismo que Hamas apenas respetó un día, encontró en Israel, durante meses, a un escrupuloso y paciente cumplidor en todos sus términos. Una paciencia que, casi con toda seguridad, no hubiésemos encontrado en ningún otro país del mundo (bueno, tal vez el nuestro, en manos de unos pusilánimes cobardes; pero eso no es paciencia, es rendición)). Cuando una de las partes (Hamas) rompe el alto al fuego, no se puede hacer responsable a la otra parte por sentirse engañada y liberada del contrato ya roto. Y, sin embargo, Israel no movió un dedo hasta el pasado 19 de diciembre. Siete meses.

¿Y por qué rompió Hamas el alto al fuego? ¿Contra quién o contra qué lucha Hamas? Israel se retiró en 2005 completamente de Gaza, evacuó a todos los colonos. No hay ocupación israelí en Gaza desde entonces. Tampoco tienen los israelíes la culpa de la miserable situación en la que viven los palestinos, pero sí Hamas, sus dirigentes, quienes de forma totalmente premeditada se han dedicado a dilapidar la inmensa ayuda internacional en la adquisición de armas, el tráfico de armas y el desarrollo de armas. No en sanidad. No en infraestructuras. No en educación. Y, a pesar de ello, probablemente víctima de una especie de síndrome de estocolmo, la población de Gaza sigue dándoles su apoyo. Más probablemente, la razón de esa obstinación suicida de la que hacen gala buena parte de los habitantes de Gaza se deba a la - y en esto tampoco es culpable Israel- miseria educativa que impera en los territorios palestinos.

¿Contra qué o contra quién lucha entonces Hamas? ¿Qué pretenden? ¿Cuáles son sus metas? ¿Qué le reprocha a Israel? ¿Realmente nos resulta tan complicado comprender que de lo único que se trata es de matar israelíes - judíos, vaya- independientemente de lo que éstos hagan o dejen de hacer?

Y siempre termina saliendo a colación el reproche de la reacción desproporcionada. Ya han muerto durante la operación “Cast Lead” más palestinos que israelíes a manos de los cohetes de Hamas. En un brillantísimo artículo para el Jerusalem Post (31. diciembre 2008), Dore Gold, ex-embajador de Israel en la Naciones Unidas, destroza el argumento de la desporporcionalidad. Proporcionalidad no significa, en términos de Derecho Internacional, que la parte atacada deba defenderse con los mismos medios que usa el atacante. “Según el Derecho Internacional, Israel no está obligado a usar exactamente la misma potencia de fuego que sus atacantes. Israel no está obligada a fabricar misiles Quassam y dispararlos sobre Gaza”. El atacado está en su derecho de abortar la agresión con todos los medios de que disponga y sean necesarios para ello. No puede colocar en su punto de mira a civiles, y justamente eso es lo que, subraya Gold, está haciendo Israel. Se bombardean y atacan los edificios de Hamas - cuarteles, campos de entrenamiento, túneles para el contrabando de armas-. Las zonas residenciales no son en ningún caso el objetivo de los ataques de Israel.

Pero si Hamas, de forma premeditada, sitúa esos edificios y construcciones en zonas habitadas por civiles, para así poder utilizar a éstos como escudos humanos, si los líderes de Hamas, cobardes, se esconden al amparo de los hospitales, confiando en los escrúpulos de los israelíes (esos escrúpulos de los que ellos carecen por completo cuando lanzan misiles sobre escuelas y guarderías), entonces es Hamas quien está decididamente violando la Convención de Ginebra en su artículo58 a-c, según el cual las partes en conflicto están obligadas a mantener alejada a la población civil de las instalaciones militares, están obligadas a construir estas lejos de núcleos poblados por civiles y a adoptar todo tipo de medidas para la protección del personal no militar. Nada de esto ha hecho Hamas, sino justamente lo contrario. Se esconde en zonas residenciales, protegidos por las sonrisas de los niños palestinos. Carne de cañón.

Y sólo así podemos explicar las diferencias en el número de muertos civiles. Mientras Israel hace todo lo posible por proteger a sus civiles, construyendo búnqueres una red de sistemas de alarma civil, lo que a Hamas realmente le interesa es justamente lo contrario: un elevado número de mártires con suficiente capacidad mediática. Ellos no quieren proteger a sus niños, prefieren mostrarlos muertos ante las cámaras de televisión. Qué motivación puede tener entonces quien reprocha a Israel esas cifras y esas imágenes?

Y es llegados a este punto donde se debe pasar a la ofensiva. A todo aquel que me diga que, efectivamente, basta con mirar las cifras de bajas civiles para darse cuenta de lo desproporcionado de la respuesta de Israel, le responderé con una pregunta: ¿cuántos judíos cree usted que deben morir mañana para recuperar la proporcionalidad perdida? ¿Quinientos? ¿Un millón? ¿Mejor, todos?

sábado, 3 de enero de 2009

Hamás, asasina de palestinos

Outra volta aos medios de comunicación –ese que según o mito están controlados polos xudeos– veñen de demonizar a Israel por defenderse de Hamás, ises terroristas salvaxes, que non dubidan en usar aos seus civís, como escudos humanos. Tan responsable é Hamás do que pasa en Gaza –territorio non ocupado dende hai 3 anos; ergo o argumento da ocupación non vale– que ata o presidente palestino e o ministro de exteriores de Exipto así o proclamaron. Pero os opinadores dos medios só teñen ollos para analizar os resultados e non as causas. E entre estas cómpre salientar que Hamás non loita por un estado palestino democrático, e menos socialista. Hamás persegue, por mandato de Alá, a desaparición de Israel –o dí a súa Carta Fundacional, nunca enmendada– e a creación dun ente teocrático. E por iso, e porque sabe que ten rendida aos seus pés a unha narcotizada opinión pública occidental, se permitiu asesinar a máis palestinos de Al Fatah dos que teñen morto estes días polo fogo israelí. Hamás sabe que ninguén llelo botará en cara nin lembrará que Xordania matou a máis de 10.000 palestinos e naide chamou xenocida a Hassan II. Con todo, non serei eu quen aprobe algún tipo de violencia, nin que a celebre na rúa, con rebumbio e reparto de lambetadas, como fan os palestinos cando asesinan a xudeos en buses ou discotecas. Ao contrario, asquéome coa proposta de Balbino P. Bellas de solucionar o conflito guindando dende Irán unha bomba atómica sobre Israel, algo moi celebrado na asemblea do BNG Vigo onde se plantexou.

Publicado en Xoranl de Galicia . 04.01.09

viernes, 2 de enero de 2009

Enmendando a Murado







A resposta de Murado


Desmontando mitos del conflicto palestino


Me disculparán los columnistas Xosé Luís Barreiro Rivas y Miguel Anxo Murado que en nada esté de acuerdo con sus artículos aparecidos los pasados 29 y 30 de diciembre, en relación con el conflicto bélico de Gaza, y que considere que sus opiniones están basadas en informaciones o hechos que no se ajustan a la verdad. Dicho esto, lamento enormemente la muerte de civiles, no como ocurre al contrario con el asesinato de israelíes en autobuses o mercados, asesinatos que son celebrados con jolgorio callejero y reparto de golosinas por la población palestina.

De entrada, me parece desproporcionado que un profesor de universidad y ex presidente de la Xunta califique alegremente de genocidio a lo que no lo es. De hecho si aceptáramos su boutade como válida, el señor Barreiro debería ser condenado a escribir 100 veces en la pizarra que, por ejemplo, el rey Hussein de Jordania fue tambien un genocida de los palestinos (a los que, por lo que se ve se puede exterminar totalmente como pueblo cada dos por tres) durante aquel septiembre negro en el que el ejército jordano mató entre 10.000 y 15.000 seguidores de Arafat. Claro que si los victimarios hubieran sido soldados israelíes, para el señor Barreiro se habría producido una matanza, masacre, genocidio o incluso holocausto). Por supuesto, sirios, libaneses y otros hermanos de sangre también han eliminado a más palestinos que los demonizados israelíes, pero eso carece de importancia. Tampoco importan los enfrentamientos entre palestinos aunque arrojaran un número de víctimas similar al que estos días se está produciendo en la Franja de Gaza, un territorio, no lo olvidemos, que no está bajo ocupación israelí desde hace tres años.

En segundo lugar, que el profesor Barreiro otorgue carta de naturaleza a los casi doscientos países existentes en el mundo y solo le niegue su derecho a existir a uno, con los argumentos que utiliza, se me antoja una postura antisemita, judeófoba y antisionista. Tres en uno. Obviamente está en su derecho, pero nadie podrá negarme que algo de discriminación sí que hay en el propósito del columnista cuando niega a los judíos un trozo de tierra otorgado por el derecho internacional, una extensión tan imperialista que cabe 500 veces en la veintena de países musulmanes que le rodean, a los que sí les otorga el derecho a existir aun tratándose de estados recién nacidos de la nada (como Jordania) y pasando por alto aspectos tan criticables como que son teocracias fundamentalistas, satrapías o dictaduras donde las mujeres son menos que los animales, a los homosexuales los ahorcan y las libertades no existen ¡salvo que esos musulmanes vivan en Israel, donde lejos de tener derechos limitados como aduce Murado, cuentan con sus propios partidos, periódicos, jueces, diputados! ¿Pueden decirme los señores Barreiro y Murado si en Jordania, Siria, Cisjordania, Irán les es permitido a los judíos ser ministros, parlamentarios o incluso celebrar sus oficios religiosos?

En cuanto al manido argumento de la crisis humanitaria, la hambruna, la miseria, los campos de refugiados que no son campos, la falta de luz porque los propios terroristas de Hamas sabotean sus centrales… un poquito de seriedad. Para empezar, ¿por qué se culpa a Isrtael de un bloqueo que podría resolverse si sus hermanos egipcios les abriesen la fronteras? Y para seguir: ya le gustaría a Zambia, Haití, Angola, Guatemala y docenas de países más, tener hospitales, carreteras, teléfonos móviles, cibercafés, universidades, coches y viviendas como las que, aún aceptando su lamentable situación, tienen en Gaza.

Si no han tenido ocasión de viajar allí échenle un vistazo a este video
http://es.youtube.com/watch?v=AmBmpo3Nnuo. Aunque uno ya está acostumbrado a que sólo se acepten los videos, las fotos y las versiones de una sola de la partes.

Y finalmente, en cuanto a los refugiados, que tanto preocupan al señor Murado (nada le importan sin embargo los judíos que fueron expulsados en número similar de los países árabes en los que vivían en 1948), un par de apreciaciones: una, los palestinos son los únicos refugiados de todo el siglo XX que siguen siendo mantenidos por la comunidad internacional; y dos, tras la II Guerra Mundial 12,5 millones de alemanes fueron expulsados con lo puesto, de Polonia y Checoeslovaquia; tras la partición de India y Pakistán en 1947, 6 millones de musulmanes y 8 millones de hindúes huyeron en sentido contrario y no hubo una UNRWA para ellos como la hay en exclusiva para los palestinos, una población condenada a muerte por sus propios dirigentes, señaladamente Hamas, organización terrorista que en sus estatutos no prevé la creación de un estado palestino y si la eliminación total de Israel. Por no hablar de otros casos de refugiados como los de Finlandia respecto a la Unión Soviética o Turquia en relación con Bulgaria.

Y para terminar, en mi opinión ningún pais civilizado permitiría que sus vecinos les atacaran todos los días de su vida desde hace 8 años con misiles ni fabriles ni caseros. Si Marruecos disparara todos los días decenas o centenares de quassam sobre Algeciras, España respondería a la agresión. Y no digamos el Reino Unido –los inventores de la demolición de casas de terroristas- si el IRA bombardeara Irlanda del Norte. En definitiva, el conflicto entre israelíes y árabes no es una historia de buenos y malos escrita en blanco y negro como proponen los señores Barreiro y Murado. No, en mi opinión.
Día 29, Xosé Luis Barreiro:
Día 30, Miguel Anxo Murado:

***
Polo seu interese reproduzo, a continuación, unha carta ao director de La Voz de Galicia, no que se lle enmendaba a plana ao señor Murado, a resposta "desproporcionada" deste, e a contrarréplica que outra lectora manda a este blog, en vista da falta de libertade de expresión que, segundo para qué, campa na Voz de Galicia. Pica nas imaxes para amplialas
.
Cartas ao director de La Voz de Galicia

En desacordo con Murado

Gustaríame terciar na polémica entre os señores M.A Murado e Enrique Sánchez e reflectida nas súas cartas dos días 13 e 18 de xaneiro. Este último corrixía ao xornalista a propósito das súas crónicas segundo as cales Israel non é un país democrático por prohibir a partidos árabes presentarse ás eleccións. E retrucáballe que se consideraba que Israel non era democrático porque ningún primeiro ministro fora ao cárcere, tería que meter no mesmo cesto ao Estado español porque nin Felipe González, nin Pujol, entre outros tampouco foran recluídos. O señor Murado modificaba a resposta do lector aludindo a ministros non a primeiros ministros, que é do que falaba Sánchez, e citaba ao ministro Barrionuevo. Na desproporcionada contestación de Murado -pois cualifica de longa a carta de Sánchez, aínda que a súa resposta ten 3.100 carácteres (como esta carta) fronte aos 2.100 do lector, e a pesar de que todos os días escribe na Voz o que lle place- faise o sueco cando o lector lle lembra que os partidos árabes poderán ou non participar nos comicios dependendo do que decida o T. Supremo (que xa decidiu que si poden presentarse) Tampouco lle importa que os árabes teñan máis dereitos en Israel que en calquera país árabe e/ou musulmán, nin que conten con deputados, xuíces, embaixadores ou ministros, algo que á inversa non existe neses países a favor dos xudeus. Di que no Estado español si é correcto impedir que Batasuna (ou ANV) concorran ás eleccións porque están implicados en actos de violencia. Que eu saiba non hai ningún deputado de ANV que estea incurso en delitos de terrorismo senón só en relación con banda armada. O mesmo que algúns –non todos- os partidos árabes que usan o Parlamento israelí para esixir a desaparición do Estado que os protexe e paga. Algo inaudito. Na parte final contéstalle ao lector: “No escribí que Israel no se enfrente nunca a ejércitos regulares sino casi nunca”. En honor á verdade debo dicir que no seu día lin nunca na crónica do señor Murado, pero iso importa pouco. O relevante é que o señor Murado trata de escamotear a contundente verdade de que esas guerritas de Líbano –por non falar de considerar guerra ao conflito de Gaza- pouco interese teñen á hora de contar a quen se tivo que enfrontar Israel desde o día en que naceu: a 6 exércitos regulares árabes no 48 e en guerras sucesivas (a dos 6 días e Yom Kippur) aos exércitos de Siria, Xordania e Exipto. No que fai aos “sucesos do 48” –asi chama Murado á guerra desatada polos árabes contra a máis importante resolución da ONU, e cuxa intención explícita era botar os xudeus ao mar- que o xornalista bote man de historiadores como Pappe, é coma se para coñecer a historia de Galiza nos fiamos da versión de Juan Canalejo. Por último, se nin sequera é quen de aceptar que o rei Hussein de Xordania expulsou aos palestinos liderados por Arafat, tras masacrar no tristemente célebre “setembro negro” a máis de 10.000 deles, segundo cifras da nada sospeitosa UNRWA, entón é que o señor Murado ten toda la razón e os equivocados somos os demais.
Un saúdo
Maribel Ferreiro Rodríguez
Vigo