Mostrando entradas con la etiqueta Opinion. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Opinion. Mostrar todas las entradas

sábado, 28 de julio de 2012

Israel, siglo XXI. Tradición y vanguardia

LIBROS
El extraordinario Israel, reciente y actual

La editorial coruñesa Netbiblo acaba de editar un interesante libro de autoría colectiva, en el que se hace una amplia radiografía del Estado de Israel, desde su creación hasta la entronización de Tel Aviv como ciudad modernísima y refugio privilegiado de los colectivos de gays y lesbianas. La publicación, en la que intervienen dieciocho autores españoles e israelíes en su mayoría, ha aprovechado el aniversario de los 25 años del restablecimiento de relaciones diplomáticas entre Madrid y Jerusalém, para ofrecer a los lectores hispanohablantes un visión caleidoscópica de Israel, prácticamente imposible de obtener a través de las sesgadas imágenes que a diario difunden los medios de comunicación.

El volumen, escrito de forma amena y rigurosa por investigadores, docentes universitarios, periodistas, arquitectos o diplomáticos como Alejandro Baer, José Antonio Lisbona, Natan Lerner, Herzl Inbar, Pilar Rahola, Rosa Moro, Esther Bendahan u Horacio Vázquez Rial, aborda la antigüedad bíblica, los balbuceos del Estado o la Shoáh, pero también analiza las instituciones democráticas del país, su pluralismos social y multicultural, su implicación ejemplar en la cooperación internacional, su llamativo –por elevadísimo- desarrollo técnico y científico, o sus aportaciones arquitectónicas y culturales…

A lo largo de casi 300 páginas, en las que se incluyen casi una treintena de fotos de Tzipi Litvak, se desgranan con objetividad –y muchas veces con espíritu crítico- cuestiones tan espinosas como el conflicto con los palestinos, el antisemitismo, las relaciones con España o el papel de los haredim, así como aspectos tan novedosos cuales son el constitucionalismo sin Carta Magna del país hebreo, el milagro de pasar de una tierra desértica a una sociedad líder en conocimiento y en I+D, las particularidades del cine, la literatura y el cómic en el Pueblo del  Libro, o la revolución de haber convertido a su ciudad más antigua en la capital, no del país, como quieren los periódicos españoles, sino del mediterranean cool.

Un trabajo colectivo, en suma, cuya lectura es digna de ser recomendada.

Ficha técnica
Título: “Israel, siglo XXI. Tradición y vanguardia”
Coordinadores: Alfredo Hidalgo Lavié y Jacqueline Tobiass
Editorial: Netbiblo (A Coruña)

domingo, 8 de julio de 2012

Cómo cocinar a un gilipollas


Por Miguel Boó

Primero se coge por los pelos una imagen –mejor en 3D que en póster- de Javier Krahe. Bueno, como no tiene muchos (los de la barba deben desecharse al carecer de valor culinario), habría que asirlo por otro apéndice o agarradera. Y no valen las neuronas porque se sospecha que tiene pocas (no sólo su avatar, sino él mismo). Como queda dicho, las pilosidades del mentón y alrededores se mechan, gratinan o churruscan al gusto, ya que no son de utilidad.

En una paellera, con cama de pétalos de dedalera, se coloca cuarto y mitad de la vianda que hemos elegido –prescindiendo del resto-, se le agregan a modo de guarnición fétidas bayas de mandrágora, un dedal de curare disuelto al 5%, unas gotas de quinina y un chorrito de burundanga en líquido.

Una vez hayamos aliñado de la forma descrita, el teleñeco de este principito valiente, se le lee la sharia, se le hace un juicio sumarísimo, y se le imputan las mismas propiedades o méritos gastronómicos que él -porque el cerebro no le daba para más- le otorgó al Cristo que luego cocinó con la intención de molestar a los pacíficos cristianos. Molestia que alcanzó a quienes, aunque no somos practicantes, no nos queremos quedar callados ante la estulticia, el insulto gratuito y, lo que es peor, la cobardía de estos pijo-progres, nietos de Franco, que sólo disparan a las mujeres, a los viejos y a los niños.

Querido mandrágora, sé coherente con tu arte, con tu vena imaginativa, con tu creatividad, con tu I+D+i en materia de cultura, y escribe ya mismo una obra de teatro que se titule “Me cago en Alá” o “Mahoma era un pederasta y un sanguinario asesino”. Y ten la gallardía de estrenarla en Irán, en Arabia Saudí, o en Gaza mismamente. No tengas miedo muchachote, no te me vengas abajo. ¿Qué te puede pasar? En el peor de los casos te harían un juicio justo y después te ahorcarían –como en Río Bravo, de Chévere- pero, eso sí, todos nos manifestaríamos en tu favor, aunque por desgracia, es seguro que ninguno de tus amigos organizaría una flotilla de la libertad para salvarte.

Naturalmente, como además de un gilipollas hablamos de un cobarde, hay que reparar en que para su receta culinaria eligió, como hacían los grandullones en la escuela, golear a los más pequeños. Por eso no hay caso de que ninguno de los presagios enumerados más arriba le vaya a suceder realmente. Un final en la horca le sobrevendría muy probablemente –y por muy gilipollas que sea, obviamente no se lo merece- si hubiese tenido los huevos y la ocurrencia de filmar un algo tan imaginativo como cocinar a Alá o a su profeta Mahoma. Y, claro, si hubiese sido tan respetuoso con el Islam como lo ha sido con los cristianos, a estas horas, la cabeza de este gilipollas tendría mucho menos precio aún que el que los islamistas le pusieron a Salmar Rushdie o al periodista danés Flemming Rose, amenazado de muerte por publicar las viñetas de Mahoma.

Nuestro héroe tiene la suerte de vivir en un país donde aunque el artículo 525 del Código Penal tipifica como delito la "ofensa a los sentimientos religiosos de los miembros de una confesión religiosa" y el "escarnio de dogmas, creencias o ritos", sobre el papel eso quiere decir que puedes estrenar una obra de teatro que se llame “Me cago en dios”, cocinar un Cristo o estrenar películas que se ocupen de la vida sexual de la Virgen María, sin que pase nada. El rasero no sería el mismo si sustituimos Dios por Ala o Cristo por Mahoma (1). El pobre Flemming Rose –citado más arriba- llegó a explicar que un cómico de su país le había confesado que no tendría ningún problema en orinar sobre la Biblia delante de una cámara, pero que no se atrevía a hacer lo mismo con el Koran. De hecho, al mencionado informador nórdico, redactor jefe del Jyllands-Posten, primero lo mandaron de vacaciones y después tuvo que abandonar su propio país en medio de una presión internacional en la que hasta Zapatero de permitió el lujo de decirle que se había pasado. Por descontado que si Krahe se hubiera tomado la licencia de cocinar un ejemplar del Koran, el risueño expresidente también le hubiera llamado la atención.

Pero, hagamos memoria. Las caricaturas de Mahoma –un juego de niños si lo comparamos con lo que habría sucedido si Flemming hubiera metido una imagen de Mahoma en un horno- se publicaron el 30 de septiembre de 2005. Diez paises musulmanes y el representante de Palestina hicieron un llamamiento a boicotear los productos de Dinamarca y Noruega. La llama prendió y durante meses se sucedieron la protestas y las amenazas, entre ellas las de la Yihad Islamica de Gaza. En enero de 2006 tuvieron que evacuar la revista Jyllands-Posten por una amenaza de bomba. El periódico pidió disculpas a los musulmanes (2). En febrero de 2006, el director de France Soir, que se había sumado a los daneses publicando las viñetas, es despedido; mientras varios grupos armados palestinos lanzan amenazas contra ciudadanos de Francia, Dinamarca y Noruega. Al dia siguiente los gobiernos de USA y Reino Unido tildaron la publicación de las caricaturas como de un “inaceptable incentivo del odio religioso”. Y un día después, cientos de manifestantes ocuparon la embajada danesa en Damasco, capital en la que horas después se atacarían las sedes diplomáticas de Suecia y Chile. El 5 de febrero miles de manifestantes irrumpieron en el consulado de Dinamarca en Beirut. Y solo un día más tarde es cuando nuestro entonces bienamado presidente Zapatero y su socio en la flower-power Alianza de Civilizaciones, el primer ministro turco Erdogan, publicaron un articulo en la prensa europea en el que rechazaban las viñetas desde el punto de vista moral y político. Desde ese día y hasta el 11 de ese mes, se produjeron hasta 14 muertos en disturbios relacionados con las viñetas. El más llamativo, el asesinato de un sacerdote católico italiano a manos de un adolescente turco. Mientras, miles de personas se congregaron en las principales ciudades europeas para expresar su rechazo a la publicación de las caricaturas. En Londres, con su alcalde al frente.

Vamos, lo mismo que en el caso del cocinero gilipollas español.

Y eso que todo el mundo –seguro que Krahe y el alcalde Londres, entre otros- hacía años que habíamos abrazado la biblia de Karl Popper “La sociedad abierta y sus enemigos”, donde se insiste en que no se debe ser tolerante con el intolerante.
-------------------------------------------------------------------------

(1) La Tate Gallery de Londres retiró –para no causar reacciones tras los atentados de Londres- una instalación del artista de vanguardia John Latham en la que se representaban el Koran, la Biblia y el Talmud hechos jirones. Meses antes y para no ofender a los musulmanes, un museo de Goteborg (Suecia) retiró una pintura con un motivo sexual y una cita del Korán. Item más, el mismo viñetista que representó a Mahoma con una bomba por turbante, había dibujado a Cristo en la cruz con un signo del dólar en los ojos y una estrella de David unida a un detonador. Huelga decir que habida cuenta de que la ley del embudo de los cobardes pilla a Cristo en la parte más estrecha, afortunadamente no se quemaron embajadas, ni hubo amenazas de muerte ni, por supuesto, víctimas.

(2) En nuestro país, Krahe y sus amigos -partidarios del sostenella y no enmendalla-, se enrocaron en el insulto y lejos de pedir disculpas, poco menos que exigieron que se las pidieran a ellos. Igualitos que el no menos iluminado de Iñigo Ramírez de Haro, otro valiente que tras ser criticado por su obra “Me cago en Dios”, dijo que no pensaban achantarse “ante la amenaza clerical” y proclamó que era víctima de la censura. ¡Lástima de una representación teatral suya en Gaza o en Ramala para poder alabar la libertad de expresión y la ausencia de censura en esos, sus países modelo!
________________________

Cómo es el polémico video

La polémica y trascendental aportación planetaria a la historia universal de la cultura, por el que se acaba de juzgar y absolver a Javier Krahe, está recogida en un portento de imaginación audiovisual que dura 2:15 segundos. Una voz en off va amenizando el manejo de un crucifijo sobre el que se va diciendo que sus estigmas pueden mecharse con tocino –¡qué gran idea, para hacerlo con algo musulman!-, y que la talla debe desencostrarse con agua tibia antes de meterse, camino del horno, en una fuente con lecho de cebolla. Al Cristo se lo embadurna con abundante mantequilla, tal y como refiere la voz de fondo; y una vez salpimentado se le agregan finas hierbas. Y ahora viene lo bueno: se deja en un horno durante 3 días… “al cabo de los cuales sale completamente solo”. El video finaliza con el consejo final: “Sírvase sobre su cruz, adornado con naranja, lechuga y rabanito” y una última imagen en la que se ve cómo la mano del cocinero coge un tenedor y un cuchillo, y los clava en el cuerpo del Cristo.

sábado, 3 de diciembre de 2011

Israel, te llevo en mi corazón




Miguel Boó *

La educación lo es todo. Hace unos meses un catedrático de Arte y una licenciada en Historia –ambos docentes- me dejaron perplejo. El primero sostenía en sus clases la existencia de Palestina como algo vagamente contemporáneo de los imperios asirio y persa. La segunda, una mujer profundamente católica, discurseaba en una tertulia de café –sospecho que en sus clases no privará a sus alumnos de su equivocado magisterio- convencida de que Jesucristo, la virgen María y los apóstoles eran palestinos y, por tanto, ancestros de los actuales herederos del egipcio Yasser Arafat. Naturalmente, no sirvió de nada decirle al primero que por favor me pusiera al corriente de cuales habían sido los emperadores, reyes o dirigentes de esa Palestina que él había descubierto y cuyo conocimiento se nos había vedado al resto de los mortales. Le interrogué, sin éxito, sobre cuáles fueron sus profetas, sus dioses –puesto que religiones monoteístas sólo existía la judía-, sus ciudades. Le pedí que me dijera en que época o épocas de la historia existió como pueblo o como cultura. Le inquirí acerca de qué capital o capitales había tenido su imaginaria Palestina, qué idioma hablaban sus habitantes, qué guerras y conquistas había protagonizado y, finalmente, qué contribuciones al arte antiguo había que reconocerles. Tampoco hizo efecto en la segunda profesora mi observación de que Jesús, su madre y sus discípulos no eran palestinos ni cristianos, sino judíos mondos y lirondos, que toda su vida hablaron hebreo y arameo, que fueron a la sinagoga, y que observaron todos los ritos y festividades de la religión de Moisés. No importó siquiera sacar a colación que los palestinos actuales se reputan de musulmanes y que el Islam apareciera –no con Ismael, como ella pretendía- siglos después del cristianismo y, por tanto, miles de años después del judaísmo. De igual modo, no le convenció que en La Biblia –el libro sagrado de su propia religión- no aparezca citada Palestina ni una sola vez, puesto que prefería fiarse de unos mapas “de la época” que aparecen en las versiones católicas, sin admitir que la época que refiere esa cartografía es posterior a Jesucristo en casi 80 años.

Y entonces me ratifiqué, una vez más, en que no es que nos hayan estado engañando en los últimos 60 años acerca de las causas y consecuencias del nacimiento del Estado de Israel, es que se han puesto a la tarea de reescribir la historia de, y desde, hace siglos. Y si para ello, los promotores de este fraude histórico, cuentan con tontos útiles como los que acabo de describir, entonces es que la educación de la juventud está irremediablemente contaminada y poco se puede hacer para aplicar un antídoto que contrarreste los efectos de esta plaga. Por eso digo que la educación lo es todo. Y por eso quienes quieren que sus ideas se impongan en la sociedad de forma nada traumática, utilizan la educación, se cuelan en las aulas, copan las asignaturas que luego forjarán el pensamiento de la gente y, más aún, preparan y adiestran a los formadores y a los formadores de los formadores. Por eso es tan difícil encontrar a quien, además de explicar las cosas desde la ideología del pensamiento único que nos invade, sea capaz de exponer de modo imparcial las premisas opuestas. Y por eso, los alumnos, carentes del espíritu crítico que no les han querido transmitir sus preceptores, acaban aborregándose.

Suelo decir a mis contertulios que si yo hubiera leído, escuchado y visto los mismos mensajes que ellos han recibido por medios escritos y audiovisuales, seguramente tendría el mismo criterio que ellos –o uno muy aproximado- sobre, por ejemplo, el conflicto de Oriente Próximo. De igual manera que si hubiese nacido en Camboya no experimentaría arcadas –como sin duda me ocurriría si lo intentara- para ingerir gusanos cucarachas o ratas. Y, viceversa. Si ellos –les digo- hubieran leído periódicos de 1948 comprobarían que entonces nadie sabía quienes eran los palestinos, salvo si con ello había que referirse a los antiguos propietarios del Bank of Palestine, el The Palestiniam Post, la Compañía de Frutas de Palestina o la Universidad de Palestina, entidades todas ellas creadas y regentadas por judíos que habitaban en la Tierra de Israel, renombrada como Palestina por los romanos en el siglo I d. C. Si ellos se hubieran molestado en contrastar la información unidireccional que recibieron de la guerra en Gaza, de la insultantemente llamada flotilla de la libertad o de cómo se crearon falsos mártires tal que el icono Al Durrah aquél padre acurrucado junto a su hijo tras un parapeto –en medio de un fuego cruzado, en el que balas palestinas y no judías, acabaron presuntamente con la vida del niño-, habrían llegado a conclusiones bien distintas, como son las mías. En fin, si se hubieran molestado tan solo un poco, sabrían que no es cierto que hubo una vez unos malvados judíos que llegaron a un estado llamado Palestina y les robaron las tierras a sus habitantes.

Por eso debo decir que para mi Israel es una realidad que permanece levitando en un espacio y en una dimensión a la que no se tiene acceso si no pones algo de tu parte, y si te crees todo lo que te dicen. Porque Israel es el país que mayores odio despierta entre mis vecinos. Y siento que debo hacer algo para convencerles de que lo suyo es un sentimiento irracional. Debo intervenir porque me siento deudor moral de un país épico –de Masada no nos olvidaremos-, nacido de un pueblo que tantos y tan buenos regalos ha hecho a la humanidad. Los judíos nos trajeron la libertad porque vencieron a la esclavitud; nos trajeron el futuro frente a unas sociedades inmersas en un círculo vicioso que excluía el progreso; nos regalaron el valor de la vida y nos legaron la ética.

Por supuesto que los israelíes y los judíos tienen muchos defectos y, por descontado, que no han sabido contrarrestar la propaganda que contra ellos se ha instalado en Europa. Naturalmente que no siempre tienen razón. La cagan como todos. Y aún así, Israel es, para mí, el único país del mundo que puede evitar una nueva Shoah; uno de los pocos, tal vez el único, en el que el ejército es el pueblo y el pueblo le ha dado esa supremacía moral que lo hace admirable; la nación que habla cien idiomas, que mezcla la música klezmer con el lamento del shofar, que valora la vida de uno de los suyos en mil de la de los otros. Ya lo dije a mi vuelta del primer viaje de AGAI: Israel es, para mí, el país que ama la vida. Y aunque solo fuera por eso –que no–, y porque, además, debo de tener algo de judío, lo llevo en mi corazón.
*Texto incluído no libro colectivo editado pola Asociación Galega de Amizade con Israel - A.G.A.I. " Que representa Israel para min " (2011)


http://quintoaniversario.blogspot.com/

jueves, 12 de noviembre de 2009

A agresión xudeófoba de RTVE


O pasado día 4 de outubro TVE perpetrou unha nova agresión «documental» contra a obxectividade informativa, contra o principio de ecuanimidade que debería ter un medio de comunicación público e a maior groria das teses islamofascistas que golpean non so contra Israel en forma de misis, senon mesmo contra os dereitos humans dos coitados palestinos, que seguen a ter a desgraza de contar con aliados tan descerebrados como os autores, emisores e defensores da comedia titulada Las heridas de Rafáh, exhibida sen pudor no primeiro canle da TV estatal.

A reportaxe-panfleto foi escrita por Esther Vázquez, dirixido por José Antonio Guardiola e Susana Jiménez Pons, e producida por Miguel Ángel Viñas e Ana Pastor, un quinteto que, en palabras do egrexio amigo Gustavo D. Perednik, “cobra sus honorarios del pueblo español a fin de inyectarle judeofobia pura”.

Do mesmo autor citarei textualmente –ainda que só sexa porque a amizade que nos profesamos tamén lle permite a él citarme a min sempre que goste- o seu comentario, a propósito do espazo en cuestión: “En el programa, el bastardo Israel (obviamente, el único país
ilegítimo del mundo) se reduce a que «gente vino de Rusia y expulsaron de su casa» a uno de los entrevistados. La narradora repite hasta la verborragia la palabra «herida» (huelga aclarar que los judíos somos inheribles y que toda herida la producimos nosotros) y casi no deja frase sin la profesional carga de odio requerida, en un discurso que contiene más errores que palabras: «Israel utilizó armas prohibidas para causar el mayor número de bajas», «los acuerdos de Camp David rompieron familias y abrieron heridas», los túneles por donde se contrabandean armas son propaganda sionista, el Hamás ama la paz e Israel los bloqueos genocidas, Israel cierra la frontera –¡la de Gaza con Egipto!–, y «los niños sonríen ajenos a su triste provenir» (los que sonríen son víctimas del pérfido sionismo; ni que hablar de los que no sonríen).

Con su «infancia robada, son víctimas de un odio que no entienden» (los líderes palestinos sólo les enseñan que se suiciden con ternura), y además «
nadie ayuda a los palestinos» (…quienes recibieron una asistencia inigualada de casi seis mil millones de dólares). El programa recibió un enérgico repudio por parte de una de las más activas y valientes organizaciones de amistad para con Israel, la gallega AGAI, en una carta firmada por su presidente Pedro Gómez-Valadés. Todo un logro para una judeofobia si tenemos en cuenta que, según dicen, no existe”.
A marxe do comentario de Perednik, compre dicir que, logo das protestas dirixidas á defensora do telespectador de RTVE, o ente público convidou a quen isto escribe a dicir en 30 segundos o que pensaba de
Las heridas de Rafáh. O que puiden dicir diante das cámaras é o que vos ofrezo agora nas imaxes adxuntas, e prácticamente no primeiro minuto do programa.
Podes ver o programa on-line
aquí

viernes, 15 de mayo de 2009

Por que deixei de escribir no Xornal de Galicia



Como queira que os meus amigos e lectores do meu blog queren saber as razóns polas cales xa non aparecen as miñas columnas no Xornal de Galicia, paso a explicar moi brevemente o acontecido.
O 8 de abril enviei ao devandito periódico o meu artigo semanal, titulado “A UPG, cancro do BNG”, para ser publicado o Domingo de Pascoa ou de Resurrección. Como non apareceu nin na versión papel nin na edición dixital, dirixínme á responsable de opinión e deume unha curiosa explicación: que como se produciran novas en relación cos movimentos precongresuais do BNG, que aparentemente non coincidían coas apreciacións expresadas no meu artigo, decidiran aplazar a súa publicación ata despois de falar comigo.
Cando expliquei que para nada había contradicción entre o sucedido e o que eu aventuraba no texto, e que, en calquera caso se trataba dunha opinión asinada e non dunha información, quedamos en que non habería problema para publicalo ao día seguinte martes. Pero tal cousa non aconteceu. En troques diso, a segunda de a bordo da sección de Opinión respondeu, aos meus requerimentos, co seguinte mail:
...
Estimado Miguel
Escríbolle con motivo do artigo sobre a UPG e o BNG para decirlle que tal e como o recibimos non podemos publicalo. Isto é debido a que nos nosos estándares para publicar artigos de opinión, non podemos publicar artigos que conteñan descalificacións persoais e no seu artigo se inclúen calificativos como "radical e sumiso" aplicados a persoas. Ademáis, sobre o tema da candidatura de Carlos Aymerich e a UPG, segundo as nosas informacións (é o que estamos a publicar no xornal) Aymerich non vai ligado a UPG. Con todo, gustaríanos publicar o seu artigo se lle fai as modificacións precisas.
Moitas gracias e un saúdo
...
A miña inmediata resposta foi a seguinte:
Estimada M…:
Discrepo radicalmente de que tildar a alguén de radical sexa unha descalificación persoal. Moito menos ainda reputalo de sumiso (obediente, subordinado).
E, se quere atopar descualificacións personais, eu teño visto algunha publicada no Xornal.
En canto ao tema da candidatura de Aymerich, si o que facemos os colaboradores é opinar, a miña opinión non é outra que a que expoño. Opinión que, por certo concorda coa de Beiras e Nogueira, sin que iso queira decir que eu teña algo que ver con eles.
Dito o dito, mándolle de novo o artigo con autocensura, así terán a posibilidade de atender estes meus argumentos e publicar a versión orixinal, ou desoílos e publicar o texto castrado.
Cordialmente
Miguel Boó
...
Como tampouco así houbo reacción, mandei, nos seguintes termos, a miña renuncia a seguir escribindo:
“… ao meu entender se desprende que todo o anterior foi unha montaxe e que, dende un primeiro momento houbo intención de censura. Que a estas alturas da miña vida teña que oir que sustantivar ou adxetivar a un político como radical ou sumiso é unha descualificación persoal que impide a súa publicación, paréceme grotesco, indecente e atentatorio contra a libertade de expresión. Pero por si o trato que se me dispensou (e non era a primeira vez) non foi suficientemente aldraxante, velaí que ademáis incurre en flagrante discriminación.
Ainda aceptando que as palabras en cuestión foran descualificadoras -que, obviamente non o son- acontece que "os vosos estándares para publicar artigos de opinión, (que) non (vos) deixan publicar artigos que conteñan descalificacións persoais" foron literalmente pisoteados por outros colaboradores en numerosas ocasións. Como non teño tempo, somente me referirei a tres casos:
O columnista X. Pérez Igrexas deixou escrito en "Insultos desde a dereita" que Baltar é un fillo de puta e un cacique; en "Cainismo non é debate", dí que "exemplares como M. Romeu xa demostraron a súa deslealtade" (exemplar é un termo empregado despectivamente, e desleal é alguén que incumpre as leis da fidelidade, a honra e a bonomía de ben); e no artigo titulado "A covardía de Feijoo" chama neoliberal e covarde ao Feijoo.
Pero iso non foi todo. Como podes comprobar, contestei dando dúas alternativas e non aceptou ningunha delas, polo que o meu artigo sigue sin aparecer. Así que nesta situación de indefensión e atropelo dos meus dereitos, anuncio que deixo de ser colaborador de Xornal de Galicia. Iso sí, non sin agradecer sinceramente que se me convidara a formar parte dese proxecto ao que desexo moitos anos de vida.
E isa foi a historia. O artigo de marras está colgado neste mesmo blog http://miguelboo.blogspot.com/2009/04/upg-cancro-do-bng.html onde seguirei publicando o que me pete e onde espero seguir contando contigo como lector.
Apertas, meus amigos e amigas, e un brinde pola libertade de expresión outravolta aldraxada.

O DIA NO QUE TOCAMOS CON NACHA POP











Foi hai 23 anos. Antonio Vega tiña 28 anos e eu 30. O meu grupo "Esguince de Frenillo" teloneaba ao seu, os míticos "Nacha Pop", e aos non menos consagrados "Gabinete Caligari". Era nas festas do Apóstolo do ano 86. Do pasado século. Sí.

Nos nunca tocáramos diante de tanta xente. Había 8.000 persoas na Quintana. Un equipo de son de la hostia. Outro de luces como nunca tiveramos. E ata camerino. O bó de Suso Vaamonde -no repertorio tiñamos unha canción con letra miña e musica del- sobornou aos da mesa de son e luminotecnia para que nos trataran como ás estrelas que tocarían despois de nós. Deulles 5.000 pesetas daquel tempo.

Estabamos tan acovardados que só lles dixemos un tímido ola a Antonio e os seus. Logo, cando collín o micro e vin aquela morea de xente dediante, souben que me podería comer o mundo. Cando rematamos a actuación, na que lle adicamos a canción "Estoy hasta los huevos de ser guapo" ao presumido ex-alcalde Xerardo Estévez, o seu sucesor, Ernesto Vieitez Cortizo achegouse ao noso camerino a felicitarnos e a preguntarme cantos quilos perdía en cada actuación. Díxenlle que un ou dous. A Antonio Vega non creo que llelo preguntara, porque daquela xa estaba algo fraco de máis, cecais de fabricar arte coas notas de "La chica de ayer".

Boa viaxe ao firmamento, amigo !!

miércoles, 29 de abril de 2009

Aldeias históricas de Portugal: Bem haja!

Unha viaxe ás aldeas históricas de Portugal é un exercicio de mergullo en historias medievais, unha clase práctica coa poesía dos penedos e unha pelerinaxe muda pola arte popular dos nosos irmans lusitanos.

Moi recentemente baixei a estes pobos, algúns empoleirados nas terras da Serra da Estrela e outros nas provincias de Guarda e Castelo Branco. Alí levita a vila hexagonal de Almeida, coa súa fortaleza, o seu torno para recibir aos nenos expósitos abandonados no século XVI. A Almeida das casamatas onde se refuxiaba a poboación nas guerras do XIX, antesdonte. A Almeida do Hospital de Sangue do Picadeiro.

Moi preto, sobre un penedo granítico, e a case 800 metros de altitude, dormita Castelo Mendo, con unha das picotas máis fermosas nunha zona plagada desta reminiscencia medieval que servía para prender (cando non axusticiar) aos penados e expoñélos ao escanio público. O Castelo Mendo que mima as ruinas da Igrexa de santa María do Castelo…

Linhares, outros dos enclaves visitados, é a aldea das fiestras manuelinas, do Fórum, onde se facían os xuizos, do castelo, a fonte de San Caetano, a Casa do Xudeo e o solar da Corte Real. Linhares é o pobo das vivendas que nacen dos penedos graníticos, a que ten o regueiro ao pe do castelo, e aquela onde o silencio camiña canda ti. Din que ten corazón de paxaro porque os amigos do parapente teñen os seus ollos postos nela.

Sortelha, na arraiana Sabugal, ten unha fortaleza alá no alto, inexpugnable e deshabitada. E ten moradas feiticeiras con nomes como “Casa das almas” ou “Casa do vento que soa”. E presume, faltaría máis, da súa picota ou “pelourinho”, impoñente e altivo, coroado por un blasón de cinco recunchos e esfera anelada de arte manuelino. Sortelha, sempre impresionante co seu torreón, a súa calzada medieval e a súa torre das campás.

E de remate de viaxe, Idanha-a-velha, onde no seu río Pónsul, rememorei o que foron as poldras dos ríos cando non había pontes para pasalos, como no Támega ao seu paso polo Tamaguelos (Verín) dos meus país. Idanha, Monumento Nacional, coas ruinas da Sé Catedral e o torreón templario facendo garda, e o lagar de varas onde se exprime o aceite.

E de guinda o insuperable Monsanto coa súa Torre do Reloxio ou de Lucano, a Gruta, ou o Castelo no fin dunha subida interminable, para poder disfrutar, a 750 mettros de altura, da Porta da Traizón e ás sùas vistas ao pasado. O Monsanto coa capela de San Miguel rodeada de tumbas excavadas na rocha e cunhas panorámicas incomparables se miramos a poniente.

¡Canto gostei da viaxe e das súas xentes!. Así que como din por alí, en troques de obrigado: Bem haja!


lunes, 27 de abril de 2009

Gila en Gaza

Na nosa sociedade multicultural e buenista, calquera información que veña de fontes palestinas vai a misa. Eu non coñezo a ninguén, nin xornalista nin lector, que se prantexe sequera a necesidade de contrastar o que eles digan. Mesmo da igual quen o diga. Se Hamas dí que houbo 1.300 baixas, pois palabra de Deus. Si engaden que unha gran porcentaxe eran nenos, Occidente pon un grito non ceo que adquire proporcións bíblicas. Si un cámara palestino –porque os cámaras das TV occidentais son palestinos; os reporteiros prefiren esar no hotel de Xerusalem traballando a distancia- dí que ten unha gravación incriminatoria do Exército de Defensa israelí, hai hostias no mundo dos mass media para mercar os dereitos desas imaxes. Así funcionan as cousas alí. Pouco importa que o número de baixas fóra moito menor, como adoita suceder cada vez que unha fonte palestina fai rular calquera cifra que enseguida devora Europa. Pouco importa que entre os nenos abatidos figuren, sobre todo, menores armados (á UNICEF e a Amnistía Internacional se la sopla directamente).

Agora ben, si eu lles digo a eses mesmos lectores ou colegas periodistas, que as primeiras investigacións realizadas sobre a Operación Chumbo Fundido en Gaza demostran que os terroristas de Hamas son tan animais como nos temíamos, entón me pedirán que o demostre. E demostrable é que o Exército israelí fixo un traballo tan moral que si non estivera falando en serio diría que nin Gila o faría mellor. Porque, como xa saben, só ao gran cómico se lle ocorría avisar ao inimigo.

Con independencia de que houbo centos de mortes (pero serían decenas de milleiros si os hebreos se comportaran como a OTAN en Iugoslavia ou Rusia en Chechenia, por exemplo), os soldados xudeos fixeron todo o posible para advertir a poboación do perigo que corrían permanecendo en edificios que os terroristas convertían en obxectivos militares dende o momento en que disparaban desde eles.

Agora se sabe que durante o conflicto de Gaza, Israel guindou 2.250.000 folletos informativos, usou a radio palestina, chamaron telefónicamente a máis de 165.000 residentes e efectuaron disparos de advertencia (de grande estrondo sónico pero sin poder destructivo) antes de atacar.

Pola contra, estas hienas sen entrañas que son os islamofascistas de Hamas, minaron as casas dos seus propios veciños con explosivos, abriron fogo contra os soldados israelís dende as escolas dos seus propios fillos, dende hospitais e dende institucións educativas relixiosas ou internacionais e, por suposto, usaron aos propios palestinos como escudos humanos.

lunes, 13 de abril de 2009

UPG, cancro do BNG


A UPG quere perpetuarse cun enroque político que ao cabo será a súa tumba. Agora ven de apadriñar a Guillerme Vázquez como verdadeiro gardián das esencias do marxismo leninismo, pero controlando baixo corda a Aymerich, ao que nos presentan como quintanista cando en realidade é tan radical e sumiso como o anterior. Só que de cara á galería, cando Carlos Aymerich trunfe, venderánnos a moto de que a UPG manda menos. Pero a “U” sigue chuchándolle o sangue ao BNG, no que se agocha camuflado o último partido comunista que con máis poder conta en toda Europa (alcaldías, concellerías, diputados a Cortes…).

Calquera maña lles sirve para manter o seu férreo control sobre os demais nacionalistas que vexetan na Fronte, aos que acotío lles abren (ou pechan) os locais e lles acenden e controlan os ordenadores. A estas alturas deberían saber que a sociedade galega xa percibiu que debaixo da súa pel de ovella ocúltanse os mesmos que no seu programa político vixente falan duns inquietantes “principios científicos da prevención do delito e defensa racial…” (1)

domingo, 5 de abril de 2009

Sen autoridade moral

Vaia por diante que non coñezo a ningún pais, nin de dereitas nin de esquerdas, ao que lle faga gracia que a súa filla menor de idade poida abortar. Vaia por diante que, ao meu entender, na polémica sobre cando e como empeza a vida todos teñen o seu punto de razón. Pero, á marxe da lexitimidade das irreconciliables posturas de "abortistas" e "antiabortistas" estes últimos terán que admitir -coa boca pequena ou grande, tanto ten- que, en puridade, a actitude da Igrexa católica é incongruente. Eu polo menos non lle vexo autoridade moral para defender a vida, mentres en Africa morren de fame ou de SIDA milleiros de nenos que, cun simple control de natalidade por uso de preservativo, non terían nacido. Non extraña que ande a rular unha campaña co eslógan "¡Protexe a miña vida! Non me deixes con eles", na que un bebé aparece ameazado por curas pederastas, pola fame negra, e por un Vaticano que "prexudica gravemente a saúde". Unha curia, en fin, que impón o bautismo indeleble aos bebés "abusando da súa minoría de idade" e pon pegas a apostasía.
Xornal de Galicia - 05.04.09

sábado, 28 de marzo de 2009

Pandeirada do traspaso


Ata hai nada, Touriño leváballe a Feijóo certa vantaxe moral no affaire do traspaso de poderes, no que un dicía xaque ao rei e o outro respostaba branca dobre.

Co seu ultimato de que non haberá nada que rañar ata mediados da semana que ven, o mandamáis en funcións acaba de poñerse a altura dun fatalmente asesorado presidente in pectore da Xunta. Feijóo debería saber que tendo tellado de vidro (inaugurar e gastar sendo vicepresidente en funcións), non se deben tirar pedras ao do veciño.

E que non se pode ir pola vida dicindo dese audi non beberei, si no teu garaxe tes un carro desa marca, porque ninguén vai entender que cos teus cartos podes facer o que che pete. Dito o dito paréceme unha indecencia da clase política –agora e hai 4 anos– manter unha lexislación que permite o marasmo gubernamental mentres se sigue a chuchar do bote.

Un baldón máis sobre a grosaría dos tres partidos –xuntos e revoltos, dereitas, esquerdas, nacionalistas e españolistas– que empatan no episodio de inmoralidade que conleva percibir o a plus de ex altos cargos.
Xornal de Galicia - 29.03.09

lunes, 23 de marzo de 2009

Hamás e os medios


Dende que Israel decretou o alto o fogo, o 17 de xaneiro, Hamás lanzou 81 misís e 49 bombas de morteiro contra os israelíes. Os medios de comunicación españois non deron a noticia nin nun solto, nin nunha cola de telexornal. Moitos deles están á espera de que Israel resposte para demonizar aos xudeos. Os ataques de Hamás, lonxe de tratarse de accións militares, concrétanse en 13 misís Kassam e dous Grad (estes cun alcance superior a 40 km) contra o exército israelí ¡e 68 contra a poboación civil! Do mesmo xeito, dos 49 morteiros guindados contra os xudeos, 9 o foron contra os seus uniformados ¡e 40 contra vivendas e escolas! Ademáis, nestes dous meses, os terroristas de Hamás continuaron traficando armas polos túneles gazatíes e tentaron sin éxito recepcionar un barco iraní cargado de armas.
Como a opinión pública non sabe que Hamás nada respecta, ha considerar que os 5.000 millóns de dólares recadados para reconstruir Gaza (200 de España) deben irse afloxando. Con eles Hamás surtiráse de armas e habilitará máis túneles. E Israel defenderáse.
Xornal de Galicia - 22.01.09

domingo, 15 de marzo de 2009

O 25 de abril do PSOE


O congreso extraordinario do 25 de abril debería ser para o PSOE galego unha especie de revolución dos caraveis como a acontecida no pais veciño, na mesma data de hai 35 anos. Hai xente nova disposta para tan necesaria tarefa, pero teño para min que os carcas do partido, os que teñen o cu pegado aos cargos, os que esqueceron, esmagaron e aldraxaron a ética no seu tránsito á moqueta e á soberbia, non van deixar que esa manchea de rapaces da iniciativa "sumandoideas" diga nin Pamplona. E sería unha magoa. Porque o que para o PSOE quere este animoso colectivo non é o poder a calquera prezo, senón sumando nas urnas máis votos ca ninguén ou acadando a maioría absoluta. Unha arela ben plausible se temos en conta que o que postulan sintoniza de cheo co que a maioría da xente quere: autocrítica, dereito á discrepancia sin que te expulsen (como se ten feito no BNG), unha educación na que o relevante sexa a súa calidade e non o mandilón dos nenos, unha Galicia políglota sin imposicións (contraproducentes per se) ou a reforma dos medios de comunicación públicos.
Xornal de Galicia - 15.03.09

domingo, 8 de marzo de 2009

Oportunistas e paniaguados

Sinto noxo de que a esquerda se enmerdara en corruptelas. Eu, dende logo, xa o viña dicindo. O que non sei é onde estaban metidos os columnistas que nestes días critican sen piedade ao fenecido bipartito e que nada dixeron nos últimos tempos. Resúltanme tan oportunistas como teimudos son, no seu particular "sostenella y no enmendalla", algúns intelectuais que aínda se empeñan en defender o indefendible. Os citados en primeiro lugar andiveron ben lixeiros para facer leña da árbore caída, sin que se lles coñeza crítica algunha en catro anos. E os paniaguados que se venderon por unha rolda de mojitos aínda non tiveron a elegancia democrática de aceptar que a dereita gañou soíña, a pesar do apoliticismo e do franquismo sociolóxico; e grazas, sen dúbida, á inexistente levedade dun inexistente cambio. Non aceptan que os populares foron respaldados pola rapaciada, polas cidades, pola alta participación. E o que compre non é botarlle outravolta as culpas aos demais; o que compre é aceptar que, cecais, as eleccións, non é que as gañara o PP, é que as perdeu o bipartito.

Xornal de Galicia - 08.03.09

sábado, 28 de febrero de 2009

Abstención, voto nulo e voto en contra


Neste país votar é un dereito. Noutros tamén é unha obriga. A Constitución recoñécenos o dereito de votar, traballar ou sindicarnos, pero non temos porqué aceptar o emprego de limpar letrinas. Así que xa está ben de lerias de que si non se vota non hai dereito a protestar ou esixir.
E máis, a abstención debería quedar reflectida na Cámara cun número de escanos baleiro. Podemos votar por calquera partido, facelo en branco, votar nulo ou absternos. Aínda me lembro dun referendo despois de morrer o dictador. O POG de Camilo Nogueira pedía o voto en branco, outros a abstención, e os maioritarios o sí ou o non. Aquelo era unha especie de feira, un sarampelo democrático.
Alguen fixo un póster a man que dicía: "Non sexas ordinario. Vota orixinal. Vota directamente nulo". Pegouno na redacción e cando chegou o delegado daquel xornal -un
nacionalisto que logo sería alto cargo na Xunta do Partido Popular- dixo: quitade iso daí. En fin, mágoa que non exista tamén o voto en contra. Eu, por exemplo, como non me convence partido ningún gostaría de votar en contra dun deles para que non gobernara.
Xornal de Galicia - 01.03.09

domingo, 22 de febrero de 2009

Nos volverán a enganar?


Comprendo a indignación da xente de a pé coa nosa clase política, tan inmoral que remata a lexislatura e vaise de rositas sin retirar o plus que de moca van cobrar os ex-altos cargos. Solidarízome cos que se sinten estafados por candidatos corruptos ou por evasores de capitais. Rexeito que, dende o poder, se convoquen oposicións en plena campaña. Sulfúrome como todos ao saber que os eurodeputados –os galegos tamén– veñen de subirse o soldo, ata a insultante suma mensual de 7.665 €, viaxes, dietas e outras canonxías aparte. Rebélome contra calquera alcalde que administre o conforto social, educativo e asistencial de uns poucos de miles de veciños e cobre como si tivera a responsabilidade do goberno da nación...Eu crería nos políticos si se aplicaran a xornada de 65 horas e o soldo medio dos currantes do país. Como non é así, sinto, no retrogusto de tragar máis sapos e cobras, un enxebre amargor que me leva aos comezos da democracia, cando nas rúas de Santiago os primeiros decepcionados pintaron aquelo de “Galegos non votar que nos volven engañar”.
Publicado en Xornal de Galicia - 22.01.09

Nota aclaratoria:
O autor non se identifica con Terra Galega. O video só se colga a efectos ilustrativos de cómo se sinte de cabreada e enganada a xente. Polo demais, teño por seguro que Terra Galega nunca poderá demostrar que eles non enganarían como fan os demais. O seu, xa que logo, é un brinde ao sol.

sábado, 14 de febrero de 2009

O galego, a ‘biblia’ e os afiliados autistas


A principio dos pasados anos 90 tiven a honra de dirixir o desaparecido Diario 16 de Galicia, un periódico verdadeiramente plural que acaso chegou a ter certa sona, non só pola súa insobornable liña informativa que non deixaba títere con cabeza, dende o PP ao BNG, senón quizais porque foi o primeiro en publicar ata o 30% da súa información en galego. O xornal tamén agasallou aos seus lectores cos 100 títulos da súa Biblioteca de Autores Galegos e coas láminas dos lendarios álbumes de Castelao, entre outras iniciativas das que entón se adoitaban para facer país.
Que a moitos lectores lles costara ler en galego e preferiran mercar outra cabeceira era algo habitual. O que baixo ningún concepto considerei entón de recibo foi que destacados membros da Mesa pola Normalizaciòn Lingüística, que se desfacían en louvanzas cara a aquel diario que apostaba polo galego, mercaran “El País”. Comprobeino personalmente e fixen ben sonora a miña protesta. Pero como si chovera. O xornal acabou pechando, entre outras cousas gracias a que nin a militancia galego-falante o mercaba. Preferían “a biblia” de Polanco.
O semanario A Nosa Terra, o diario Galicia Hoxe e agora o Xornal de Galicia sobreviven como poden, e non precisamente gracias a que os defensores do noso idioma rasquen o seu peto no quiosco. Si soamente o 5% dos 300.000 votantes do BNG mercara unha desas cabeceiras estarían contribuindo á súa solvencia e, ao mesmo tempo, axudarían ao mantemento do noso idioma. Ainda máis, só con que os afiliados do BNG mercaran todos estes anos o antedito semanario, xa abondaría para a mítica revista viguesa. Non digamos nada de si o noso Xornal –que pasa por ser unha cabeceira de esquerdas- o mercaran o 5% dos votantes do bipartito. Mandaría carallo!
Pero lamentablemente, a xente fala de boquilla, defende o idioma coa pancarta e despois na intimidade acaba “falando catalán” como o outro; lendo o Marca ou levitando co País. E ainda menos mal, porque outros retrasados acaban de conseguir hai sete días que moita xente de a pé, que nada tiña contra o galego, agora o consideren un idioma de violentos, porque uns fachas de todo a cen o “defenderon” a botellazos. ¡Vaia favor que lle fixeron ao galego estes descerebrados (quero pensar que só era cousa deles)!.
Publicado en Xornal de Galicia - 15.02.09

domingo, 8 de febrero de 2009

Perfectamente legal

Hai poucos días publicouse que o xuiz Garzón “podería ser condenado”, como moito, a pagar 300 € pola súa responsabilidade en ceibar a dous narcotraficantes turcos. Ao parecer o xuiz non fixera os deberes e, presuntamente pola súa culpa, as dúas almas cándidas xa poden volver, se queren, ao seu negocio criminal. Ainda que o incidente foi cualificado caritativamente como un despiste, a min antóllaseme como neglixencia. Pero, en fin, todo semella perfectamente legal. Iso si, a sanción que lle pode caer a don Baltasar é, ao meu xuizo, insultantemente desproporcionada. 300 euros, ou unha simple amonestación –que é a outra posibilidade–, por esquecer poñer en marcha a prórroga da prisión preventiva para os narcos, non me parece moi xusto por isa minucia. Vexamos por que.Na pasada Noiteboa un universitario santiagués foi asaltado en Vigo por dous individuos que o ameazaron, primeiro cun monopatín sobre a cabeza, e despois con “pinchalo” con arma branca se non lles daba o que levaba. O estudiante quixo razoar pero os seus amables atracadores dixéronlle que o ían deixar en calzóns. E, de súpeto, déronlle de patadas nos nocellos. O rapaz reaccionou, empurrou os agresores e botou a correr tanto como puido. Horas despois os delincuentes foron detidos. Un deles era a duodécima vez que o prendían.O coitado estudiante nunca esquecerá estas navidades. Tras pasar toda o noite en comisaría, denunciar o sucedido e asistir na mañanciña do día de Nadal a unha vista rápida, foi citado o 26 para recibir unha cédula de citación do xulgado de instrución, coa advertencia de que si non comparecía ao primeiro chamamento poderían multalo con 200 a 5.000 €. Algo desproporcionado se o comparamos co de Garzón; pero se non o comparamos, todo arranxado. Perfectamente legal. Como foi perfectamente legal que, na vista previa, os dous asaltantes tiveran cadanseu un avogado mentres que a vítima quedara a velas vir. Tamén foi perfectamente legal que os letrados quixeran convencer ao xuiz de que o monopatín non se pode considerar como arma. E que pasaría se, para evitarse tanta molestia e indefensión, non denunciara os feitos? Pois que os agresores sairían á rúa sen cargos. E todo sería perfectamente legal, ou sexa acorde coa lei. A que fan os políticos.

Artigo publicado en Xornal de Galicia - 08.02.09


sábado, 31 de enero de 2009

Divorcio de civilizacións

Eu pregunto: como cre Zapatero que vai faccer conxeniar ao seu amigo Erdogan coas súas vítimas kurdas, as que dí que ataca porque son terroristas? Como pensa resolver as discrepancias entre hutus e tutsis en Rwanda? De que maneira vai conseguir que o rei de Marrocos e os líderes saharauis se biquen nos morros? Con que variña máxica vai acadar o prodixio de que chineses e tibetanos cheguen a un acordo? E o máis díficil ainda: con que loctite vai ensamblar a alianza entre israelís e palestinos, e mesmo entre o Hamás terrorista e o Fatah nacionalista?A min sempre me pareceu un imposible –por pura contradicción entre os termos– a alianza de civilizacións que ilusamente plantexa ZP. E cando digo sempre, remóntome a antes de que España lle vendera a Irak o gas co que masacrou aos kurdos no 88. España é o 8ª fornecedor mundial de armas. A algúns só lles interesa que ¡o 1 por 1.000! do que se exporta vaia a Israel. Que o 25% sexa para Marrocos ou que as nosas armas acaben en Irán, Venezuela, Malasia ou Cuba, carece de interés. Quen sabe cantos saharauis, kurdos ou mesmo venezolanos morreron baixo o lume español. Sempre pensei que a mestizaxe de auga e óleo é unha quimera. As democracias fan negocios inmorais pero nunca puideron nin poderán aliarse cos chamados “trillizos totalitarios”: nazismo, comunismo e, agora, islamismo. Xa abondan os atrancos para entendermonos cos musulmáns moderados, canto máis difícil non será estar a ben, ao mesmo tempo con turcos e kurdos; con chechenos e rusos; cos islamistas de Sudán e os negros fures ou masalites; co réxime comunista cubano e co anticastrismo; cos aiatolas e coa oposición democrática iraniana; coas mulleres oprimidas e maltratadas (violacións maritais, clítoridectomía...) por paises árabes e musulmáns e cos gobernos corruptos e torturadores de Arabia, Xordania, Exipto, Hamastan, etc.Por iso, máis ca unha alianza o que hai é un divorcio insalvable entre intereses opostos de carácter xeopolítico e/ou relixioso. Pero se o presidente segue pensando, como hai tres anos, que existe unha solución flower power para tanta traxedia, que a expoña dunha vez e nos diga como facer para que os xa citados conflitos, e outros 200 máis, achen solución á luz da súa bendita Alianza de Civilizacións.

Publicado no Xornal de Galicia - 01.02.09

lunes, 26 de enero de 2009

En memoria da Shoá


O mundo civilizado conmemora cada 27 de xaneiro (liberación de Auschwitz), o Día Internacional en Memoria das Vítimas do Holocausto, dende que o aprobaran a ONU e a UE. Dende 2004, a Asemblea de Madrid, o Parlament de Catalunya, as Cortes e outras Cámaras programan actos de recordo daquel xenocidio –ise sí que o foi– no que eliminaron, por consideralos racialmente inferiores, a seis millóns de xudeos, e tamen a milleiros de ciganos (xitanos), homosexuais e, por suposto, republicanos galegos.A pesar dos solemnes actos que cada ano se celebran en todo o mundo, hai que dicir que neste país o antisemitismo sigue sendo un execrable deporte nacional. En España non houbo Treblinkas nin Mauthausen, nin guerra mundial, nin, obviamente, remorsos por masacres como a de Babi Yar, nas aforas de Kiev, na que asasinaron a 100.000 persoas, a terceira parte nenos. Tal vez por todo iso no noso pais persiste redivivo o antisemitismo dos tempos da Inquisición, mentres que, pola contra, en Ucraina acaban de sair á rúa miles de manifestantes en defensa do dereito de Israel –patria dos xudeos– a existir. O antisemitismo foi cousa da Igrexa, da dereita e dos nazis, ata que a esquerda máis asilvestrada decidiu sumarse á xudeofobia pola vía da banalización do Holocausto. A máis sonada incorporación a este movimento foi a do Nobel José Saramago, que comparou Auschwitz con Gaza. O ano pasado o BNG negouse a aprobar unha declaración institucional no Parlamento –como se fai en Madrid ou Barcelona– cos mesmos argumentos banalizadores do escritor portugués. Coa súa decisión castigou a pais e avós –as vitimas da barbarie nazi– polo comportamento que na actualidade achacan aos seus fillos e netos. Por suposto, nin Saramago nin o BNG –algo de comunistas teñen todos eles– admitiron nunca os xenocidios de Stalin sobre case 10 millóns de vítimas, ou o dos xemeres vermellos en Camboia, por poñer so dous exemplos. Tal vez para compensar, incurren en banalización ao falar de xenocidio en Gaza e negarse a honrar ou, como mínimo, respetar a memoria da Shoá: o episodio histórico máis documentado da historia da humanidade, incluso coa testemuña dos mesmos vitimarios que o cometeron. Paréceme inquietante que en algo coincidan con Pedro Varela, o rei dos nazis en España

Xornal de Galicia - 25.01.09