sábado, 17 de enero de 2009

Con Israel, a lei do funil

Foto tirada no que fora despacho de Yasser Arafat durante o golpe de man de Hamas contra Al Fatáh na Faixa de Gaza.


Ninguén cun mínimo de humanidade pode manterse indiferente diante da morte de inocentes, menos ainda se son nenos que exhiben pola TV á hora de xantar. Si non saes pola tele, non existes. Por iso paréceme moi inxusto que das 200 guerras que hai no mundo, mediáticamente só interese unha. E dese conflito que tanto interesa, por riba das masacres de kurdos, tibetanos, chechenos, tamiles, saharauis, tutsis ou sudaneses, chámanme poderosamente a atención dous aspectos. Un, que acapara máis cota presencial nos medios que todos os demáis conflitos xuntos, por moitos centos de milleiros de mortos que neles se rexistren. E dous, que unha das partes en disputa –os palestinos– lévase toda a solidariedade da opinión pública (ou alomenos da publicada) deste país, pero só cando morren en enfrontamentos cos israelíes. E, senón, que alguén amose os ríos de tinta, os minutados televisivos, as manifestacións multitudinarias, as acusacións de xenocidio, as denuncias do uso desproporcionado da forza, as resolucións da ONU… de cando os palestinos foron masacrados por palestinos, por árabes e/ou por islamistas. Hamás gañou unhas eleccións con tantos partidos en liza e garantías democráticas e de sufraxio universal como cando Franco mandaba por aquí, pero tanto ten; Occidente dixo que amén e punto. Tamén Hitler gañou as eleccións e o dictador de Ferrol fartouse con resultados de máis do 100% ao seu favor. Hamás deu un golpe de Estado, un detalle moi feo polo que en calquera pais civilizado tes que responder. Pero eles expulsaron ao único outro partido existente e masacraron, segundo o informe de Amnistia Internacional, a máis de 300 irmáns palestinos, incluidos mulleres e nenos. Isto foi antesdonte, pero non lin ningún artigo chamándoos parri-xenocidas. No verán de 2007, o exército libanés empregouse de forma desproporcionada contra o campamento que administraba Fatah-Al Islam en Nah al Bared, preto de Trípoli e bombardeou durante semanas aos seus 10.000 refuxiados palestinos. Ninguén esixiu un stop ao xenocidio, nin treguas, nin reunións da ONU.Quen me pode aportar artigos de opinión ou campañas mundiais condenando por xenocida ao rei Hussein de Xordania que en setembro de 1970 masacrou a entre 10.000 e 15.000 palestinos, segundo datos da nada sospeitosa UNWRA? Por certo que Arafat creou logo o grupo terrorista Setembro Negro para vingarse... ¡dos xudíos!. Ninguén condenou ao monarca, pero en 38 anos ben puido alguén xulgar e condenar ao xenocida, non? Así e todo, agora o importante é a paz canto antes.

Xornal de Galicia - 19.01.09


domingo, 11 de enero de 2009

Non ao pensamento único sobre Gaza


Ninguén pode defender a Israel baseándose no que lemos e vemos. Os que o facemos, contrastamos a propaganda que nos chega ou viaxamos alí. Así desenmascaramos as burdas mentiras de “Paliwood” e o seu culto á morte (http://es.youtube.com/watch?v=wp6tTtuOhoI). Quen queira fuxir do pensamento único que padecemos, chegará a saber que Hamás é responsable do drama de Gaza, e que sacrifica á súa propia xente (http://www.youtube.com/watch?v=eTGbP55HGi8)
só para rendibilizar o seu sangue. Calquera pode saber que os israelis telefonaron 100.000 veces antes de atacar, e ata a cidadá española María Velasco, que o confirmou, dixo na CNN que estaba atrapada en Gaza porque a “resistencia” empezou a disparar misís contra Israel cando se enterou que os estranxeiros saían da Faixa, evitando así a fuxida deses valiosos escudos humáns. Contou que tiña víveres, luz, internet… Calquera pode saber tamén que en 20 anos Europa deulle a Palestina máis cartos co plan Marshall a toda Europa, trala II Guerra Mundial, e que con parte desa esmola o Hamás puido guindar 6.000 foguetes sobre Israel dende a retirada dos xudeos de Gaza en 2005 (http://www.youtube.com/IsraelMFA). Calquera pode saber que Hamas non representa a causa palestina da bandeira cuatricor. Estes días, na TV, nas fotos, nos cadaleitos, as bandeiras eran as verdes da teocracia. Calquera pode comprobar, en fin, que os medios enferman cando hai xudeos polo medio. Lembro que case ningún dos analistas que satanizan a Israel dixo pío cando a OTAN matou 2.500 civís serbios en 38.000 misións realizadas con 1.000 avións, emprego de milleiros de bombas racimo e de 15 Tm.de uranio empobrecido. Agora ven xenocidio e desproporción. Da noxo.
Xornal de Galicia - 11.01.09

viernes, 9 de enero de 2009

Un artigo de Luis I.Gómez

NOTA:
O seguinte artigo andivo estes días rulando por internet, onde falsamente se lle atribuiu a autoría de Rosa Díez. O certo é que o seu autor é o astur-leonés, Luis I. Gómez quen dende a súa marcha a Alemaña, mantén unha interesante web chamada www.desdeelexilio.com

**********************************
La respuesta de Israel no es desproporcionada
Por Luis I. Gómez
No entiendo el tinte filoterrorista de quienes se manifiestan sin pudor en defensa de Hamas. No entiendo la pose (muchas veces inconsciente) antisemita de quienes se manifiestan en contra de Israel. No entiendo a quienes se quejan de lo complejo de la situación en Oriente Próximo y justifican en esa supuesta complejidad su incapacidad para formarse una opinión. No es tan difícil entender lo que está ocurriendo en Gaza. Y no es en absoluto difícil dilucidar quién es el verdadero agresor en esta guerra.

El sentido común debería permitirnos a todos ver con claridad lo evidente: si Hamas en los últimos ocho años no hubiese lanzado día sí y día también misiles sobre Israel, si no hubiese introducido de contrabando contínuamente armas desde Irán, Rusia y China, si no hubiesen desarrollado las tecnologías de sus “cohetes caseros” para hacerlos cada vez más efectivos, más destructivos, de mayor alcance, amenazando así una región de Israel en la que viven un millón de israelíes, si todo eso no hubiese ocurrido, Israel no hubiese tenido la necesidad de defenderse de nada..

Por ello tampoco entiendo el ejercicio de calculada equidistancia pseudo-moral de quienes, en un equilibrismo esperpéntico tachan a Hamas de irresponsable y condenan la acción militar de Israel. Después de todo ya sabemos que, digan lo que digan, Israel es el “malo” de la película. ¿No han sido los dos bandos responsables de la ruptura del alto al fuego? ¿No son los israelíes mucho más fuertes militarmente? Qué ocurre con la ocupación? ¿No es la reacción de Israel totalmente desproporcionada?

El “alto al fuego” proclamado el pasado mes de Junio de 2008, el mismo que Hamas apenas respetó un día, encontró en Israel, durante meses, a un escrupuloso y paciente cumplidor en todos sus términos. Una paciencia que, casi con toda seguridad, no hubiésemos encontrado en ningún otro país del mundo (bueno, tal vez el nuestro, en manos de unos pusilánimes cobardes; pero eso no es paciencia, es rendición)). Cuando una de las partes (Hamas) rompe el alto al fuego, no se puede hacer responsable a la otra parte por sentirse engañada y liberada del contrato ya roto. Y, sin embargo, Israel no movió un dedo hasta el pasado 19 de diciembre. Siete meses.

¿Y por qué rompió Hamas el alto al fuego? ¿Contra quién o contra qué lucha Hamas? Israel se retiró en 2005 completamente de Gaza, evacuó a todos los colonos. No hay ocupación israelí en Gaza desde entonces. Tampoco tienen los israelíes la culpa de la miserable situación en la que viven los palestinos, pero sí Hamas, sus dirigentes, quienes de forma totalmente premeditada se han dedicado a dilapidar la inmensa ayuda internacional en la adquisición de armas, el tráfico de armas y el desarrollo de armas. No en sanidad. No en infraestructuras. No en educación. Y, a pesar de ello, probablemente víctima de una especie de síndrome de estocolmo, la población de Gaza sigue dándoles su apoyo. Más probablemente, la razón de esa obstinación suicida de la que hacen gala buena parte de los habitantes de Gaza se deba a la - y en esto tampoco es culpable Israel- miseria educativa que impera en los territorios palestinos.

¿Contra qué o contra quién lucha entonces Hamas? ¿Qué pretenden? ¿Cuáles son sus metas? ¿Qué le reprocha a Israel? ¿Realmente nos resulta tan complicado comprender que de lo único que se trata es de matar israelíes - judíos, vaya- independientemente de lo que éstos hagan o dejen de hacer?

Y siempre termina saliendo a colación el reproche de la reacción desproporcionada. Ya han muerto durante la operación “Cast Lead” más palestinos que israelíes a manos de los cohetes de Hamas. En un brillantísimo artículo para el Jerusalem Post (31. diciembre 2008), Dore Gold, ex-embajador de Israel en la Naciones Unidas, destroza el argumento de la desporporcionalidad. Proporcionalidad no significa, en términos de Derecho Internacional, que la parte atacada deba defenderse con los mismos medios que usa el atacante. “Según el Derecho Internacional, Israel no está obligado a usar exactamente la misma potencia de fuego que sus atacantes. Israel no está obligada a fabricar misiles Quassam y dispararlos sobre Gaza”. El atacado está en su derecho de abortar la agresión con todos los medios de que disponga y sean necesarios para ello. No puede colocar en su punto de mira a civiles, y justamente eso es lo que, subraya Gold, está haciendo Israel. Se bombardean y atacan los edificios de Hamas - cuarteles, campos de entrenamiento, túneles para el contrabando de armas-. Las zonas residenciales no son en ningún caso el objetivo de los ataques de Israel.

Pero si Hamas, de forma premeditada, sitúa esos edificios y construcciones en zonas habitadas por civiles, para así poder utilizar a éstos como escudos humanos, si los líderes de Hamas, cobardes, se esconden al amparo de los hospitales, confiando en los escrúpulos de los israelíes (esos escrúpulos de los que ellos carecen por completo cuando lanzan misiles sobre escuelas y guarderías), entonces es Hamas quien está decididamente violando la Convención de Ginebra en su artículo58 a-c, según el cual las partes en conflicto están obligadas a mantener alejada a la población civil de las instalaciones militares, están obligadas a construir estas lejos de núcleos poblados por civiles y a adoptar todo tipo de medidas para la protección del personal no militar. Nada de esto ha hecho Hamas, sino justamente lo contrario. Se esconde en zonas residenciales, protegidos por las sonrisas de los niños palestinos. Carne de cañón.

Y sólo así podemos explicar las diferencias en el número de muertos civiles. Mientras Israel hace todo lo posible por proteger a sus civiles, construyendo búnqueres una red de sistemas de alarma civil, lo que a Hamas realmente le interesa es justamente lo contrario: un elevado número de mártires con suficiente capacidad mediática. Ellos no quieren proteger a sus niños, prefieren mostrarlos muertos ante las cámaras de televisión. Qué motivación puede tener entonces quien reprocha a Israel esas cifras y esas imágenes?

Y es llegados a este punto donde se debe pasar a la ofensiva. A todo aquel que me diga que, efectivamente, basta con mirar las cifras de bajas civiles para darse cuenta de lo desproporcionado de la respuesta de Israel, le responderé con una pregunta: ¿cuántos judíos cree usted que deben morir mañana para recuperar la proporcionalidad perdida? ¿Quinientos? ¿Un millón? ¿Mejor, todos?

sábado, 3 de enero de 2009

Hamás, asasina de palestinos

Outra volta aos medios de comunicación –ese que según o mito están controlados polos xudeos– veñen de demonizar a Israel por defenderse de Hamás, ises terroristas salvaxes, que non dubidan en usar aos seus civís, como escudos humanos. Tan responsable é Hamás do que pasa en Gaza –territorio non ocupado dende hai 3 anos; ergo o argumento da ocupación non vale– que ata o presidente palestino e o ministro de exteriores de Exipto así o proclamaron. Pero os opinadores dos medios só teñen ollos para analizar os resultados e non as causas. E entre estas cómpre salientar que Hamás non loita por un estado palestino democrático, e menos socialista. Hamás persegue, por mandato de Alá, a desaparición de Israel –o dí a súa Carta Fundacional, nunca enmendada– e a creación dun ente teocrático. E por iso, e porque sabe que ten rendida aos seus pés a unha narcotizada opinión pública occidental, se permitiu asesinar a máis palestinos de Al Fatah dos que teñen morto estes días polo fogo israelí. Hamás sabe que ninguén llelo botará en cara nin lembrará que Xordania matou a máis de 10.000 palestinos e naide chamou xenocida a Hassan II. Con todo, non serei eu quen aprobe algún tipo de violencia, nin que a celebre na rúa, con rebumbio e reparto de lambetadas, como fan os palestinos cando asesinan a xudeos en buses ou discotecas. Ao contrario, asquéome coa proposta de Balbino P. Bellas de solucionar o conflito guindando dende Irán unha bomba atómica sobre Israel, algo moi celebrado na asemblea do BNG Vigo onde se plantexou.

Publicado en Xoranl de Galicia . 04.01.09

viernes, 2 de enero de 2009

Enmendando a Murado







A resposta de Murado


Desmontando mitos del conflicto palestino


Me disculparán los columnistas Xosé Luís Barreiro Rivas y Miguel Anxo Murado que en nada esté de acuerdo con sus artículos aparecidos los pasados 29 y 30 de diciembre, en relación con el conflicto bélico de Gaza, y que considere que sus opiniones están basadas en informaciones o hechos que no se ajustan a la verdad. Dicho esto, lamento enormemente la muerte de civiles, no como ocurre al contrario con el asesinato de israelíes en autobuses o mercados, asesinatos que son celebrados con jolgorio callejero y reparto de golosinas por la población palestina.

De entrada, me parece desproporcionado que un profesor de universidad y ex presidente de la Xunta califique alegremente de genocidio a lo que no lo es. De hecho si aceptáramos su boutade como válida, el señor Barreiro debería ser condenado a escribir 100 veces en la pizarra que, por ejemplo, el rey Hussein de Jordania fue tambien un genocida de los palestinos (a los que, por lo que se ve se puede exterminar totalmente como pueblo cada dos por tres) durante aquel septiembre negro en el que el ejército jordano mató entre 10.000 y 15.000 seguidores de Arafat. Claro que si los victimarios hubieran sido soldados israelíes, para el señor Barreiro se habría producido una matanza, masacre, genocidio o incluso holocausto). Por supuesto, sirios, libaneses y otros hermanos de sangre también han eliminado a más palestinos que los demonizados israelíes, pero eso carece de importancia. Tampoco importan los enfrentamientos entre palestinos aunque arrojaran un número de víctimas similar al que estos días se está produciendo en la Franja de Gaza, un territorio, no lo olvidemos, que no está bajo ocupación israelí desde hace tres años.

En segundo lugar, que el profesor Barreiro otorgue carta de naturaleza a los casi doscientos países existentes en el mundo y solo le niegue su derecho a existir a uno, con los argumentos que utiliza, se me antoja una postura antisemita, judeófoba y antisionista. Tres en uno. Obviamente está en su derecho, pero nadie podrá negarme que algo de discriminación sí que hay en el propósito del columnista cuando niega a los judíos un trozo de tierra otorgado por el derecho internacional, una extensión tan imperialista que cabe 500 veces en la veintena de países musulmanes que le rodean, a los que sí les otorga el derecho a existir aun tratándose de estados recién nacidos de la nada (como Jordania) y pasando por alto aspectos tan criticables como que son teocracias fundamentalistas, satrapías o dictaduras donde las mujeres son menos que los animales, a los homosexuales los ahorcan y las libertades no existen ¡salvo que esos musulmanes vivan en Israel, donde lejos de tener derechos limitados como aduce Murado, cuentan con sus propios partidos, periódicos, jueces, diputados! ¿Pueden decirme los señores Barreiro y Murado si en Jordania, Siria, Cisjordania, Irán les es permitido a los judíos ser ministros, parlamentarios o incluso celebrar sus oficios religiosos?

En cuanto al manido argumento de la crisis humanitaria, la hambruna, la miseria, los campos de refugiados que no son campos, la falta de luz porque los propios terroristas de Hamas sabotean sus centrales… un poquito de seriedad. Para empezar, ¿por qué se culpa a Isrtael de un bloqueo que podría resolverse si sus hermanos egipcios les abriesen la fronteras? Y para seguir: ya le gustaría a Zambia, Haití, Angola, Guatemala y docenas de países más, tener hospitales, carreteras, teléfonos móviles, cibercafés, universidades, coches y viviendas como las que, aún aceptando su lamentable situación, tienen en Gaza.

Si no han tenido ocasión de viajar allí échenle un vistazo a este video
http://es.youtube.com/watch?v=AmBmpo3Nnuo. Aunque uno ya está acostumbrado a que sólo se acepten los videos, las fotos y las versiones de una sola de la partes.

Y finalmente, en cuanto a los refugiados, que tanto preocupan al señor Murado (nada le importan sin embargo los judíos que fueron expulsados en número similar de los países árabes en los que vivían en 1948), un par de apreciaciones: una, los palestinos son los únicos refugiados de todo el siglo XX que siguen siendo mantenidos por la comunidad internacional; y dos, tras la II Guerra Mundial 12,5 millones de alemanes fueron expulsados con lo puesto, de Polonia y Checoeslovaquia; tras la partición de India y Pakistán en 1947, 6 millones de musulmanes y 8 millones de hindúes huyeron en sentido contrario y no hubo una UNRWA para ellos como la hay en exclusiva para los palestinos, una población condenada a muerte por sus propios dirigentes, señaladamente Hamas, organización terrorista que en sus estatutos no prevé la creación de un estado palestino y si la eliminación total de Israel. Por no hablar de otros casos de refugiados como los de Finlandia respecto a la Unión Soviética o Turquia en relación con Bulgaria.

Y para terminar, en mi opinión ningún pais civilizado permitiría que sus vecinos les atacaran todos los días de su vida desde hace 8 años con misiles ni fabriles ni caseros. Si Marruecos disparara todos los días decenas o centenares de quassam sobre Algeciras, España respondería a la agresión. Y no digamos el Reino Unido –los inventores de la demolición de casas de terroristas- si el IRA bombardeara Irlanda del Norte. En definitiva, el conflicto entre israelíes y árabes no es una historia de buenos y malos escrita en blanco y negro como proponen los señores Barreiro y Murado. No, en mi opinión.
Día 29, Xosé Luis Barreiro:
Día 30, Miguel Anxo Murado:

***
Polo seu interese reproduzo, a continuación, unha carta ao director de La Voz de Galicia, no que se lle enmendaba a plana ao señor Murado, a resposta "desproporcionada" deste, e a contrarréplica que outra lectora manda a este blog, en vista da falta de libertade de expresión que, segundo para qué, campa na Voz de Galicia. Pica nas imaxes para amplialas
.
Cartas ao director de La Voz de Galicia

En desacordo con Murado

Gustaríame terciar na polémica entre os señores M.A Murado e Enrique Sánchez e reflectida nas súas cartas dos días 13 e 18 de xaneiro. Este último corrixía ao xornalista a propósito das súas crónicas segundo as cales Israel non é un país democrático por prohibir a partidos árabes presentarse ás eleccións. E retrucáballe que se consideraba que Israel non era democrático porque ningún primeiro ministro fora ao cárcere, tería que meter no mesmo cesto ao Estado español porque nin Felipe González, nin Pujol, entre outros tampouco foran recluídos. O señor Murado modificaba a resposta do lector aludindo a ministros non a primeiros ministros, que é do que falaba Sánchez, e citaba ao ministro Barrionuevo. Na desproporcionada contestación de Murado -pois cualifica de longa a carta de Sánchez, aínda que a súa resposta ten 3.100 carácteres (como esta carta) fronte aos 2.100 do lector, e a pesar de que todos os días escribe na Voz o que lle place- faise o sueco cando o lector lle lembra que os partidos árabes poderán ou non participar nos comicios dependendo do que decida o T. Supremo (que xa decidiu que si poden presentarse) Tampouco lle importa que os árabes teñan máis dereitos en Israel que en calquera país árabe e/ou musulmán, nin que conten con deputados, xuíces, embaixadores ou ministros, algo que á inversa non existe neses países a favor dos xudeus. Di que no Estado español si é correcto impedir que Batasuna (ou ANV) concorran ás eleccións porque están implicados en actos de violencia. Que eu saiba non hai ningún deputado de ANV que estea incurso en delitos de terrorismo senón só en relación con banda armada. O mesmo que algúns –non todos- os partidos árabes que usan o Parlamento israelí para esixir a desaparición do Estado que os protexe e paga. Algo inaudito. Na parte final contéstalle ao lector: “No escribí que Israel no se enfrente nunca a ejércitos regulares sino casi nunca”. En honor á verdade debo dicir que no seu día lin nunca na crónica do señor Murado, pero iso importa pouco. O relevante é que o señor Murado trata de escamotear a contundente verdade de que esas guerritas de Líbano –por non falar de considerar guerra ao conflito de Gaza- pouco interese teñen á hora de contar a quen se tivo que enfrontar Israel desde o día en que naceu: a 6 exércitos regulares árabes no 48 e en guerras sucesivas (a dos 6 días e Yom Kippur) aos exércitos de Siria, Xordania e Exipto. No que fai aos “sucesos do 48” –asi chama Murado á guerra desatada polos árabes contra a máis importante resolución da ONU, e cuxa intención explícita era botar os xudeus ao mar- que o xornalista bote man de historiadores como Pappe, é coma se para coñecer a historia de Galiza nos fiamos da versión de Juan Canalejo. Por último, se nin sequera é quen de aceptar que o rei Hussein de Xordania expulsou aos palestinos liderados por Arafat, tras masacrar no tristemente célebre “setembro negro” a máis de 10.000 deles, segundo cifras da nada sospeitosa UNRWA, entón é que o señor Murado ten toda la razón e os equivocados somos os demais.
Un saúdo
Maribel Ferreiro Rodríguez
Vigo

sábado, 27 de diciembre de 2008

A ética na política


Dixo José Bono que criticar á clase política era socavar o sistema democrático. A min paréceme que as toupas contra o goberno do pobo (iso é democracia ben entendida) son os políticos en xeral. Xa non digamos os que votan e aceptan subirse o soldo, con crise ou sin ela, ou os que cobran unha pensión cando xa non están no machito. Tamén socavan o edificio do sistema os deputados que non a rascan, un supoñer a terceira parte das Cortes e non sei cantos do noso Parlamento. Ao meu xuízo, socavan o crédito das institucións os que seguen actuando de merendiñas a pesar de pertencer a un goberno que eu cría de esquerdas pero no que ainda hai altos cargos sin sentido da ética e da austeridade, que pasan facturas de comidas pantagruélicas como as de gobernos anteriores ou máis cargadas de bombo. A min paréceme indecente que no actual
goberno haxa máis asesores que nos tempos de Fraga, e que en Cuba se dilapidaran impunemente os cartos públicos. Eu coidei que coa esquerda chegarían os comportamentos éticos e que, para faenar votos, non sería necesario manter a festa anual da terceira idade, nin multiplicar ese tipo de actos ata poñérmonos vermellos. Iluso de min, nunca crin que o presidente do meu país chegaría a aceptar un coche a proba de misís, que vale unha fortuna cuio pago nos deshonra a todos e que leva unha blindaxe fora de lugar. E, por riba, cecais agora mesmo algún dos aludidos esté tentado de socavar a libertade de expresión. Tal vez por todo iso, eu nunca puiden votar.

domingo, 21 de diciembre de 2008

Honda (?): con dous collóns!


Anda rulando por internet un suposto spot de Honda –se non é vero, é ben trovato– que só podo reputalo de valente e valoroso. Dura 36 segundos (http://www.youtube.com/watch?v=QDSdWqQocMo), está en inglés, e reproduce un mitin do incendiario Hassan Nasrralah, visionario líder do Partido de Dios (Hezbollah) que, berrando como o animaliño que é, dilles textualmente aos centos de miles de borregos que ten como público: “Israel é o noso inimigo. É unha entidade ilegal e agresiva que non ten futuro entre nós”. Iracundo, ameazador e moi pagado do seu Alá, atrona cun “¡Morte a Israel!” que repiten os milleiros de amantes da Alianza das Civilizacións que militan nas ringleiras deste líder terrorista. O spot, que o que pretende é vender un modelo de automóbil eléctrico e a gasóleo, remata cos eslóganes “Menos combustible. Menos diñeiro para terrorismo. Cámbia a un carro híbrido”. A primeira mensaxe é un recado para que iste flamíxero incitador ao xenocidio deixe de botar leña ao lume. A segunda, que co seu coche gastaremos menos carburante. A terceira, que o terrorismo yihadista –o de Nasrralah entre outros– fornécese a base de petrodólares. E a cuarta, a modo de corolario, que si deixamos de depender do cru, cortaremos a vía de financiamento destes coitadiños pacifistas. Un spot algo iluso, pero xenial. E eu, que queren que lles diga, estou tan dacordo con Honda como cos ameazados Salman Rushdie e Flemming Rose, redactor xefe do periódico danés Jyllands-Posten, o das viñetas de Mahoma.


sábado, 13 de diciembre de 2008

Pis e independencia

O País vasco acabará sendo independente como calquera país africano que se precie. Eso sí, con menos sangue e, quizabes, con moito menos dereito. Pero que o conseguirá non o dubiden. E cando aconteza, que lle diremos aos fillos, pais, noivas, irmáns e amigos das vítimas inútiles que morreron por nada e para nada? Supoño que lles recitaremos a vella palinodia de cando os gardas civís morrían tentando descolgar ikurriñas –ilegais ata antonte– de postes de alta tensión. Desde aquela, a loita pola liberación de Euskal Herria suma preto de mil vidas, moitas de galegos. 40 anos despois do primeiro atentado, o obxectivo destes pistoleiros que consideran a España unha potencia ocupante, é o mesmo. Iso sí, hai catro décadas eran uns utópicos e hoxe fanlle o traballo sucio ao nacionalismo no seu propósito independentista. As veces estes bandoleiros –Iriondo non foi o primeiro– méxanse por eles, e siguen sendo terroristas. Porque aparte de hienas que se refocilan na traxedia das súas vítimas e rir diante das cámaras, estes gudaris de todo a cen –nada descubro– son covardes. Pero, vaia, para o choio que fan estes desalmados tanto valen eventualmente mexados como, alternativamente, lixados de sangue inocente. Ikurriñas, ikastolas, herriko tabernas, kale borroka, DNI vasco non son máis ca chanzos dunha escada á soberanía. Teñen a maioría de votos, os empresarios saben e aceptan o que custa pasar por caixa, así que alguen lle cambie os pañais ao carniceiro e que dunha puta vez remate o pesadelo.


jueves, 11 de diciembre de 2008

Fico en débeda

Medalla Pedro Ernesto



FICO EN DEBEDA *

Cando eu tiña non máis de 8 ou 9 anos, empecei a coleccionar selos de correos. Nas aldeas dos meus pais en Verín atoparía, entre familiares e amigos, os meus principais fornecedores das estampiñas da correspondencia. Estou a falar do ano 1963 e entón a emigración decimaba a poboación como si fora unha peste. Moi pronto xuntei tantos selos de Brasil e Arxentina como de España. Dos brasileiros lembro sobre todo un da visita de Dwight Eisenhower a aquel país en 1960, e outro de 1964 in memoriam John Fitzerald Kennedy. Pero o que me puxo en contacto real co Brasil foi un de 1969 no que se equiparaba aos meus herois daquela, os astronautas Armstrong, Collins e Aldrin con un tal Santos Dumont. O selo reproducía na metade esquerda un debuxo do mentado Santos coa Tour Eiffel por tras, e na metade dereita o alunizaxe da nave Apolo. Souben entón que o tal Santos era un aviador e inventor brasileiro, máis importante que os irmaos Wright, ata o ponto de que podía considerarse non só un precursor senón mesmo o pai da aviación. Aqueles selos –os selos en xeral- eran realmente unha fonte de información que non podía nin imaxinar. Na galería de retratos que recollía unha serie filatélica incompleta aparecían, entre outros, ilustres persoeiros como o Duque de Caxias; o naturalista e descubridor do que hoxe é o litio, Jose Bonifacio de Andrada; ou o portugués D. Pedro I, o chamado “Rei soldado”, que foi tamén o primeiro emperador do Brasil.

A emigración, pois, –como non podía ser menos- foi o fío que, dende a nenez e deste xeito, me puxo en contacto cun país que no meu imaxinario sempre estivo enguedellado nas brumas míticas dos territorios insondables e inalcanzables. E a emigración volveu ser o catalizador para que 20 anos despois, en 1986, topara de bruces cun carioca universal que, ao mesmo tempo, ven sendo un galego excepcional. Naturalmente, ese galego de Buxán de Cícere, fillo adoptivo e carioca honorario de Río de Janeiro, para quen “Vivir é un acto de permanente intercambio e donaciòn”, non é outro que Manolo Rieiro Romar quen, polo demais hónranos hoxe a todos coa súa presenza.

Frecuentar dende entón a amizade de quen tamén conta coa Orde de Isabel a Católica, concedida polo Rey Juan Carlos, foi para min maxisterio abondo como para manter e ampliar os meus vencellos culturais, musicais e sentimentais cun paìs (o Brasil), cunha cidade (Río) que agora me quere recoñecer méritos dos que sen dúbida carezo.

Non considero como tales ter difundido, como xornalista que son, a súa cultura, a súa música inmorrente, o seu turismo ou a súa gastronomía. Por iso acredito que máis que mérito é privilexio ter coñecido a Nélida Piñón; participado na súa homenaxe logo de ser investida doutora honoris causa pola Universidade de Santiago, ou entablado en 1999 as primeiras xestións e negociacións para que o concello natal dos seus pais, o de Cotobade, a nomeara filla adoptiva.

A súa “República dos soños”, obra mestra da literatura universal -por certo que mal traducida ao español; mellor lela en portugués ou en galego, na miña modesta opinión- é un vademécum do emigrante no que se nos recorda constantemente que o trunfo na vida non pode limitarse á acumulación de ouro e poder.

E así foi que, tal vez tratando de emular á ista grande muller –a primeira en presidir a Academia Brasileira das Letras, e que mesmo foi nominada como candidata ao Nobel de Literatura-, tratando de facer, digo, unha achega literaria da emigración, decidín convertirme no biógrafo do omnipresente Manolo Rieiro. E neses traballos me collen os outorgadores da medalla Pedro Ernesto, coa que hoxe me sinto tan abrumado.

Tampouco considero un mérito que me faga acreedor desta distinción ter colaborado no enaltecemento da bossa nova, esa aportación definitiva do Brasil á historia inmorrente da música, que algúns quixemos eternizar na natureza poética de Pedras Cobreiras, hai agora seis anos. Dende aquela, ese monte de Santa Comba cría árbores e poesías. Nel nacen os cogumelos e enraizan as esculturas. Ate o vento susurra os poemas e as partituras de Vinicius de Moraes, de Tom Jobin e de Baden Powell, pero tamén de Chico Buarque, Toquinho, Joao Gilberto… Alí medra o musgo e a pátina do tempo sobre os ferros do “Cumio do misterio”, a escultura de Garmendia na que está representada a pluma de Vinicius, a corchea negra saindo das mans de Tom Jobin, que se xuntan no espazo, creando un novo e cadencioso ritmo que impregna de beleza á garota de Ipanema…

Quen por aquela fraga deambule poderá escoitar a Vinicius dicir “Ah, miña amada de ollos ateos… Hei de morrer, de amar máis do que puiden” e poderá ler a placa do Memorial de Añoranzas onde se da fe da sintonía planetaria entre os tres citados pais da bossa nova e o lugar de Pedras Cobreiras. Un punto xeodésico para este novo xeito de facer música sin deixar de filosofar. É sabido que para os seguidores da bossa nova, convencidos de que este movimento axudou ao pobo brasileiro a ser feliz, “a esperanza sigue a ser un ben gratuito e sempre será mellor o amor co escepticismo”.

Algúns dos protagonistas dese movimento musical, nomeadamente Vinicius, forman parte do cadro “No templo da cultura brasileira”. Pero tamén levitan no óleo outros persoeiros como Juscelino Kubitscheck de Oliveira, o presidente bossa nova, todo un primeiro mandatario constitucional da república quen, co eslogan de “50 anos de progreso en 5 anos de goberno”, levou ó país a modernidade e foi quen de fundar a impactante e espectacular capital Brasilia. Pois ben, cecais con esta distinción que hoxe se me entrega, os meus amigos brasileiros queiran agradecer que coas miñas limitadas habelencias convencera ao seu propietario de que donara esta obra de arte á Fundación Cravo Albin de Río.

O lenzo, pintado por Eurico Abreu, retrata no mítico restaurante “Antonio´s”, -que durante tres décadas rexentou o noso ilustre paisano Rieiro Romar, dono da obra artística-, retrata, digo, ademais de aos citados Vinicius e Kubitscheck, a outras celebridades. Así, por alí pululan, beben, polemizan e discuten, o pintor e caricaturista Di Cavalcanti, contemporáneo e amigo de Picasso, Matisse ou F. Braque; o crítico musical Lucio Rangel, quen presentara a Vinicius e a Tom Jobin; ou a actiz Leila Diniz, que alborotou a todo o país exhibíndose en bikini, e grávida de seis meses, en agosto de 1971.

Contan as crónicas que antes dela, en 1915, a inesquencible bailarina americana Isadora Duncan sería a primeira en pasear desnuda e danzar na praia de Ipanema. Logo, en 1936, outra precursora da liberación da muller, a xudia alemana Miriam Etz escandalizaría á sociedade brasileira pousando co primeiro dous pezas (que por certo era de lan) que se viu en Sudamérica.

Na modesta opinión de quen lles fala, o cadro debe voltar a Brasil porque alí é un icono dun valor sentimental incalculable, por non falar do seu valor histórico cultural. Se algún mérito me queren atribuir a min por empuxar ao seu propietario no exercicio da xenerosidade, disciplina na que ten demostrado ser un campeón, pregúntome como o compensarán a él por desprenderse da obra que tanto ama. Sexa cal sexa o premio –e ise sí que será ben merecido- conto con sabelo para coroar debidamente a súa biografía

Estou rematando. Falaba hai un pouco dunha xudía que fuxira da Alemania nazi en 1936 para poñerse o primeiro bikini nas praias cariocas. E mencionei a Juscelino Kubitscheck, sin decir entón que era fillo dunha xudía checa. Chegados a este punto teño que salientar que me sinto moi orgulloso de que o povo de Río de Janeiro valorara o meu modesto labor a prol dos xudeos, porque sei que alì son ben queridos. Non en van, 145 anos despois de seren expulsados de España, os xudeos chegaron ao Brasil e fundaron en Recife, no estado de Pernambuco a primeira sinagoga de América. E, na actualidade, a vereadora de Río, Theresa Bergher, e o seu compañeiro o deputado Gerson Bergher –lanzado á política polo fundador de Israel, David Ben Gurión- son exemplos do agarimo e aprezo de que goza a comunidade xudaica daquela cidade. Por non falar do presidente Lula da Silva, sempre atento ás efemérides máis importantes dos hebreos, para suscribir textos como o que acaba de asinar estes días e que di textualmente: “Quero transmitir a todos voçés a admiraçao que me causa o ejercicio de reflexao empreendido pelos judeos ate o Yom Kippur. Avaliar o proprio comportamento, pedir perdao pelos erros, renovar os compromissos de ser solidário e fazer justiça, tudo isso tem um profundo significado ético e nos ajuda a ser pessoas cada vez melhores”. Con estas palabras de tan alto dignatario, ben me podo sentir abenzoado no meu labor como secretario xeral da Asociación Galega de Amizade con Israel, tanto polos meus bemfeitores aquí presentes como polo povo brasileiro a quen representa o seu presidente.

--o0o--

Esquecía dicirlles que hai agora 10 anos, o 6 de outubro de 1998, a Cámara Municipal de Río de Janeiro aprobou unha moción na que se recollía textualmente “o cariño e a admiraciòn do povo carioca” pola traxectoria profesional e cultural de quen lles fala. Vese que son reincidentes.

Moito obrigado pela distinçao. Saudaçoes carinhosas para a cidade de Río. Os meus melhores cumprimentos para a gran familia carioca. Fico en débeda con voçes, meus caros amigos. Con sentimento.

* (Texto do discurso pronunciado por Miguel Boó en Santa Comba, o 24 de outubro de 2008, co gallo da entrega da Medalla Pedro Ernesto de Río de Janeiro)