"Soy periodista, me rindo"

Neste país votar é un dereito. Noutros tamén é unha obriga. A Constitución recoñécenos o dereito de votar, traballar ou sindicarnos, pero non temos porqué aceptar o emprego de limpar letrinas. Así que xa está ben de lerias de que si non se vota non hai dereito a protestar ou esixir. E máis, a abstención debería quedar reflectida na Cámara cun número de escanos baleiro. Podemos votar por calquera partido, facelo en branco, votar nulo ou absternos. Aínda me lembro dun referendo despois de morrer o dictador. O POG de Camilo Nogueira pedía o voto en branco, outros a abstención, e os maioritarios o sí ou o non. Aquelo era unha especie de feira, un sarampelo democrático. Alguen fixo un póster a man que dicía: "Non sexas ordinario. Vota orixinal. Vota directamente nulo". Pegouno na redacción e cando chegou o delegado daquel xornal -un nacionalisto que logo sería alto cargo na Xunta do Partido Popular- dixo: quitade iso daí. En fin, mágoa que non exista tamén o voto en contra. Eu, p...

Comprendo a indignación da xente de a pé coa nosa clase política, tan inmoral que remata a lexislatura e vaise de rositas sin retirar o plus que de moca van cobrar os ex-altos cargos. Solidarízome cos que se sinten estafados por candidatos corruptos ou por evasores de capitais. Rexeito que, dende o poder, se convoquen oposicións en plena campaña. Sulfúrome como todos ao saber que os eurodeputados –os galegos tamén– veñen de subirse o soldo, ata a insultante suma mensual de 7.665 €, viaxes, dietas e outras canonxías aparte. Rebélome contra calquera alcalde que administre o conforto social, educativo e asistencial de uns poucos de miles de veciños e cobre como si tivera a responsabilidade do goberno da nación...Eu crería nos políticos si se aplicaran a xornada de 65 horas e o soldo medio dos currantes do país. Como non é así, sinto, no retrogusto de tragar máis sapos e cobras, un enxebre amargor que me leva aos comezos da democracia, cando nas rúas de Santiago os primeiros decepcionado...

A principio dos pasados anos 90 tiven a honra de dirixir o desaparecido Diario 16 de Galicia, un periódico verdadeiramente plural que acaso chegou a ter certa sona, non só pola súa insobornable liña informativa que non deixaba títere con cabeza, dende o PP ao BNG, senón quizais porque foi o primeiro en publicar ata o 30% da súa información en galego. O xornal tamén agasallou aos seus lectores cos 100 títulos da súa Biblioteca de Autores Galegos e coas láminas dos lendarios álbumes de Castelao, entre outras iniciativas das que entón se adoitaban para facer país. Que a moitos lectores lles costara ler en galego e preferiran mercar outra cabeceira era algo habitual. O que baixo ningún concepto considerei entón de recibo foi que destacados membros da Mesa pola Normalizaciòn Lingüística, que se desfacían en louvanzas cara a aquel diario que apostaba polo galego, mercaran “El País”. Comprobeino personalmente e fixen ben sonora a miña protesta. Pero como si chovera. O xornal acabou pechando, ...

Hai poucos días publicouse que o xuiz Garzón “podería ser condenado”, como moito, a pagar 300 € pola súa responsabilidade en ceibar a dous narcotraficantes turcos. Ao parecer o xuiz non fixera os deberes e, presuntamente pola súa culpa, as dúas almas cándidas xa poden volver, se queren, ao seu negocio criminal. Ainda que o incidente foi cualificado caritativamente como un despiste, a min antóllaseme como neglixencia. Pero, en fin, todo semella perfectamente legal. Iso si, a sanción que lle pode caer a don Baltasar é, ao meu xuizo, insultantemente desproporcionada. 300 euros, ou unha simple amonestación –que é a outra posibilidade–, por esquecer poñer en marcha a prórroga da prisión preventiva para os narcos, non me parece moi xusto por isa minucia. Vexamos por que.Na pasada Noiteboa un universitario santiagués foi asaltado en Vigo por dous individuos que o ameazaron, primeiro cun monopatín sobre a cabeza, e despois con “pinchalo” con arma branca se non lles daba o que levaba. O estudi...