viernes, 2 de enero de 2009

Desmontando mitos del conflicto palestino


Me disculparán los columnistas Xosé Luís Barreiro Rivas y Miguel Anxo Murado que en nada esté de acuerdo con sus artículos aparecidos los pasados 29 y 30 de diciembre, en relación con el conflicto bélico de Gaza, y que considere que sus opiniones están basadas en informaciones o hechos que no se ajustan a la verdad. Dicho esto, lamento enormemente la muerte de civiles, no como ocurre al contrario con el asesinato de israelíes en autobuses o mercados, asesinatos que son celebrados con jolgorio callejero y reparto de golosinas por la población palestina.

De entrada, me parece desproporcionado que un profesor de universidad y ex presidente de la Xunta califique alegremente de genocidio a lo que no lo es. De hecho si aceptáramos su boutade como válida, el señor Barreiro debería ser condenado a escribir 100 veces en la pizarra que, por ejemplo, el rey Hussein de Jordania fue tambien un genocida de los palestinos (a los que, por lo que se ve se puede exterminar totalmente como pueblo cada dos por tres) durante aquel septiembre negro en el que el ejército jordano mató entre 10.000 y 15.000 seguidores de Arafat. Claro que si los victimarios hubieran sido soldados israelíes, para el señor Barreiro se habría producido una matanza, masacre, genocidio o incluso holocausto). Por supuesto, sirios, libaneses y otros hermanos de sangre también han eliminado a más palestinos que los demonizados israelíes, pero eso carece de importancia. Tampoco importan los enfrentamientos entre palestinos aunque arrojaran un número de víctimas similar al que estos días se está produciendo en la Franja de Gaza, un territorio, no lo olvidemos, que no está bajo ocupación israelí desde hace tres años.

En segundo lugar, que el profesor Barreiro otorgue carta de naturaleza a los casi doscientos países existentes en el mundo y solo le niegue su derecho a existir a uno, con los argumentos que utiliza, se me antoja una postura antisemita, judeófoba y antisionista. Tres en uno. Obviamente está en su derecho, pero nadie podrá negarme que algo de discriminación sí que hay en el propósito del columnista cuando niega a los judíos un trozo de tierra otorgado por el derecho internacional, una extensión tan imperialista que cabe 500 veces en la veintena de países musulmanes que le rodean, a los que sí les otorga el derecho a existir aun tratándose de estados recién nacidos de la nada (como Jordania) y pasando por alto aspectos tan criticables como que son teocracias fundamentalistas, satrapías o dictaduras donde las mujeres son menos que los animales, a los homosexuales los ahorcan y las libertades no existen ¡salvo que esos musulmanes vivan en Israel, donde lejos de tener derechos limitados como aduce Murado, cuentan con sus propios partidos, periódicos, jueces, diputados! ¿Pueden decirme los señores Barreiro y Murado si en Jordania, Siria, Cisjordania, Irán les es permitido a los judíos ser ministros, parlamentarios o incluso celebrar sus oficios religiosos?

En cuanto al manido argumento de la crisis humanitaria, la hambruna, la miseria, los campos de refugiados que no son campos, la falta de luz porque los propios terroristas de Hamas sabotean sus centrales… un poquito de seriedad. Para empezar, ¿por qué se culpa a Isrtael de un bloqueo que podría resolverse si sus hermanos egipcios les abriesen la fronteras? Y para seguir: ya le gustaría a Zambia, Haití, Angola, Guatemala y docenas de países más, tener hospitales, carreteras, teléfonos móviles, cibercafés, universidades, coches y viviendas como las que, aún aceptando su lamentable situación, tienen en Gaza.

Si no han tenido ocasión de viajar allí échenle un vistazo a este video
http://es.youtube.com/watch?v=AmBmpo3Nnuo. Aunque uno ya está acostumbrado a que sólo se acepten los videos, las fotos y las versiones de una sola de la partes.

Y finalmente, en cuanto a los refugiados, que tanto preocupan al señor Murado (nada le importan sin embargo los judíos que fueron expulsados en número similar de los países árabes en los que vivían en 1948), un par de apreciaciones: una, los palestinos son los únicos refugiados de todo el siglo XX que siguen siendo mantenidos por la comunidad internacional; y dos, tras la II Guerra Mundial 12,5 millones de alemanes fueron expulsados con lo puesto, de Polonia y Checoeslovaquia; tras la partición de India y Pakistán en 1947, 6 millones de musulmanes y 8 millones de hindúes huyeron en sentido contrario y no hubo una UNRWA para ellos como la hay en exclusiva para los palestinos, una población condenada a muerte por sus propios dirigentes, señaladamente Hamas, organización terrorista que en sus estatutos no prevé la creación de un estado palestino y si la eliminación total de Israel. Por no hablar de otros casos de refugiados como los de Finlandia respecto a la Unión Soviética o Turquia en relación con Bulgaria.

Y para terminar, en mi opinión ningún pais civilizado permitiría que sus vecinos les atacaran todos los días de su vida desde hace 8 años con misiles ni fabriles ni caseros. Si Marruecos disparara todos los días decenas o centenares de quassam sobre Algeciras, España respondería a la agresión. Y no digamos el Reino Unido –los inventores de la demolición de casas de terroristas- si el IRA bombardeara Irlanda del Norte. En definitiva, el conflicto entre israelíes y árabes no es una historia de buenos y malos escrita en blanco y negro como proponen los señores Barreiro y Murado. No, en mi opinión.
Día 29, Xosé Luis Barreiro:
Día 30, Miguel Anxo Murado:

***
Polo seu interese reproduzo, a continuación, unha carta ao director de La Voz de Galicia, no que se lle enmendaba a plana ao señor Murado, a resposta "desproporcionada" deste, e a contrarréplica que outra lectora manda a este blog, en vista da falta de libertade de expresión que, segundo para qué, campa na Voz de Galicia. Pica nas imaxes para amplialas
.
Cartas ao director de La Voz de Galicia

En desacordo con Murado

Gustaríame terciar na polémica entre os señores M.A Murado e Enrique Sánchez e reflectida nas súas cartas dos días 13 e 18 de xaneiro. Este último corrixía ao xornalista a propósito das súas crónicas segundo as cales Israel non é un país democrático por prohibir a partidos árabes presentarse ás eleccións. E retrucáballe que se consideraba que Israel non era democrático porque ningún primeiro ministro fora ao cárcere, tería que meter no mesmo cesto ao Estado español porque nin Felipe González, nin Pujol, entre outros tampouco foran recluídos. O señor Murado modificaba a resposta do lector aludindo a ministros non a primeiros ministros, que é do que falaba Sánchez, e citaba ao ministro Barrionuevo. Na desproporcionada contestación de Murado -pois cualifica de longa a carta de Sánchez, aínda que a súa resposta ten 3.100 carácteres (como esta carta) fronte aos 2.100 do lector, e a pesar de que todos os días escribe na Voz o que lle place- faise o sueco cando o lector lle lembra que os partidos árabes poderán ou non participar nos comicios dependendo do que decida o T. Supremo (que xa decidiu que si poden presentarse) Tampouco lle importa que os árabes teñan máis dereitos en Israel que en calquera país árabe e/ou musulmán, nin que conten con deputados, xuíces, embaixadores ou ministros, algo que á inversa non existe neses países a favor dos xudeus. Di que no Estado español si é correcto impedir que Batasuna (ou ANV) concorran ás eleccións porque están implicados en actos de violencia. Que eu saiba non hai ningún deputado de ANV que estea incurso en delitos de terrorismo senón só en relación con banda armada. O mesmo que algúns –non todos- os partidos árabes que usan o Parlamento israelí para esixir a desaparición do Estado que os protexe e paga. Algo inaudito. Na parte final contéstalle ao lector: “No escribí que Israel no se enfrente nunca a ejércitos regulares sino casi nunca”. En honor á verdade debo dicir que no seu día lin nunca na crónica do señor Murado, pero iso importa pouco. O relevante é que o señor Murado trata de escamotear a contundente verdade de que esas guerritas de Líbano –por non falar de considerar guerra ao conflito de Gaza- pouco interese teñen á hora de contar a quen se tivo que enfrontar Israel desde o día en que naceu: a 6 exércitos regulares árabes no 48 e en guerras sucesivas (a dos 6 días e Yom Kippur) aos exércitos de Siria, Xordania e Exipto. No que fai aos “sucesos do 48” –asi chama Murado á guerra desatada polos árabes contra a máis importante resolución da ONU, e cuxa intención explícita era botar os xudeus ao mar- que o xornalista bote man de historiadores como Pappe, é coma se para coñecer a historia de Galiza nos fiamos da versión de Juan Canalejo. Por último, se nin sequera é quen de aceptar que o rei Hussein de Xordania expulsou aos palestinos liderados por Arafat, tras masacrar no tristemente célebre “setembro negro” a máis de 10.000 deles, segundo cifras da nada sospeitosa UNRWA, entón é que o señor Murado ten toda la razón e os equivocados somos os demais.
Un saúdo
Maribel Ferreiro Rodríguez
Vigo

2 comentarios:

  1. Estoy muy de acuerdo con usted, pero creo que este artículo deberían conocerlo los lectores de La Voz de Galicia, directamente.

    ResponderEliminar
  2. Este artículo fue enviado a La Voz de Galicia el pasado 30 de diciembre, pero su director debe considerar que en medio de centenares de artículos contrarios, hostiles y calumniosos contra Israel, no hay sitio para uno solo que opine lo contrario. No vaya a ser que, ¡pobre de mi!, consiga cambiar la opinión de los lectores, absolutamente intoxicados con el pensamiento único que, sobre este conflicto, se ha impuesto en nuestra sociedad. Eso sí, luego los medios presumen de libertad de expresión, de neutralidad, de pluralidad, de equidistancia, de ponderación. Pero ya ve usted, amigo Javier, que la realidad es muy otra.

    ResponderEliminar