"Soy periodista, me rindo"

Me disculparán los columnistas Xosé Luís Barreiro Rivas y Miguel Anxo Murado que en nada esté de acuerdo con sus artículos aparecidos los pasados 29 y 30 de diciembre, en relación con el conflicto bélico de Gaza, y que considere que sus opiniones están basadas en informaciones o hechos que no se ajustan a la verdad. Dicho esto, lamento enormemente la muerte de civiles, no como ocurre al contrario con el asesinato de israelíes en autobuses o mercados, asesinatos que son celebrados con jolgorio callejero y reparto de golosinas por la población palestina. De entrada, me parece desproporcionado que un profesor de universidad y ex presidente de la Xunta califique alegremente de genocidio a lo que no lo es. De hecho si aceptáramos su boutade como válida, el señor Barreiro debería ser condenado a escribir 100 veces en la pizarra que, por ejemplo, el rey Hussein de Jordania fue tambien un genocida de los palestinos (a los que, por lo que se ve se puede exterminar totalmente como pueblo ca

Dixo José Bono que criticar á clase política era socavar o sistema democrático. A min paréceme que as toupas contra o goberno do pobo (iso é democracia ben entendida) son os políticos en xeral. Xa non digamos os que votan e aceptan subirse o soldo, con crise ou sin ela, ou os que cobran unha pensión cando xa non están no machito. Tamén socavan o edificio do sistema os deputados que non a rascan, un supoñer a terceira parte das Cortes e non sei cantos do noso Parlamento. Ao meu xuízo, socavan o crédito das institucións os que seguen actuando de merendiñas a pesar de pertencer a un goberno que eu cría de esquerdas pero no que ainda hai altos cargos sin sentido da ética e da austeridade, que pasan facturas de comidas pantagruélicas como as de gobernos anteriores ou máis cargadas de bombo. A min paréceme indecente que no actual goberno haxa máis asesores que nos tempos de Fraga, e que en Cuba se dilapidaran impunemente os cartos públicos. Eu coidei que coa esquerda chegarían os comportam

Anda rulando por internet un suposto spot de Honda –se non é vero, é ben trovato– que só podo reputalo de valente e valoroso. Dura 36 segundos ( http://www.youtube.com/watch?v=QDSdWqQocMo ), está en inglés, e reproduce un mitin do incendiario Hassan Nasrralah, visionario líder do Partido de Dios (Hezbollah) que, berrando como o animaliño que é, dilles textualmente aos centos de miles de borregos que ten como público: “Israel é o noso inimigo. É unha entidade ilegal e agresiva que non ten futuro entre nós”. Iracundo, ameazador e moi pagado do seu Alá, atrona cun “¡Morte a Israel!” que repiten os milleiros de amantes da Alianza das Civilizacións que militan nas ringleiras deste líder terrorista. O spot, que o que pretende é vender un modelo de automóbil eléctrico e a gasóleo, remata cos eslóganes “Menos combustible. Menos diñeiro para terrorismo. Cámbia a un carro híbrido”. A primeira mensaxe é un recado para que iste flamíxero incitador ao xenocidio deixe de botar leña ao lume. A segu

O País vasco acabará sendo independente como calquera país africano que se precie. Eso sí, con menos sangue e, quizabes, con moito menos dereito. Pero que o conseguirá non o dubiden. E cando aconteza, que lle diremos aos fillos, pais, noivas, irmáns e amigos das vítimas inútiles que morreron por nada e para nada? Supoño que lles recitaremos a vella palinodia de cando os gardas civís morrían tentando descolgar ikurriñas –ilegais ata antonte– de postes de alta tensión. Desde aquela, a loita pola liberación de Euskal Herria suma preto de mil vidas, moitas de galegos. 40 anos despois do primeiro atentado, o obxectivo destes pistoleiros que consideran a España unha potencia ocupante, é o mesmo. Iso sí, hai catro décadas eran uns utópicos e hoxe fanlle o traballo sucio ao nacionalismo no seu propósito independentista. As veces estes bandoleiros –Iriondo non foi o primeiro– méxanse por eles, e siguen sendo terroristas. Porque aparte de hienas que se refocilan na traxedia das súas vítimas e r

Medalla Pedro Ernesto FICO EN DEBEDA * Cando eu tiña non máis de 8 ou 9 anos, empecei a coleccionar selos de correos. Nas aldeas dos meus pais en Verín atoparía, entre familiares e amigos, os meus principais fornecedores das estampiñas da correspondencia. Estou a falar do ano 1963 e entón a emigración decimaba a poboación como si fora unha peste. Moi pronto xuntei tantos selos de Brasil e Arxentina como de España. Dos brasileiros lembro sobre todo un da visita de Dwight Eisenhower a aquel país en 1960, e outro de 1964 in memoriam John Fitzerald Kennedy. Pero o que me puxo en contacto real co Brasil foi un de 1969 no que se equiparaba aos meus herois daquela, os astronautas Armstrong, Collins e Aldrin con un tal Santos Dumont. O selo reproducía na metade esquerda un debuxo do mentado Santos coa Tour Eiffel por tras, e na metade dereita o alunizaxe da nave Apolo. Souben entón que o tal Santos era un aviador e inventor brasileiro, máis importante que os irmaos Wright, ata o ponto de que

Xoán Xosé Durán, deputado provincial, presentou o libro na Feira do Libro de Cangas Presentación no Pazo da Deputación de Pontevedra Ramón Millán, Alberto Pena, Teresa Pedrosa e R Borregón comigo na presentación de Pontevedra Asinando exemplares en Pontevedra

Anxel Vence, Nemesio Barxa e Fernando Franco Na Casa do Libro en Vigo Asinando exemplares en Santiago

Leo en Xornal.com un artículo titulado “Las trampas en el caso Valadés” en el que advierto afirmaciones, comparaciones y juicios de valor con los que no puedo estar de acuerdo. De entrada, que su autor sostenga que la afinidad de la Asociación Galega de Amizade con Israel es, en realidad, una amistad con el Gobierno de Israel revela desconocimiento o mala fe, pues el señor Valadés difícilmente puede evitar –sin ser grosero- que la Embajada de aquel país se muestre interesada en su caso.Por cierto que la legación diplomática israelí se limitó a enviar una carta intachable al vicepresidente de la Xunta , una misiva absolutamente conciliadora y dialogante, contra la que el señor Quintana reaccionó de forma desproporcionada por entender, erróneamente, que se habían injerido en asuntos internos de su partido.Más bien es el BNG el que, por supuesto en el ejercicio de su derecho, ataca al Gobierno de Israel cuando y cuanto le place. Otra cosa bien distinta aconteció cuando el BNG se negó